This time, it's Our Chance

Sweet Reunion

Yung mga sumunod na araw were pure bliss! Sobrang saya namin ni Franchesca. We have spent most of the time together kasama si Xyville. Xyville was very much like Franchesca. Super clingy din at ang lakas kumain! They also share the same interests with arts, music and games. Para silang magkapatid kesa sa mag-ina. But, above all, nakakataba ng puso makita yung mga ngiti at marinig yung mga tawa ni Franchesca at Xy. Sana araw-araw ganito. Sana araw-araw masaya lang kami at walang problema.

"Mommy!!!!!!", Tiling sigaw ni Xyville habang tumtakbo papalapit sa amin ni Franchesca. Nasa park kami ngayon and we planned na ilabas si Xyville para naman makahalubilo ng mga batang kaedad niya. His birthday is also coming up so we're checking things na pedeng gawin para sa birthday party.

"Bakti baby? Sino umayaw sayo? Gugulpihin na ba namin ng Teddy mo?", I asked with a goofy grin on my face.

The kid chuckled and smiled toothily. "No Mommy! Bad yun! And wala pong umaway sa akin. I'm just going to ask if I can buy ice cream and foods para dun sa mga batang yun oh!", ani ni Xyville.

Nagkatinginan kami ni Franchesca at sabay na lumingon sa lugar kung saan yung tinuturo ng bata. Our eyes went wide. He's pointing over some kids that are homeless. Nakatambay sa gilid ng park at nakatingin sa mga batang naglalaro at pamilyang kumakain. Nahabag ang puso namen sa kalagayan ng mga bata at the same tumaba sa pinapakitang asal ni Xyville.

He's been coming with us sa Charity Foundation na tinayo ni Franchesca long ago pa. And he's been seeing how we are helping homeless people. As well as those na nangangailanagan ng tulong. He's also helping with giving out foods and groceries sa mga tao. We didn't know na naadopt na niya yung pagtulong na even outside the foundation ay active na din siyang tumulong sa mga kapos palad.

We agreed automatically sa request ng bata. Agad kaming pumunta sa pinakamalapit na store at bumili ng mga pagkain. We let Xyville decide kung anong bibilihin and he didn't disappoint us. Lahat ng pinili niya healthy foods at grocery stocks. He also bought ice cream tubs and cones kasi balak niyang mamigay ng ice cream sa mga batang naglalaro including na yung mga batang nasa gilid lang ng park.

We are so proud.

Proud Parents.

OMG! I can't believe it! We're pretty much a complete family now!

Singsing na lang kulang eh! Apaka kupad talaga netong si Franchesca. Ilang weeks na kaming magkasama and I'm practically living na sa bahay nila. Aba ayaw na kong pauwiin na kumag. Buti na lang magkakilala na parents namin. Walang problema sa kanila kung magmove in ako kila Franchesca and we're working on it now. 

Kasoooooooooooooooooooooooo.................

Wala pa kaming solo time ng Franchesca ko.

Nakakaiyak!

Bakit kamo??? Nasa gitna namin si Xyville kapag matutulog!

Jusko mga beks!

Hindi ko alam kung gaano pa ako katagal magtitiis neto. 

Tulong? Pede bang sa inyo muna si Xyville kahit one night lang? PLEASE??????

.......

Anyway, back to reality, andito na kami sa park at nagpapamigay ng ice cream nang biglang tumunog yung phone ko.

Terry calling.......

Oh shit! Nagparamdam ang bakla!

"Hello," walang buhay kong sagot.

"Grabe naman sa bungad? Masama ang loob? Wala bang kamusta ka? Buhay ka pa pala? Humihinga ka pa?." mataray na sagot ng bakla sa kabilang linya.

"Oh tapos?", wala pa ding gana kong sagot. Jusko sila! After the incident na nahospital kami ni Franchesca hindi na sila nagparamdam. Come to think of it, simula nung mawala yung memorya ko never ako nakapunta sa mga bahay nila uli. As in NEVER. Like sila lang yung nagpupunta sa bahay ko. And never ko din napuntahan mga work places nila. All we ever had was the constant communication thru calls and text.

 And I haven't updated Franchesca about them yet. Ugh! 

"Beks, I need to talk to you. Alam kong kasama mo na si France. Please kelangan namin kayo makausap. Kakauwi lang ni Danny galing US. Kausapin mo kami. Imemessage namin sayo yung place.", sabi ni Terry kaya lumakas kabog ng dibdib ko. Then he hang up just like that. After few minutes nareceive ko yung text niya with the location.

Agad akong lumapit kay Franchesca and told her about the call. Namutla siya. She haven't heard from them in years tapos biglang ganito. Buti na lang patapos na kami sa ginagawa namin at agad agad kaming umuwi.

Ibinilin namin ang bata sa parents ni Franchesca. He called Enrico right away and pumayag itong sumama sa location. I knew about Enrico and how tried helping Franchesca to find us. Ang hindi ko alam bakit hindi niya kami mahanap eh halos magkalapit lang pala kami ni Franchesca. 

OMG. Lakas makateleserye ng buhay na to. Juskolurd.

Right now on the way na kami sa meeting place and we're both getting anxious and agitated at the same time.

After 30 minutes, nakarating din kami.

Agad agad kaming bumaba at hinanap sila Terry. We found them sitting sa isang corner. Nasa isang bay area kami. Kokonti lang ang tao. While walking towards sa kanila, biglang lumapit sa amin si Enrico. He look so nervous na para bang may mangyayaring kakaiba.

Wag naman sana please!

--------------------------------------------------------------------

A/N

OLA!!!!!!

After 2 years? nakapagupdate din. Tatapusin ko na po tong kwento. Sad to say I have 3 options paano ko siya tatapusin. 

1. Sad ending

2. Tragic Ending

3. Idelete yung buong libro.

Im not seeing any happy ending sa kwento kaya sorry talaga. Working on this story brings back painful memories. So please help me decide. Kung gusto niyo ng happy ending, please comment.

I think 5 or 6 chapters left na lang to.

And sorry sa pag hiatus ko. Ang hirap ng pinagdaanan ko this past years so i really apologize dahil natengga tong libro.

Gang sa muli mga babies.

I'll be following up this chapter right away habang gumagana yung utak

xoxo