Երանելիության գրկում

Մաս 3

Դեյվի կողմից

Դուրս եկա տնից տեսնեմ այդ Սեմը ճանապարհս կտրեց։

- Ի՞նչ ես ուզում։
- Դու ասա։ Դու ի՞նչ ես ուզում Նիկայից։
- Քո ի՞նչ գործ։ Ես ինչի՞ պետք ա ինչ-որ բան ուզեմ մարդուց, որ հետը շփվեն։
- Նիկայից հեռու մնա։
- Դու՞ ես ասելու։
- Հա։
- Հեռու հա։
- Թե չէ ի՞նչ։

-----------------------------------------------------------
Նիկայի կողմից

- Այս ի՞նչ ձայներ են։ Սեմը!

Երբ դուրս եկա, տեսնեմ ինչ!

- Դեմ, վերջ տվեք, ի՞նչ եք անում։ Վերջացրեք։
- Հեռու գնա։
- Սեմ! Մի խփի։
- Նիկա, ասեցի տուն մտի։

Երբ Սեմն ուզում էր խփել այդ տղուն, առաջն ընկա ու հարվածը ինձ կպավ, ես ոտքս հոլորեցի ու վայր ընկա։

- Ա՜խ։
- Նիկա։ Ի՞նչ եղավ։
- Հեռու ինձնից։ Ես կբարձրանամ։ Ա՜խ։
- Արի ես քեզ կօգնեմ։

- Մի հարց կարո՞ղ եմ տալ։
- Տուր։
- Ի՞նչի ես աչքերդ փակել։
- Հա էլի։ Ինչի՞ եմ փակել։ Եսիմ։ Միգուցե ինձ ոչ ոք չէր գրկել, իմ մասին հոգ չէր տարել, դրա համար։
- Դե երբ ցանկանաս, որ քո հանդեպ ինչ-որ մեկը ուշադիր լինի, կարաս ինձ ասես։
- Եղավ։
- Քեզ ու՞ր տանեմ։ Հյուրասենյա՞կ։
- Չէ։ Իմ սենյակ։
- Բայց ես քո սենյակի տեղը չգիտեմ։
- Բարձրացի երկրորդ հարկ, թեքվիր աջ գնա, հետո թեքվիր ձախ, այ սա է իմ սենյակը։
- Սա ինչ լաբիրինթոս էր։
- Լավ դե ես գնացի։
- Լավ։

Նա ինձ իջեցրեց սենյակի դռան առաջ, բայց, երբ ուզում էի գնամ, չկարողացա։

- Ա՜խ։

Նա շրջվեց։

- Վայ, կներես, մոռացել էի,- գրկեց ու տարավ սենյակ,- դու պետք ա ավելի ուշադիր լինես։ Ինչի՞ էիր խառնվում։
- Ինչի՞ էիք վիճում։
- Դա քո գործը չի։
- Իմ ամենաչսիրած նախադասությունը։
- Շատ ա ցավում։
- Ոչինչ կդիմանամ։ Մի քանի օր պառկած կանցկացնեմ ու կանցնի երևի։
- Ես քո ոտքը էսա կտրորեմ, կանցնի։
- Չէ, չէ, չէ։ Վայ, ամոթ ա, շնորհակալ եմ շատ, պետք չի..
- Ասեցի, ես էսա կանեմ։
- Բայց, չէ...