Երանելիության գրկում

Մաս 6

Նիկայի կողմից

Առավոտյան արթնացա, Դեյվը քնած էր։ Երբ որ ուզում էի դուրս գալ նա ասած.

- Ու՞ր։
- Դե՜յվ։ Քնա՞ծ չես։
- Չէ։
- Գնում եմ մեր տուն, իրերս հավաքեմ ու դուրս գամ։
- Կսպասեմ զանգիդ։

Գնացի տուն մտա։ Գնացի սենյակս։ Օրերս հավաքեցի ու երբ ուզում էի սենյակից, զանգեցի Միկային։

- Միկա։
- Հա Նիկա ասա։
- Միկա։ Կարո՞ղ ես գալ ինձ հետևից։
- Հա, բայց ի՞նչ  է պատահել։
- Տնից հեռանում եմ։
- Ի՞նչ։ Ինչի՞ համար։
- Երկար պատմություն ա, կարո՞ղ ես գալ։
- Հա, սպաս, 5 րոպեից կլինեմ ձեր տանը։

Ես էլ սպասեցի։ Երբ Միկան  եկավ, ես իջա իմ սենյակից։

- Միկա։
- Նիկա, ի՞նչ ա պատահել։
- Արի  նստիր։

- Հիմա, ասա ինձ, ամեն ինչ։
- Մի խոսքով հոգնել եմ, որ ինչ-որ մեկի պատճառով ինձ իմ հայրը խփեց։
- Բա ու՞ր ես ուզում գնալ։ Արի իմ տուն։
- Չէ, ես արդեն գիտեմ, որտեղ եմ մնալու։ Միայն թե ինձ տար։
- Լավ։

Երբ դուրս էինք գալիս տնից, այդ րոպեին Սեմը տան դուռը բացեց։

- Այս ու՞ր ես գնում, սիրելիս։
- Քո ինչ գործ, զզվելի։ Արի Միկա։
- Սպասի։
- Սեմ։ Հեռու գնա։ Ես գնում եմ տնից։ Հիմա ամբողջ տունը քոնն ա։
- Բոլորդ պահեք իրենց ամեն գնով։
- Նիկա, դու գնա, ես կպահեմ իրանց։
- Միկա։ Վերջ տվեք։ Մի կռվեք։
- Նիկա, գնա։
- Լավ Սեմ ես կմնամ տանը։
- Նիկա, ի՞նչ ես խոսում։
- Չեմ ուզում իմ պատճառով քեզ վնասեն։
- Գնա։
- Չէ։ Գնա Միկա։ Գնա։ Սեմ թող գնա Միկան, ես կբարձրանամ սենյակս։

Երբ կռիվը վերջացավ ես գնացի սենյակս։ Մի քանի րոպե հետո պապան եկավ սենյակս։

- Սպասի։ Չմտնես իմ սենյակը, պապ։
- Ինչի՞։
- Դու լավ գիտես։ Իջի հյուրասենյակ, ես կգամ։

Պայուսակ ձեռքիս իջա։

- Դու տնից չես գնա։
- Կգնամ։
- Ուրեմն պետք ա տաս այն ամենը ինչ քեզ եմ տվել։
- Վերցրու, բոլոր քարտերը։