King
...............
အပိုင္း(၃)
.....................
ေက်ာ္ၾကား
ကြၽန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့လူကို အခုလိုေခ်ာေမာလွပေနေသာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ျမင္လိုက္ရေတာ့ ကိုယ့္မ်က္လံုးေတာင္ကိုယ္မယံုႏိုင္ျဖစ္သြားရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကစိုက္ၾကည့္ေနတာမို႔သူက႐ွက္သြားကာ အခန္းထဲဝင္ေျပးတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္လဲအျမန္လိုက္ဝင္လိုက္ရသည္။
"သ...သခင္ေလး...."
သူက ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔နဲ႔ေခၚရင္း ေနာက္ကိုဆုတ္လိုက္တာ ကုတင္ေပၚထိုင္ရက္ေလးျပဳတ္က်သြားေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္လဲသူ႔ေဘးမွာဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ အၾကည့္ေတြကိုေတာ့အခုထိမလႊဲမိ။
"လွလိုက္တာ..."
သူ႔ရဲ႕ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြကိုေနာက္ဘက္မွာဆံထံုးေလးထံုးထားကာ ဆံထိုးလွလွေလးတစ္ခုကိုတပ္ထားေသးသည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာလဲ မိတ္ကပ္ေတြျခယ္သထားတာက သူ႔ေနရာနဲ႔သူၾကည့္ေကာင္းလွစြာျဖင့္႐ွိေနေလသည္။ နဂိုဆိုးထားေသာပါးနီေလးအျပင္ သူ႐ွက္ေနတာမို႔ ပါးျပင္တို႔က ပန္းေသြးေရာင္ႂကြေနသလိုလို...ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးေတြနဲ႔မို႔ မေနတတ္သလိုေလး သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကခပ္စူစူျဖစ္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ၾကည့္ရဆိုးမသြားပဲ ပို၍ ခ်စ္စရာေကာင္းေနျပန္သည္။
သူက မသိမသာဟိုဘက္တိုးသြားမလို႔လုပ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုဆြဲဖက္ပစ္လိုက္သည္။
"သခင္ေလး....မိတ္ကပ္ေတြက အခုပဲလိမ္း....."
"သိပါတယ္...သစ္ရယ္။ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ အသည္းယားေနေပမဲ့ ခဏေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲအလွၾကည့္ေနပါ့မယ္။"
"အဲ့ဒါဆို ခဏ...လႊတ္ပါလား"
"လႊတ္ေတာ့မလႊတ္ခ်င္ပါဘူး။"
"ကြၽန္ေတာ္ ဒီအဝတ္ေတြ သြားလွမ္းခ်င္လို႔ပါ သခင္ေလး"
"ဟာဗ်ာ...အဲ့ဒီကြၽန္ေတာ္ႀကီးကေျပာျပန္ၿပီ။ သစ္လို႔ေျပာေလ။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာ္လို႔ေခၚရမယ္ေျပာထားတယ္မလား။"
"ေခၚေနမက်လို႔မွားသြားတာပါ။ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ့မယ္။ အခုခဏလႊတ္ပါ။"
"အင္း....ခဏပဲေနာ္။ ၿပီးရင္ ဒီနားျပန္လာခဲ့...ျပန္ဖက္ထားမွာ"
ကြၽန္ေတာ္ ဂ်စ္ကန္ကန္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာက ပန္းေသြးေရာင္ပိုရင့္သြားသည္။ သူ႔လက္ထဲမွာကိုင္လာသည့္ ပုဆိုးနဲ႔ ႐ွပ္အက်ႌကို အဝတ္တန္းမွာသြားလွမ္းေနေလသည္။
သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္ေနရင္း အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြျပန္ေတြးေနမိသည္။ တကယ္ဆို ကြၽန္ေတာ္က ခပ္ဆိုးဆိုးေကာင္ေတာ့မဟုတ္ပါ။ သူ႔ရဲ႕သည္းခံႏိုင္မႈေတြကိုစမ္းသပ္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ပဲ သူ႔အေပၚအႏိုင္ယူမိသလိုေတြျဖစ္ေနရသည္။ အဲ့ဒီအက်င့္ကိုျပင္ၾကည့္ဖို႔ႀကိဳးစားေပမဲ့မရ။ သူ႔ရဲ႕ ေအးတိေအးစက္ပံုစံေလးကိုျမင္ရင္ ျပန္ၿပီးဆိုးမိျပန္တာပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ကတည္းက သူ ကြၽန္ေတာ့္အနားမွာ႐ွိခဲ့သည္။ အတူစား အတူသြား အတူကစားၾကရင္း အခ်ိန္ေတြကိုျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းကအစ တစ္တန္းတည္းအျမဲတမ္းအတူတူတက္ခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသား အရြယ္ေလာက္ကတည္းက သူ႔အေပၚကြၽန္ေတာ္ရင္ခုန္မိခဲ့သည္။ အေနနီးလို႔မ်ားလားလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြေပးဖို႔ႀကိဳးစားၾကည့္ေပမဲ့ တစ္ေန႔တျခား သူ႔ကိုခ်စ္မိေနတာကပဲ ပိုေသခ်ာလာခဲ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လဲ မိန္းကေလးေတြကိုသူငယ္ခ်င္းအဆင့္ထက္ပိုလို႔မရခဲ့သလို သူ႔ကိုလဲထပ္တူပဲျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ေကာင္မေလးေတြသူ႔ကိုၾကည့္ေနရင္ သဝန္တိုလိုက္ရတာအေမာ။ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ့္အနားကေန ထြက္သြားခြင့္ဘယ္ေတာ့မွမျပဳႏိုင္ပါ။ သူမ႐ွိေတာ့ရင္လို႔ေတြးမိရံုနဲ႔ ရင္ထဲမွာမြန္းက်ပ္သြားတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူလဲကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္ခ်စ္လာပါေစလို႔ တိတ္တိတ္ေလးေမွ်ာ္လင့္ဆုေတာင္းေနမိေသးသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ၅လေလာက္ကမွ ေတဇာဆိုတဲ့လူကေပၚလာကာ သူ႔ကိုယ္သူ ကိုသစ္ရဲ႕ ငယ္ငယ္တုန္းကသူငယ္ခ်င္းလို႔ေျပာေနေသးသည္။ အဲ့ဒီထက္ဆိုးတာက ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲကေန ကိုသစ္ကိုလုယူဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာပင္။
ညတုန္းကလဲ ေဖေဖကအဲ့ဒီကိစၥေခၚေျပာတာပဲျဖစ္သည္။ ကိုသစ္ရဲ႕ဆႏၵကိုေမးၾကည့္ၿပီးရင္ သူ႔စိတ္တိုင္းက်လုပ္ေပးလိုက္ပါတဲ့။ ဟင့္အင္း....မလုပ္ေပးႏိုင္ပါဘူး။ ကိုသစ္က ကြၽန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ခ်စ္သူပဲဟာ...သူ ကြၽန္ေတာ့္အနားမွာပဲေနရမွာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္က အတၱဆန္တယ္ပဲေျပာေျပာ ကြၽန္ေတာ္ကိုသစ္ကိုမ်က္စိေအာက္ကအေပ်ာက္မခံႏိုင္ေအာင္ခ်စ္တာမို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲအခက္အခက္အခဲေတြ႐ွိ႐ွိ ကြၽန္ေတာ္ရင္ဆိုင္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
"သခင္ေလး....သခင္ေလး...."
ကိုယ့္အေတြးထဲကိုယ္နစ္ေနမိတာ သူေခၚမွပဲ သတိျပန္ဝင္လာသည္။
မတ္တပ္ရပ္ေနေသာသူ႔ကိုယ္လံုးေလးကို လွမ္းဆြဲကာ ဖက္ထားလိုက္သည္။
"သစ္...ဘာေျပာေနတာလဲ...မၾကားလိုက္လို႔..."
"ေန႔လည္စာ စားေတာ့မလားလို႔ေမးေနတာပါ။ အခုပဲ ေမသူတို႔ကိုသြားကူေပးမလို႔..."
သူကေျပာရင္းႏွင့္႐ုန္းေနျပန္တာမို႔ ကြၽန္ေတာ္အသည္းယားလာကာ ပါးကိုနမ္းပစ္လိုက္သည္။
"မကူလို႔မရဘူးလား။ ကိုယ့္မိန္းမကိုခ်စ္လို႔ေတာင္မဝေသးဘူး။"
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္နမ္းဖို႔လုပ္ေတာ့ သူကတြန္းထားကာ
"သခင္ေလးကလဲ...."
"သခင္ေလးလို႔ပဲေခၚေနေတာ့မွာလား..."
သူ႔ရဲ႕နားရြက္ေလးကိုခပ္ဖြဖြကိုက္လိုက္ေတာ့ သူတြန္႔ခနဲျဖစ္သြားေလသည္။
"ဟိုေရာက္ေတာ့ျပင္ေခၚပါ့မယ္။"
"ေဒါက္...ေဒါက္...ေဒါက္....."
"ဟဲ့...ေက်ာ္ၾကား....ငါတို႔ကျပင္ေပးထားရတဲ့သူေနာ္...ကိုသြင္သစ္ကိုၾကည့္ပါရေစဦး"
ေမသူကတံခါးေခါက္ကာ အာျပဲႏွင့္ေအာ္ေနေလသည္။
"ဝင္လာရင္ ႐ွက္စရာႀကီး သခင္ေလးရဲ႕....လႊတ္ပါေတာ့ေနာ္။"
"အဲ့ဒီ အာျပဲမကေတာ့နာေတာ့မယ္....ဒီမွာသာယာေနတာကို...လႊတ္မယ္....ဒါေပမဲ့...တစ္ခ်က္ေတာ့အနမ္းခံရမယ္။"
ေျပာၿပီးတာႏွင့္သူ႔ေမးဖ်ားေလးကိုဆြဲေမာ့လိုက္ကာ ခပ္ဖြဖြနမ္းလိုက္ၿပီးျပန္လႊတ္လိုက္သည္။
"အသံမေပး ဘာမေပးနဲ႔ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ။ တံခါးဖြင့္ဝင္ရတာေတာင္ခပ္လန္႔လန္႔ပဲ။ နင္က မဟုတ္တာလုပ္ရင္လုပ္ေနတတ္တဲ့ေကာင္မို႔ိုလို႔ေလ။ ကိုသြင္သစ္ကိုဝတ္ခိုင္းခ်င္ေတာ့ျဖင့္ ဇာအက်ႌနဲ႔ရင္ခံပံုစံေလးေတြ... နင္နန္႔တာနဲ႔ ျဖစ္ပါ့မလား စဥ္းစားပါလား။ အခုေတာင္ marking ေတြငါမနည္းေဖ်ာက္ေပးထားရတာ။"
ေမသူက ဝင္လာတာႏွင့္ကြၽန္ေတာ့္ကိုရန္ေတြ႔ေနေလသည္။
"ငါ့မိန္းမပဲ ငါ့ဘာသာဘာလုပ္လုပ္ေပါ့"
"မသာေကာင္...ငါကေစတနာနဲ႔ေျပာေနတာ။ ေတာ္ၾကာသူမ်ားေတြကနင့္ကို ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္ထင္ေနဦးမယ္။"
ေမသူကအားမနာတမ္းေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုသစ္မ်က္ႏွာျပံဳးသြားတာကိုျမင္လုိက္ရေသးသည္။
"ႀကိဳးျပတ္ေတာ့ေရာဘာျဖစ္လဲ....သူတို႔နဲ႔ဆိုင္တာမွမဟုတ္တာ။"
"နင္ကေတာ့ေလ....ေျပာေလကဲေလပဲ...ငါက နင့္ကိုမလုပ္ခိုင္းတာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီအေပၚဘက္ကိုမလုပ္ဖို႔ေျပာတာ။ က်န္တာနင့္ဘာသာဘယ္ေနရာလုပ္လုပ္ေပါ့"
"ဟာ...ဘာေတြေျပာေနၾကမွန္းလဲမသိဘူး။ ေန႔လည္စာ သြားျပင္ၾကမယ္ေလ။ ငါတို႔ဟင္းစားေတြဝယ္လာတယ္။"
ကိုသစ္က စကားျဖတ္ေျပာလိုက္ေပမဲ့ ႐ွက္ေနတာကေတာ့ေပၚလြင္ေနေလသည္။
"ဒီမွာ အလွျပင္ပစၥည္းေတြလာေပးတာ။ ကိုသြင္သစ္အတြက္အဆင္ေျပေအာင္ ေသတၱာေလးနဲ႔ထည့္ေပးထားတယ္။ ၿပီးေတာ့...ေက်ာ္ၾကား...ဒီမွာေသခ်ာၾကည့္...နင္ ႏွာထၿပီးရင္ အက်ႌလဲတဲ့အခါက် ကိုသြင္သစ္ကိုဒါေလးနဲ႔ ဖံုးေပးလိုက္...လူလိုေျပာလဲ နင္ကလုပ္ခ်င္တာလုပ္မယ့္ေကာင္ေလ"
"သိရင္ၿပီးတာပဲ"
ကိုသစ္ကေတာ့ေသတၱာေလးကိုလွမ္းယူကာ မွန္တင္ခံုေ႐ွ႕မွာခ်ခဲ့လိုက္ေလသည္။
"အဝတ္လဲၿပီးလိုက္ခဲ့မယ္။ သြားႏွင့္လိုက္ေလ"
ကိုသစ္ကလွမ္းေျပာတာမို႔ ေမသူက ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ရင္းက သူ႔ခ်စ္သူ ဇင္မာရဲ႕လက္ကိုတြဲကာ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။
ကိုသစ္က အဝတ္အစားေတြျပန္လဲကာ မ်က္ႏွာသြားသစ္ေနေလသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကထြက္လာၿပီး မ်က္ႏွာသုတ္ေနတုန္း ကြၽန္ေတာ္သူ႔အနားကိုေလွ်ာက္သြားေတာ့ သူက မ်က္လံုးေလးျပဴးၿပီးၾကည့္ေနျပန္သည္။
"ဒီလိုေလးလဲ နမ္းခ်င္စရာေကာင္းတာပဲ။"
"ဟင္းသြားခ်က္ရမွာ သခင္ေလးရဲ႕....ေနာက္က်ေနေတာ့မယ္။"
မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါကို ခံုေပၚတင္ခဲ့ကာ အျမန္ထြက္သြားေလေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ျပံဳးရင္းက်န္ခဲ့ရတာေပါ့ဗ်ာ။
......................................................
သြင္သစ္
သခင္ေလးကဒီကိုေရာက္လာမွ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းႏူးညံ့ေနသည္။ အဲ့ဒါကို ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္ေနမိသည္။ ေမသူတို႔နဲ႔အတူတူ ဟင္းခ်က္တာကူညီေပးၿပီး သခင္ေလးဆီျပန္လာခဲ့သည္။ ထမင္းအတူစားရေအာင္လာျပန္ေခၚတာျဖစ္သည္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သခင္ေလးကိုေတြ႔ရေလသည္။ ကုတင္ေပၚအသာေလးတက္လိုက္ကာ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ေခ်ာေမာေသာမ်က္ႏွာက အိပ္ေပ်ာ္ေနေတာ့ ဂ်စ္ကန္ကန္အမူအရာေတြေပ်ာက္ကာ ခန္႔ညားေနသည္။ ဒီေကာင္ေလးကိုငယ္ငယ္ကတည္းက စသိခဲ့တာေပမဲ့ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြကေတာ့ဘယ္ေတာ့မွ ေဟာင္းႏြမ္းမသြားေပ။
ငယ္ငယ္ကတည္းက တဇြတ္ထိုးဆန္တတ္တာမ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကိုသူ႔အနားမွာပဲေနခိုင္းဖို႔ဆိုၿပီး သူ႔အေဖဆီမွာေတာင္းဝယ္တဲ့အထိပင္။
မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္ သခင္ေလးတို႔အိမ္ေရာက္တာ ၃လျပည့္တ့ဲေန႔ျဖစ္သည္။
..............
ရြာမွာကတည္းက မနက္ဆိုေစာေစာထေနၾကမို႔ ဒီအိမ္မွာလဲ ေစာေစာထကာ လူႀကီးေတြကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္ေလးကူလုပ္ေပးျဖစ္သည္။ ဒီျခံႀကီးထဲမွာ စံပယ္ပန္းရံုေလးႏွင့္ ခေရပင္ေတြလဲ႐ွိတာမို႔ မနက္တိုင္းျခံထဲဆင္းကာ ပန္းေတြခူး၊ ပန္းေတြေကာက္ၿပီး အပ္ခ်ည္ႀကိဳးေလးႏွင့္သီကာ ဘုရားပန္းကပ္၊ အေဒၚႀကီးေတြကိုလဲေပးေလသည္။ ၿပီးတာႏွင့္ မနက္စာျပင္ေနၾကတာကို ပန္းကန္ေတြကူသယ္ေပး၊ မုန္႔ေတြဝိုင္းေရႊ႔ေပးတာမ်ိဳးေတြလုပ္ေပးျဖစ္သည္။
သခင္ေလးကေတာ့ မနက္ ၉နာရီေလာက္မွႏိုးတာျဖစ္ကာ ဦးေလးအလုပ္သြားၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွမို႔ သူ႔ကိုမနက္စာေကြၽးဖို႔ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္ျဖစ္သည္။
"ေမာင္သြင္သစ္က အေစာႀကီးႏိုးေနတာပဲ"
"ဟုတ္ကဲ့ ...ဦးေလး"
"ေဖေဖ..."
ေလွကားကေနဆင္းလာကာေခၚလိုက္သံေၾကာင့္အားလံုးေၾကာင္သြားၾကသည္။ သခင္ေလးက ဘယ္တုန္းကမွ မနက္၇နာရီမႏိုးတတ္ပါ။ ဒီေန႔မွထူးထူးျခားျခားႏိုးလာတာျဖစ္သည္။
စားပြဲဝိုင္းေဘးမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာကြၽန္ေတာ့္ကိုေတြ႔ေတာ့ အလိုမက်သလိုေလးၾကည့္ေနတာမို႔
"လာေလ....သားေလး....ဗိုက္ဆာလို႔ႏိုးလာတာလား။"
"သူ႔ကိုေဒၚႀကီးတို႔ေခၚထားတာလား"
အေဒၚႀကီးေတြကိုေမာ့ၾကည့္ကာေမးလိုက္တာမို႔
"မ...မဟုတ္ပါဘူး လူေလးရယ္။ ေမာင္သြင္သစ္က သူ႔ဘာသာလာကူညီတာပါ။"
သူက လူႀကီးေလးလိုေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ကာ ေလွကားလက္ရန္းေတြကိုကိုင္ရင္း အေပၚကိုျပန္တက္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူမေတာ္တဆျပဳတ္က်ရင္ထိန္းေပးဖို႔ အေနာက္ကလိုက္ခဲ့ေလသည္။
သူက သူ႔အခန္းထဲထိ ဝင္သြားကာ အဝတ္ေတြထည့္ထားေသာအံဆြဲကိုဖြင့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ အဝတ္အခ်ိဳ႕ကိုဖယ္ကာ သူ႔ကို မုန္႔ဖိုးေပးထားတာျဖစ္ပံုရေသာပိုက္ဆံေတြကိုယူကာ ေအာက္ကိုျပန္ဆင္းခဲ့ေလသည္။
"ေဖေဖ......ေရာ့..."
"အဲ့ဒါ ဘာလဲသားရဲ႕..."
"သူ႔ကိုဝယ္မလို႔...သူ႔ကို သားနဲ႔ပဲအတူတူေနခိုင္း"
"အခုလဲ သားနဲ႔ေမာင္သြင္သစ္နဲ႔က တစ္ခန္းတည္းအတူေနတာပဲေလ သားရဲ႕။"
"မဟုတ္ဘူး....ဘယ္မွမသြားပဲ သားနဲ႔ပဲေနခိုင္းမွာ"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ...ေဖေဖ့သားေလးသေဘာပါ။ ကဲ...လာ...အခု မနက္စာ စားလိုက္ေတာ့...သားႀကိဳက္တဲ့ ၾကာဇံေၾကာ္...ႏြားႏို႔ပါေသာက္"
"သူ႔ကိုေျပာလိုက္ဦးေလ...ေဖေဖ"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ....ေမာင္သြင္သစ္ေရ...ဒီေန႔ကစၿပီး တျခားလူေတြကိုမကူပဲနဲ႔ သားေလးနဲ႔ပဲအတူေနေပးလိုက္ပါကြာ"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ဦးေလး"
အခုမွေက်နပ္သြားသလိုျပံဳးသြားတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာေလးမွာ ပါးခ်ိဳင့္ေလးကအထင္းသား။ တကယ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ကေလးေလးပဲ။
..........................
အတိတ္တုန္းကအေၾကာင္းေတြျပန္ေတြးမိၿပီးေတာ့ မ်က္စိေ႐ွ႕မွေကာင္ဆိုးေလးကိုၾကည့္မိလိုက္သည္။ အခုထိလဲခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတုန္းပါပဲ။ မနက္တိုင္းကြၽန္ေတာ္ကအေစာႀကီးႏိုးေနေပမဲ့ သူႏိုးတဲ့အထိ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုထိုင္ၾကည့္ၿပီး ေစာင့္ေနရတာကို အခုထိမၿငီးေငြ႔ႏိုင္ေသးပါ။ အခြင့္အေရး႐ွိရင္လဲ ေ႐ွ႕ဆက္ၿပီး....
"ႏွစ္ေယာက္လံုးေပ်ာက္သြားပါလား။ ထမင္းစားဖို႔သြားေခၚတဲ့လူကလဲ..."
ေမသူ႔ရဲ႕အသံၾကားလိုက္ေတာ့မွ
"သခင္ေလး....သခင္ေလး..."
"ဟင္..."
အနားကပ္ကာတိုးတိုးေလးေခၚလိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲႏိုးလာေလသည္။
"ထမင္းစားဖို႔လာေခၚတာပါ"
"အင္း..."
ျပန္ေျပာလိုက္ရင္းက အပ်င္းေၾကာဆန္႔ေနေသးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ထကာ ေရခ်ိဳးခန္းဆီေလွ်ာက္သြားေလသည္။ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးထြက္လာေတာ့မွ
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုမ်က္ႏွာသုတ္ေပးဦးေလ"
ကြၽန္ေတာ္လဲေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ရင္းက သူ႔ဆီသြားကာ မ်က္ႏွာသုတ္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ထမင္းစားခန္းဆီထြက္ခဲ့ၾကသည္။
"ေက်ာ္ၾကား....မနက္မွအားလံုးအတူသြားၾကမွာမလား။ ၿပီးေတာ့ ဟိုဟာ..အ...ေယာင္သြားလို႔ပါဟ..."
"ဟုတ္တယ္...မနက္မွသြားၾကမွာ...သူ႔ကိုအဝတ္အစားေတြအဆင္ေျပေအာင္တစ္ခါတည္းလုပ္ျပလိုက္ပါဦး"
"ေအး...ေအး"
မနက္စာစားၿပီးၾကေတာ့႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ကာ ေက်ာင္းတက္တုန္းကအေၾကာင္းေတြျပန္ေျပာျဖစ္ၾကေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွ က်န္းမာေရးခ်ဴခ်ာေနတာမို႔ အေဝးသင္ပဲယူလိုက္ကာ ေျဖလိုက္ရသည္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေမသူတို႔စံုတြဲအေၾကာင္းေတြပါ အခုမွေျပာျပေနရတာျဖစ္သည္။
ညစာကိုေတာ့ ဆိုင္မွာပဲစားကာ ျပန္လာျပီးအိပ္စက္အနားယူၾကသည္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမိန္းကေလးလိုဝိုင္းျပင္ေပးၾကျပန္ကာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္သခင္ေလးက ကားတစ္စီး ေမသူတို႔အတြဲကကားတစ္စီးႏွင့္ရြာဆီသို႔ဦးတည္ခဲ့ၾကေလသည္။
ရြာကိုေရာက္ေတာ့ ရြာဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေ႐ွ႕မွာရပ္လိုက္တာႏွင့္....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
