King
................
အပိုင္း(၆)
.......................
သြင္သစ္
ေတဇာနဲ႔ဦးေလးနဲ႔က သားအဖေတြဆိုပါလား။ ဒါဆိုသခင္ေလးကေရာ။ အေဖတူအေမကြဲ ညီအကိုမ်ားေတာ္ေနၾကတာလား။
"ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ ကိုယ့္ေသြးသားအရင္းရဲ႕ဆႏၵကိုပဲ ပိုလိုက္ေလ်ာမယ္ဆိုတာ သိေနၿပီးသားပါ။"
"မဟုတ္ဘူးသား။ ေဖေဖ ေျပာပါရေစဦး"
"အခု အျဖစ္အပ်က္ေတြက႐ွင္းျပစရာမလိုေတာ့ေလာက္ေအာင္ျပည့္စံုေနပါၿပီ ဦးနႏၵ"
"အဲ့ဒီကိစၥေတြကထားလိုက္ပါ။ သြင္သစ္က ဘယ္သြားတာလဲ။ မင္းသူ႔ကို ဖြက္ထားတာမလား"
ေတဇာ့အသံက ေသခ်ာေနသလိုေျပာေနတာမို႔ သိမ်ားသြားၿပီလားလို႔ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ပူမိသြားေသးသည္။
"ဟိုေန႔က ငါမိန္းမခိုးမွာမို႔လို႔ သူ႔ကိုပါအေဖာ္ေခၚလာတာ။ ဒီက ကိစၥေတြၿပီးေတာ့ သူ႔ဘာသာထြက္သြားတာျဖစ္မွာေပါ့။ ငါမသိဘူး။ မင္းနဲ႔ အရင္းႏွီးဆံုးမလား။ သူ႐ွိမယ့္ေနရာခန္႔မွန္းၿပီး႐ွာလိုက္ေပါ့။ အခုေတာ့ ထြက္သြားလိုက္တာေကာင္းမယ္"
"မင္းကိုယ္မင္းလည္လွၿပီထင္ေနတယ္ေပါ့....ေအးပါ....ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္"
ေတဇာက စိမ္ေခၚသလိုေျပာကာ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားေလသည္။
"ဦးနႏၵ လဲသြားလို႔ရပါၿပီ"
"သား....မင္းအဲ့ဒီေလာက္အထိျဖစ္ဖို႔မလိုပါဘူး။ မင္းဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းကိုေဖေဖတစ္သက္လံုးေစာင့္ေ႐ွာက္လာခဲ့တာ။ သားအရင္းနဲ႔ဘာမွမျခားပါဘူး။ အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြသိလဲ သားအဲ့လိုေျပာင္းလဲတာေတာ့မျဖစ္သင့္ဘူးထင္တယ္။"
"ကြၽန္ေတာ္သိေနတာၾကာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔မွပဲ မ်က္ျမင္ေတြ႔လိုက္ရတာေလ။"
"မဟုတ္ဘူးေလ....သား..."
"ဟိုမွာ ေစာင့္ေနတယ္။ ဦးေလး ျပန္လိုက္ပါေတာ့"
သခင္ေလးစကားဆံုးတာႏွင့္ေျခသံက အခန္းဘက္ကိုဦးတည္ၿပီးလာေနေလသည္။ အခန္းဝမွာေျခသံရပ္သြားၿပီး ကားတံခါးပိတ္သံႏွင့္ကားထြက္သြားသံတို႔ကို အစဥ္လိုက္ၾကားလိုက္ရသည္။
အိပ္ခန္းတံခါးပြင့္သြားၿပီး သခင္ေလးကဝင္လာကာ အခန္းထဲေရာက္တာႏွင့္ဒူးေထာက္က်သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္အျမန္ထကာ အခန္းတံခါးပိတ္လိုက္ၿပီး သခင္ေလးကိုတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ေပြ႔ဖက္ထားလိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္မျမင္ခ်င္ဆံုးသခင္ေလးရဲ႕မ်က္ရည္တို႔ ကြၽန္ေတာ့္အက်ႌေတြေပၚစိုစြတ္သြားျပန္သည္။
"ကိုသစ္.....ကြၽန္ေတာ္...ကြၽန္ေတာ္ အခုတစ္ေကာင္ႂကြက္ ဘဝေရာက္သြားၿပီ။ ....ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာ....ဘာဆိုဘာမွမ႐ွိေတာ့ဘူး။..."
ငိုေနရင္းက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမာ့ၾကည့္ကာ ေျပာေနေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္လဲသူ႔ကိုဆြဲလိုက္ကာ အနမ္းေတြေႁခြလိုက္သည္။ သူ႔ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြတုန္ရီေနေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အနမ္းေတြကိုေတာ့တုန္႔ျပန္ပါသည္။
"သစ္ တစ္ေယာက္လံုး႐ွိပါတယ္။ ေက်ာ့္ အနားမွာ အျမဲအတူ႐ွိေနပါ့မယ္။"
သူက ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲကေနထလိုက္ကာ မ်က္ရည္ေတြကို လက္ႏွင့္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္သုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္လက္ေတြကိုလွမ္းကိုင္ကာ
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဒီေနရာေလးကေန ဘဝသစ္ျပန္စၾကရေအာင္ေနာ္...သစ္ ပါရမီျဖည့္ေပးမယ္မလား"
"ဒါေပါ့ ....ေက်ာ္ရဲ႕...ကဲ...လာ မနက္စာသြားခ်က္ၾကမယ္။"
စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေအာင္သူ႔ကိုမီးဖိုထဲေခၚခဲ့ကာ ထမင္းေၾကာ္ႏွင့္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ကာ မနက္စာစားၾကသည္။
"ေမႊးေနတာပဲ...ေမသူတို႔ဖို႔ေရာပါလား ကိုသြင္သစ္...."
"ပါပါတယ္ဗ်ာ...အိုးထဲမွာ က်န္ေသးတယ္။ ေကာ္ဖီလဲ ဒီဓာတ္ဗူးထဲမွာ႐ွိတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့...ေက်းဇူး...."
"အငတ္မေတြ..."
သူကမဲ့ရြဲ႔ကာေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ရယ္လိုက္မိသည္။
"ငတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ...နင့္အပူလား..."
စားပြဲမွာဝင္ထိုင္ကာ သူတို႔ဘာသာထည့္စားေနၾကသည္။
ခုနကျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကိုသူတို႔လဲၾကားမွာပါ။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသင့္တဲ့ကိစၥမို႔လို႔သာ မသိသလိုေနေနၾကတာျဖစ္မည္။ ေမသူနဲ႔ သခင္ေလးနဲ႔က ရင္းႏွီးတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြမို႔ ေမသူ ကေတာ့ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုသိေနမွာပါ။
သခင္ေလးမ႐ွိတဲ့အခ်ိန္မွ ေသခ်ာေမးၾကည့္ရဦးမည္။
"လာပါ...ေက်ာ္ရယ္...သူတို႔ေအးေအးေဆးေဆးစားပါေစ။ ေက်ာ္လဲ ျပန္အိပ္ခ်င္အိပ္ေလ..."
"သစ္လဲအိပ္ေလ..."
"ထိုင္ေစာင့္ေနေပးပါ့မယ္။ ဟုတ္ၿပီလား"
"အင္း..."
တစ္ခါတစ္ေလ ကေလးေလးလိုခ်စ္စရာေကာင္းေသာ သခင္ေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ပိုပိုၿပီးခ်စ္မိလာသည္ထင္ပါရဲ႕။ သူ႔အျပံဳးေတြအျမဲ႐ွိေနေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားေနခ်င္မိသည္။ တစ္ေလာကလံုးက သခင္ေလးကိုတိုက္ခိုက္ၾကရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ သခင္ေလးႏွင့္အတူလက္တြဲကာ ရင္ဆိုင္ခ်င္မိသည္။
ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ေမ်ာေနရာကေန သတိရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနေပၿပီိ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူ႔လက္ေမာင္းေပၚေခါင္းအံုးေနေစရင္း ဖက္ထားကာ သူကေတာ့အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
ေတဇာ...ဟုတ္တယ္...ေတဇာတို႔ကြၽန္ေတာ့္ကိုမ်ားလိုက္႐ွာေနေလမလား။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြမို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုသခင္ေလးက ပစၥည္းတစ္ခုလိုသေဘာထားေနတာကိုမေက်မနပ္ျဖစ္ေနတာပဲေနမွာပါ။
ျပည့္စံုတဲ့မိဘေတြက ေပါက္ဖြားလာေပမဲ့ ေတဇာကမာနမႀကီးတတ္။ သူတို႔မိသားစု ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာအလွဴလာလုပ္ၾကရင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းမွာတက္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတြ႔ၿပီး သူ႔ဘက္ကစကားစေျပာလာခဲ့သည္။
သူ႔အေမတားေနတဲ့ၾကားကေနမၾကာမၾကာ ေက်ာင္းကိုလာကာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အတူ လာကစားေပးတတ္သည္။ အိမ္ကိုလဲအတူလိုက္ေပးတတ္တာမို႔ အေဖတို႔အေမတို႔နဲ႔လဲ ရင္းႏွီးေလသည္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝရဲ႕ ပထမဆံုးသူငယ္ခ်င္းေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ေတဇာကိုတကယ္ပဲခင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သခင္ေလးအနားမွာပဲေနခ်င္မိတာကေတာ့ ဘယ္လိုမွမတတ္ႏိုင္။ သခင္ေလးအတြက္ကြၽန္ေတာ္လိုအပ္သလို ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ကလဲ သခင္ေလး႐ွိမွ ျဖစ္မွာပါ။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သခင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ကာ ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္ကာ ဖက္ထားလိုက္သည္။ ကိုယ္သင္းနံ႔ေတြကိုတဝႀကီး႐ွဴ႐ိႈက္ပစ္လိုက္ရင္း ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးသြားမိသည္။ အခုလိုေန႔မိ်ဳးေရာက္လာမယ္လို႔ စိတ္ကူးေတာင္မယဥ္ၾကည့္ဘူးခဲ့ပါ။ သခင္ေလးဆီက အႏိုင္က်င့္မႈေတြပဲရမယ္လို႔ထင္ထားခဲ့ေပမဲ့ အခုေတာ့ သခင္ေလးဆီက ႏူးညံ့ေသာအခ်စ္ေတြရခဲ့ၿပီ။
"ဒီလို ဘဝမ်ိဳးနဲ႔ပဲ တစ္သက္လံုးေနရလဲ သစ္ ေက်နပ္ေနမွာပါ။ အရမ္းခ်စ္တယ္ ေက်ာ္..."
တစ္စြန္းတစ္စေပၚေနေသာ သူ႔ရဲ႕ ရင္ဘတ္ေလးကို နမ္းလိုက္ကာ လွဲေနရာကေနထလိုက္သည္။
သူမႏိုးေအာင္ဖြဖြေလးနင္းကာ အျပင္ကိုထြက္ခဲ့လိုက္သည္။
အိမ္ေ႐ွ႕ကိုထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့ ေမသူတို႔ကိုေတြ႔ရတာမို႔ သူတို႔အနားမွာပဲထိုင္လိုက္သည္။
"ေမသူ..."
ေခၚေတာ့ေခၚလိုက္ေပမဲ့ ဘယ္ကစေမးရမွန္းမသိ။
"ကိုသြင္သစ္ ေမးစရာ႐ွိေနတာမလား။"
"ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္....ဒါေပမဲ့ ဘယ္ကစေမးရမွန္းမသိဘူးျဖစ္ေနတာ"
"ဒါဆိုလဲေမသူပဲ ေျပာျပေတာ့မယ္။"
ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့မွ ေမသူက စေျပာဖို႔ဟန္ျပင္ေလသည္။
"ေက်ာ္ၾကားရဲ႕အေမက သူ႔ရည္းစားနဲ႔နယ္ကြၽံခဲ့ၾကတာ...သူ႔အေဖကေတာ့ နယ္ကေနအလုပ္လာလုပ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ေပါ့။ ေက်ာ္ၾကားရဲ႕ အေမေတြက မ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္ခ်မ္းသာလာတာ။ မိဘေတြကိုလဲမေျပာရဲေတာ့ ေက်ာ္ၾကားရဲ႕အေမက သတ္ေသမယ္လုပ္တာ။ အဲ့ဒီမွာ သူ႔အေဖက ကယ္တင္လိုက္တာပဲ။ စစလက္ထပ္ခ်င္းကေတာ့ လံုးဝသေဘာမတူဘူးေလ။ ေနာက္ေတာ့မွအျဖစ္မွန္ေတြသိသြားၾကၿပီး ေက်ာ္ၾကားအေဖကို ေက်းဇူးေတြတင္ၾကတာေပါ့။ ေက်ာ္ၾကားကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္ေလာက္ကမွသိတာပါ။ သူ႔အဖိုးမဆံုးခင္က သူ႔ကိုေျပာျပသြားတာ။ ဘယ္သူေတြဘာလာေျပာေျပာ ဦးနႏၵက သူတို႔တစ္မိသားစုလံုးရဲ႕ေက်းဇူး႐ွင္မို႔လို႔မပစ္မွားရဘူးလို႔မွာခဲ့တာတဲ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လဲ ကိုသြင္သစ္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေရာက္လာၿပီး ဦးနႏၵက သူ႔အေဖမဟုတ္ဘူးဆိုတာသိတာေတာင္မအံ့ၾသေတာ့တာေပါ့။"
"ဒါဆို ေတဇာနဲ႔ကေရာ ဘယ္လိုသားအဖေတာ္ေနတာလဲ"
"ကိုေတဇာရဲ႕အေမေတြခ်မ္းသာတာကိုေတာ့ ကိုသြင္သစ္လဲသိၿပီးသားေနမွာပါ။"
ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့မွ
"သူ႔အေမက ဦးနႏၵ နဲ႔ငယ္ရည္းစားေတြ။ ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲကလိုပဲ ဘဝေတြ႐ႈပ္ေထြးခဲ့ၾကတာေပါ့။ အလုပ္လုပ္ဖို႔ရြာကေနထြက္သြားၿပီးေတာ့မွ ကိုေတဇာရဲ႕အေမကိစၥလဲေပၚေတာ့တာပဲ။ သူေ႒းသမီးပီပီ စိတ္ဓာတ္ၾကံ့ခိုင္တဲ့ ကိုေတဇာအေမက ကိုေတဇာကိုမရအရေမြးခဲ့တာေပါ့။ ဦးနႏၵက ရြာမွာလဲ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ႐ွိတာမို႔ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းဘာသတင္းမွမရခဲ့ၾကဘူးေလ။ ကိုေတဇာအေမလဲ၅ႏွစ္ေလာက္ေစာင့္ၿပီးေတာ့မွ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ေတာ့တာပဲ။ သူမဆံုးခင္ကမွ ကိုေတဇာကိုေျပာျပခဲ့ၿပီးလိုက္႐ွာခိုင္းခဲ့တာ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လဲ ကိုေတဇာက ရန္ကုန္ကိုေျပာင္းၿပီးအေျခခ်လိုက္ေတာ့တာပဲ။"
"ေၾသာ္..."
ဒီတစ္လံုးကလြဲၿပီး ဘာမွလဲျပန္မေျပာႏိုင္။ လူႀကီးေတြကတည္းက ႐ွိခဲ့သည့္ ဇာတ္လမ္းေတြကို ဘယ္ကဘယ္လိုအစဆြဲထုတ္ရမွန္းလဲမသိ။ တစ္ဖက္ကသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သလို တစ္ဖက္ကလဲခ်စ္ရတဲ့သူ....ဘယ္သူမွားၿပီးဘယ္သူမွန္တယ္လို႔လဲမေျပာခ်င္။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ဘက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ ကိုယ္မွန္ေနၾကတာပဲေလ။
စကားေျပာၿပီးၾကေတာ့ ေန႔လည္စာကိုသံုးေယာက္သားျပင္ဆင္ၾကသည္။ ေမသူတို႔က ဒီေန႔ျပန္မလို႔ေပမဲ့ ရြာအနီးအနားလည္ခ်င္ေသးလို႔ဟုဆိုကာ မနက္မွျပန္မည္တဲ့ေလ။ ညေနဘက္က် ရြာဦးေစတီေလးဆီလိုက္ပို႔ပါတဲ့။ ၁၀တန္းစာေမးပြဲေတြၿပီးကတည္းက သခင္ေလးက ဆံပင္႐ွည္ထားခိုင္းတာမို႔ ၉တန္းေလာက္အထိေတာ့ ဒီရြာကိုတစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ေတာ့ပံုမွန္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမမို႔လဲ ရင္ထဲမွာအျမဲတမ္းတရင္းတႏွီး႐ွိေနခဲ့ရတာျဖစ္သည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာလဲမႏိႈးဘူးဗ်ာ။ ေန႔လည္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ။"
"အခုပဲလာႏိႈးေတာ့မလို႔ပါ။ မ်က္ႏွာသစ္ေလ...ထမင္းစားၾကမယ္။"
"သစ္ လုပ္ေပးေလ"
ကေလးလိုဂ်ီက်ေနေသာ သူ႔ကိုၾကည့္ကာ ကြၽန္ေတာ္ျပံဳးလိုက္မိသည္။
"အဲ့ဒါ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ...နင္ ကိုသြင္သစ္ကိုသိပ္မႏိုင္စားနဲ႔ေနာ္။ ငါတို႔ျပန္ေခၚသြားလိုက္မယ္"
"လုပ္ၾကည့္လိုက္ေလ။ နင့္အိမ္ကိုပါေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္လိုက္မွာ"
သူတို႔အခ်င္းခ်င္းစေနာက္ေနတုန္း ကြၽန္ေတာ္က အခန္းထဲဝင္ကာ သြားတိုက္ေဆး၊ သြားတိုက္တံႏွင့္ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါပါ ယူခဲ့လိုက္သည္။
"လာပါ...ေက်ာ္ရယ္။ ေပါက္ကရေတြေျပာေနတယ္။"
ေရခ်ိဳးခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သြားတိုက္တံကိုအဆင္သင့္လုပ္ေပးကာ သူ႔လက္ထဲေပးလိုက္သည္။ သူက သြားတိုက္ေနရင္းက ကြၽန္ေတာ့္ကိုလွမ္းၾကည့္ေနေသးသည္။ သြားတိုက္လို႔ၿပီးသြားေတာ့ facial foam ဗူးကိုလွမ္းေပးတာကိုမယူပဲ ရပ္ေနေလသည္။
"မ်က္ႏွာသစ္ေလ ေက်ာ္ရဲ႕"
"အရင္ကဆို အကုန္လုပ္ေပးေနက်ပဲကို"
"ဟုတ္ပါၿပီ"
မ်က္လံုးေတြမွိတ္ထားၿပီး မ်က္ႏွာကိုေ႐ွ႕တိုးေပးထားေလသည္။ သူ႔ရဲ႕နဖူးကိုအရင္နမ္းလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးတာႏွင့္ေရသုတ္ေပးကာ အိမ္ေပၚကိုအတူတူျပန္တက္လာခဲ့ၾကသည္။
ထမင္းအတူစားၿပီးၾကေတာ့ ေမသူတို႔က အခန္းထဲဝင္သြားၾကတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လဲ ျခံထဲဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။ အေနာက္ဘက္မွာ ေျမျပင္ေလး႐ွိတာမို႔ သူက ေနာက္ဖက္တဲေလးထဲက ဖ်ာတစ္ခ်ပ္သြားယူကာ ခင္းလိုက္ေလသည္။ အပင္ရိပ္ေလးမွာႏွစ္ေယာက္သားထိုင္လိုက္ၾကသည္။ သူကပင္စည္ကိုမီွလိုက္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုပါ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာဖက္ထားေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္လဲ ၿငိမ္သက္ေနမိရင္း သူ႔ရဲ႕ႏွလံုးခုန္သံေတြကိုခံစားေနလိုက္သည္။
"သစ္..."
"ဟင္..."
ခပ္တိုးတိုးျပန္ထူးလိုက္ၿပီး သူေျပာမယ့္စကားကိုနားစြင့္ေနလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ဒီရြာေလးမွာအၾကာႀကီးေနၾကမလား။"
"ေက်ာ့္သေဘာေလ....ဒါေပမယ့္ ဒီမွာဘာအလုပ္လုပ္ၾကမလဲ။ ဒီအတိုင္းထိုင္စားေနလို႔မွမရတာ။"
"ေစ်းဆိုင္ဖြင့္ၾကမယ္ေလ။"
"အင္း...မဆိုးပါဘူး။ ဘယ္မွာဖြင့္မွာလဲ..."
"ဒီဝိုင္းထဲမွာပဲဖြင့္မွာ...ၿမိဳ႕ကလိုဆိုင္မ်ိဳးေလ...convenience store ေပါ့။"
"အဲ့ေလာက္ႀကီးက်ေတာ့ျဖစ္ပါ့မလား ေက်ာ္ရဲ႕"
"ဒီမွာ လွ်ပ္စစ္မီးလဲရေနၿပီပဲ။ ဖြင့္လို႔ရေလာက္မွာပါ။"
"အဲ့ဒါဆိုလဲ ေက်ာ့္သေဘာ"
"သစ္ကိုခ်စ္ခ်င္တယ္"
ေျပာရင္းကသူကအနားကပ္လာတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုတြန္းထားရေသးသည္။
"ေက်ာ္...ျခံထဲႀကီးမွာေနာ္။"
"ဒါက်ေတာ့ ေက်ာ့္သေဘာလို႔မေျပာေတာ့ပါလား။ ....ဟားဟားဟား....အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဗ်ာ"
တြန္းထားတဲ့ၾကားကေနေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုေမာ့ယူလိုက္ကာ အနမ္းတို႔ျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုေႏြးေထြးေစလိုက္သည္။
ခဏေနေတာ့မွျပန္ခြာကာ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမ်က္ႏွာဖြက္ထားမိသည္။
"ညေနမွ ကြၽန္ေတာ္ လူႀကီးေတြနဲ႔သြားတိုင္ပင္ၾကည့္လိုက္ပါဦးမယ္။"
"ညေနက် ေမသူတို႔နဲ႔ ရြာဦးေစတီသြားၾကမွာ...ေက်ာ္က မလိုက္ေတာ့ဘူးေပါ့"
"လူႀကီးေတြဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ရမွ ဆက္လုပ္လို႔ရမွာေလ သစ္ရဲ႕။ အကယ္၍အဆင္ေျပတယ္ဆိုလဲ ေမသူတို႔နဲ႔တစ္ခါတည္းတိုင္ပင္ၿပီးစီစဥ္ၾကရမွာေလ။ သစ္က ရြာခံပဲ...လိုက္ဧည့္ခံလိုက္ေပါ့။"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ"
"အဲ့ဒီလိုလိမၼာလို႔ပိုခ်စ္ေနရတာ"
စကားသံေတြရဲ႕အဆံုးမွာ အနမ္းပန္းေတြေဝေဝဆာဆာပြင့္သြားၾကျပန္သည္။
.......................................
"ေစတီေလးေပၚမွာေအးခ်မ္းေနတာပဲေနာ္။ ညေနေစာင္းေလးဆိုေတာ့ ေလညႇင္းေလးေတြကလဲ တျဖဴးျဖဴးနဲ႔..."
ေမသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေပ်ာ္ေနၾကကာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ေပးေနၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေသာၾကာေထာင့္ဆီသြားဖို႔ျပင္လိုက္သည္။ လက္အုပ္ခ်ီကာ ေစတီေတာ္ကိုေမာ့ဖူးရင္း လက္ယာရစ္ပတ္လာခဲ့သည္။
"ဘုတ္"
"အင့္..."
လူတစ္ေယာက္နဲ႔တိုက္မိသြားတာမို႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့
"ေတဇာ"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
