King
.............
အပိုင္း(၇)
.....................
သြင္သစ္
ႏႈတ္ခမ္းေတြလႈပ္ခတ္မိရံုပဲေရရြတ္လိုက္မိလို႔ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ အျမန္ျပန္လွည့္ဖို႔ျပင္လိုက္ေပမဲ့
"သြင္သစ္..."
ေခၚသံၾကားလိုက္ရၿပီး လက္ကိုပါဆြဲထားခံလိုက္ရသည္။ လက္ကို႐ုန္းၾကည့္ေပမဲ့မရ။
"မင္းဘယ္လိုပဲ ပံုေျပာင္းထားထား ငါမွတ္မိပါတယ္။ ဘာလို႔လဲသိလား။ မင္းက ငါတစ္သက္လံုး စိတ္ကူးနဲ႔ပံုေဖာ္ၾကည့္ရင္း ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့သူမို႔လို႔"
ေျပာလိုက္ရင္းက လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္ကာသူ႔ဘက္ဆြဲလွည့္လိုက္တာမို႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္သြားသည္။
ေတဇာ့မ်က္ႏွွာက ေၾကကြဲေနသလိုလို၊ နာၾကည္းေနသလိုလို သုန္သုန္မႈန္မႈန္ျဖစ္ေနသည္။
"ေတဇာ...မင္းကဘယ္လိုလုပ္..."
"မင္းက ေက်ာ္ၾကားဆိုတဲ့ေကာင္ရဲ႕အနားကေန ဘယ္ကိုမွသြားမွာမဟုတ္တာကိုငါသိေနတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေစာင့္ေနဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ။ ညေနဘက္မင္းတို႔ဒီဘက္ထြက္လာတာေတြ႔မွ မသိေအာင္လိုက္လာခဲ့တာ။ ငါနဲ႔လိုက္ေနပါလား သြင္သစ္...မင္းဘာအလုပ္မွလုပ္စရာမလိုဘူး။ ဒီအတိုင္း တယုတယေလးပဲထားမွာပါ။"
"မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေတဇာ...ငါလဲမင္းကိုခင္ပါတယ္...ဒါေပမဲ့..."
ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာရမွာမွန္းသိေပမယ့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကိုမို႔လို႔လဲစိတ္ထင္တိုင္းေျပာမထြက္။
"ငါ့ကိုမခ်စ္ႏိုင္ေသးလဲရတယ္။ ငါ့ကိုခ်စ္ဖို႔ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီအတိုင္း....မင္းကိုဟိုေကာင္က သူပိုင္တဲ့ပစၥည္းတစ္ခုလို ေကာက္ခ်င္ေကာက္ ပစ္ခ်င္ပစ္လုပ္ေနတာေတြကို ၾကည့္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဟိုေကာင္အႏိုင္က်င့္သမွ် မင္းခံခဲ့တာလဲႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ပါဘူး။ အခုခ်ိန္႐ုန္းထြက္သင့္ၿပီေလ"
႐ုန္းထြက္ရမယ္တဲ့...မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္ပါတယ္။ သခင္ေလးဘယ္လိုပဲ အႏိုင္ယူယူ ကြၽန္ေတာ္က ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး အ႐ွံုးေပးေနခ်င္တာပဲေလ။ ဒါကိုေတဇာသိေအာင္ေျပာျပရမည္။
"ငါ သခင္ေလးကိုခ်စ္တယ္ ေတဇာ"
"ဘာ...."
သူ႔လက္ေတြကပိုတင္းက်ပ္လာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အားထည့္ကာ႐ုန္းလိုက္သည္။
"လက္ေတြနာလာၿပီ။ လႊတ္ေတာ့....ငါျပန္ေတာ့မယ္။"
"႐ုတ္တရက္မို႔လို႔အံ့ၾသသြားတာပါ။ ေအးပါ။ မင္းဆႏၵဆိုေတာ့လဲ ငါဘာမွမေျပာေတာ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ ဘုရားတူတူဝတ္ျပဳရေအာင္ေလ။ ငယ္ငယ္ကအတူတူလာဖူးၾကတာမွတ္မိတယ္မလား။ ေတာပန္းေလးေတြလဲယူလာခဲ့တယ္။"
ေတဇာကလက္ျပလိုက္တာႏွင့္ ကားေပၚကလူႏွစ္ေယာက္ဆင္းလာကာ တစ္ေယာက္ရဲ႕လက္မွာ ေတာပန္းဝါဝါေလးေတြႏွစ္စည္းပါလာသည္။ ေတဇာကလွမ္းယူလိုက္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုတစ္စည္းေပးၿပီး သူႏွင့္ယွဥ္တြဲကာေလွ်ာက္ေစသည္။ သူစိတ္ေလွ်ာ့သြားတာလဲေကာင္းပါတယ္ေလ။ အခုလို သူငယ္ခ်င္းေတြလိုခဏတျဖဳတ္စကားေျပာၾကရံုနဲ႔ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူး။ သခင္ေလးကိုလဲေသခ်ာေျပာျပလိုက္ရင္ နားလည္ေပးမွာပါ။
ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီးၾကေတာ့ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၾကကာ ရြာဘက္ကိုလွမ္းျမင္ေနရေသာ ဘက္ကိုလွည့္ရင္း ေငးၾကည့္ေနမိၾကသည္။
"မင္း ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီးေတာ့ဘာေတြဆက္ျဖစ္လဲေျပာျပပါဦးကြ..."
ေတဇာကေမးလာတာမို႔...
"သခင္ေလးနဲ႔ေက်ာင္းအတူတူတက္တယ္။ အတူသြား၊အတူစား၊ အတူကစားေပါ့...ၿပီးေတာ့ သခင္ေလးရဲ႕ေဝယ်ာဝစၥေတြလုပ္ေပးရတယ္။ သခင္ေလးက သိပ္ေတာ္တာကြ...ငါမလိုက္ႏိုင္တဲ့စာေတြဆိုလဲသူကပဲ႐ွင္းျပေပးတာ။ သခင္ေလးတို႔မိသားစုရဲ႕ေက်းဇူးနဲ႔ ငါဘြဲ႔တစ္ခုရခဲ့တာ။ ငါ့ဘာသာငါဆို မလြယ္ေလာက္ဘူး။"
"ရြာကိုေရာမလြမ္းဘူးလား။"
"အင္း...လြမ္းတာေပါ့..."
"ငါ့ကိုေရာ..."
ေျဖရမွာအားနာေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတဇာ့ကိုေမ့ေနခဲ့ဖူးသည္။ အေျခအေနခ်င္းလဲမတူတာမို႔ ခဏတျဖဳတ္အေပ်ာ္တမ္းလာခင္တာေနမွာပါေလဟုေတြးမိၿပီး ခြဲခြာရလဲ ခံႏိုင္ရည္႐ွိေနေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့မိသည္ထင္ပါရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ေလ သတိရမိေပမဲ့ ဘယ္လိုဆက္သြယ္ရမွန္းလဲမသိတာမို႔ ဒီအတိုင္းပဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျပန္ျဖစ္သြားသည္သာ။
ေတဇာရန္ကုန္ေရာက္လာၿပီး ေတြ႔ျဖစ္တဲ့ေန႔ကမွ ငါ့ကိုတကယ္ခင္တဲ့သူငယ္ခ်င္း႐ွိေသးပါလားဆိုၿပီး ဝမ္းသာခဲ့ရတာျဖစ္သည္။
"ငါကေတာ့ မင္းကိုတစ္ရက္မွေမ့လို႔မရခဲ့ဘူး။ ကံတရားက ရက္စက္တယ္ပဲေျပာရမလား။ ငါကိုက ကံဆိုးလြန္းတာပဲလားေတာ့မေျပာတတ္ဘူး။ မင္းမိဘေတြဆံုးသြားၿပီးေတာ့ မင္းကိုေမြးစားေပးဖို႔ ငါ့အေမကိုငါပူဆာေသးတယ္။ ခရီးကျပန္လာရင္စဥ္းစားေပးမယ္ဆိုၿပီး ငါတို႔တစ္မိသားစုလံုးခရီးထြက္ေနၾကတုန္း မင္းကို ဦးနႏၵက လာေခၚသြားတာပဲေလ။ မအိပ္ႏိုင္၊မစားႏိုင္ျဖစ္ခဲ့တာေတာင္ ဘယ္ႏွရက္ၾကာသြားလဲမသိဘူး။ လူႀကီးေတြက ေမ့လိုက္ဖို႔ေျပာေပမဲ့...မင္းဟိုမွာအဆင္ေျပေနမွာပါလို႔ေျပာေပမဲ့...ေန႔႐ွိသေရြ႔ မင္းကိုပဲသတိရေနမိတယ္။ ငါအဲ့လိုျဖစ္ေနတာမျမင္ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး ငါ့ကို ေတာင္ႀကီးက အမ်ိဳးတစ္ေယာက္ဆီပို႔လိုက္တယ္ေလ။ ဘာေတြပဲေျပာင္းလဲခိုင္းပါေစ၊ငါ့ရင္ထဲကဆႏၵကိုေတာ့ သူတို႔မေျပာင္းလဲႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ေန႔ေန႔ မင္းနဲ႔ျပန္ေတြ႔ရမွာပါဆိုၿပီးေတာ့ပဲ ငါ့စိတ္ထဲမွာမွတ္ထားတယ္။ျပန္ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းကိုတာဝန္ယူႏိုင္ေအာင္လု့ိ အခုလိုလူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေအာင္ ငါႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့...."
"မင္းငါ့ကိုတကယ္ခင္တယ္လို႔သိရေတာ့ ဝမ္းသာပါတယ္ ေတဇာ..."
"ခင္ရံုပဲမဟုတ္ဘူးကြ...မင္းပံုရိပ္ေတြပဲအျမဲျမင္ေယာင္ေနမိတာ...ဘယ္သူ႔ကိုမွ ခ်စ္လို႔မရပဲ...မင္းကိုပဲတမ္းတလြမ္းဆြတ္ေနမိတာ...ငါ့ကိုယ္ငါစမ္းစစ္ၾကည့္ေတာ့လဲ မင္းကိုခ်စ္ေနမိတယ္ဆိုတဲ့အေျဖပဲထြက္တယ္။ "
ကြၽန္ေတာ္ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိပဲ ၿငိမ္ေနမိသည္။ ေလတိုးသံမွတစ္ပါး ဘာမွမၾကားရ။ ခဏေနေတာ့မွ
"ငါျပန္ေတာ့မယ္ ေတဇာ....သခင္ေလးအတြက္....အ..."
ကြၽန္ေတာ့္စကားမဆံုးခင္သူက လက္ေမာင္းကိုဆြဲကာသူ႔ဘက္ဆြဲလိုက္တာမို႔ ကြၽန္ေတာ္နာသြားသည္။
"သခင္ေလး...သခင္ေလးနဲ႔ပဲ....မင္းေျပာေတာ့ငါ့ကိုခင္ပါတယ္ဆို...ငါေျပာတဲ့စကားေတြေရာမင္းနားထဲၾကားရဲ႕လား။ ငါႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႐ူးသြပ္တမ္းတခဲ့ရသမွ် ငါျပန္ရတာ ဒီလိုဥေပကၡာေတြလား။ အခ်စ္နဲ႔စစ္မွာမတရားတာမ႐ွိဘူးတဲ့။ ငါလိုခ်င္တာကိုငါရေအာင္ယူမယ္။ သူ႔ကိုခ်ဳပ္ၿပီးေခၚခဲ့ၾက"
အသင့္ရပ္ေနတဲ့လူႏွစ္ေယာက္က အနားကပ္လာကာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီကခ်ဳပ္လိုက္သည္။ ေတဇာက ကားဆီအရင္ေလွ်ာက္သြားကာ ေနာက္ခန္းမွာဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ေအာ္မလို႔ျပင္လိုက္ေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္က ပါးစပ္ကိုလွမ္းပိတ္လိုက္တာမို႔ အသံထြက္မလာေတာ့။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုပါကားဆီဆြဲေခၚသြားကာ ေတဇာ့ရဲ႕ေဘးမွာထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေနာက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္လိုက္သလို ပါးစပ္ကိုလဲ တိပ္နဲ႔ကပ္လိုက္သည္။
ကြၽန္ေတာ္႐ုန္းကန္ေနမိေပမဲ့ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုတုပ္ေႏွာင္လို႔ၿပီးေတာ့ ေတဇာ့ေဘးမွာထားခဲ့ၿပီး တံခါးကိုပိတ္လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ေ႐ွ႕ခန္းမွာေနရာယူၿပီး ကားကိုစထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
အေဝးေျပးလမ္းမေပၚေရာက္ခါနီးေလာက္မွာ ကားကအ႐ွိန္ပိုျမန္သြားကာ
"ဆရာ...ေနာက္ကေန ကားႏွစ္စီးေတာင္ပါလာတယ္။"
"ဘာကြ...ဟိုေကာင္ေတြလား။"
"ဟုတ္တယ္ဆရာ...တစ္စီးကေက်ာ္ၾကားကား...ေနာက္တစ္စီးက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးေတြရဲ႕ကားျဖစ္မယ္ထင္တယ္။"
"ဒါဆို အ႐ွိန္ျမႇင့္ေလ...ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ..."
ကားက အ႐ွိန္ျမင့္သြားသလို ေနာက္ကကားေတြကလဲ အမီလိုက္လာၾကသည္။
"မီလာေတာ့မယ္ဆရာ..."
"သံမိႈေတြပါတယ္မလား...ၾကဲခဲ့လိုက္..."
သခင္ေလးတို႔ကိုစိတ္ပူသြားၿပီးေအာ္ဟစ္႐ုန္းကန္ေပမယ့္မလြတ္...အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္လုပ္ေနရတာမို႔လို႔လဲ လည္ပင္းေတြေတာင္နာလာသည္။ အားကုန္သံုးၿပီး႐ုန္းကန္လိုက္ေတာ့ ေထာက္ခနဲျပတ္သြားသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။ သူတို႔သံုးတဲ့ႀကိဳးက ေဆြးေနတာပဲလားေတာ့မသိ။ လက္လဲအေတာ္ေလးနာက်င္သြားသည္။ သူတို႔အာရံုမ်ားေနတုန္း တံခါးနားကိုတေရြ႔ေရြ႔တိုးလာခဲ့သည္။
"တစ္စီးေတာ့က်န္ခဲ့ၿပီဆရာ...ေကာင္မေလးေတြကားက ဘီးေပါက္သြားၿပီ။ေက်ာ္ၾကားရဲ႕ကားေတာ့ပါလာေသးတယ္။"
"သူ႔ကားကိုပိတ္ေမာင္းထား ...ေက်ာ္လို႔မရရင္ ဒီေကာင္ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။"
"ဝုန္း..."
႐ုတ္တရက္ေနာက္ကေနဝင္ေဆာင့္လိုက္တာမို႔ကားက ရမ္းခါသြားသည္။
ကားကိုျပန္ထိန္းေနရတာမို႔ အ႐ွိန္လဲအနည္းငယ္ေလ်ာ့သြားေလသည္။ လက္ကိုႀကိဳးစားၿပီးျဖည္လိုက္တာလဲရေနၿပီမို႔ တံခါးကိုဖြင့္ကာ အျမန္ခုန္ခ်လိုက္သည္။
"ဒုတ္..."
ျမက္ခင္း႐ွိေလာက္မယ့္ေနရာနားကိုမွန္းၿပီးခုန္ခ်လိုက္ေပမဲ့ ေခါင္းနဲ႔အရင္က်တာမို႔ ဘာကိုမွေသခ်ာမျမင္ရေတာ့ပဲ ျမင္ကြင္းထဲအေမွာင္အတိဖံုးသြားေတာ့သည္။
................................
ေက်ာ္ၾကား
အလုပ္ကိစၥေတြတိုင္ပင္ၿပီး အိမ္ျပန္လာၾကတုန္း ဖုန္းကျမည္လာေလသည္။
"ေက်ာ္ၾကား.....ကိုသစ္ကို သူတို႔အတင္းေခၚသြားၿပီ"
ေမသူ႔အသံက အထိတ္တလန္႔နဲ႔မို႔ ကြၽန္ေတာ္လဲရင္ထိတ္သြားမိသည္။
"ကိုသစ္က ႐ုန္းကန္ေနတာ...အဲ့ဒါကိုအတင္းခ်ဳပ္ၿပီးေခၚသြားၾကတယ္။ ငါတို႔အခု အေနာက္ကလိုက္ေနတယ္။ ရြာထိပ္နားမွာပဲ႐ွိေသးတယ္။အျမန္လာခဲ့"
ေျပာၿပီးဖုန္းခ်သြားတာႏွင့္ကြၽန္ေတာ္လဲအိမ္ကိုအျမန္သုတ္ေျခတင္ကာ ကားကိုတရၾကမ္းေမာင္းထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ ဟိုေကာင္ေတြလွမ္းေမးေနတာကိုေတာင္ မေျဖႏိုင္ေတာ့။
ေမသူတို႔ကားဘီးေပါက္သြားတာကိုလွမ္းေတြ႔ေတာ့ အျမန္ေ႐ွာင္လိုက္ကာ ဆက္လိုက္ခဲ့သည္။ေက်ာ္တက္လို႔မရေအာင္ပိတ္ထားတာမို႔ ေနာက္ကေနဝင္တိုက္ပစ္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ ကားတံခါးတစ္ဖက္ပြင့္လာကာ သစ္က ခုန္ခ်လိုက္ေလသည္။
"သစ္....မလုပ္နဲ႔...."
ကားကို အျမန္ရပ္လိုက္ကာ သစ္႐ွိရာဆီေျပးသြားလိုက္သည္။ ေ႐ွ႕ကကားလဲရပ္သြားကာ ေတဇာတို႔ဆင္းလာၾကေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ သစ္ရဲ႕ကိုယ္လံုးေလးကိုေပြ႕ယူလိုက္ကာ
"ေဟ့ေကာင္...ေ႐ွ႕ဆက္မတိုးနဲ႔ မင္းနဲ႔ငါေနာက္မွစာရင္း႐ွင္းမယ္"
ကြၽန္ေတာ္ေဒါသျဖစ္ျဖစ္ႏွင့္ေအာ္လိုက္ေတာ့ ေတဇာကရယ္ေနေလသည္။
"ဟားဟားဟား....မင္းကတစ္ေယာက္တည္း...ငါတို႔ကသံုးေယာက္ပါကြ...သြင္သစ္ကို ငါပဲေခၚသြားမယ္။"
ေတဇာကေျပာရင္းေ႐ွ႕တိုးလာတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္ကားဆီလွည့္ေျပးလိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကားနဲ႔က သိပ္မေဝးတာမို႔ေတာ္ေသးသည္။ ကားတံခါးကိုအျမန္ဖြင့္လိုက္ကာ ေနာက္က ပါလာသူကိုပါတံခါးႏွင့္ပစ္တိုက္လိုက္သည္။ ေနာက္ခန္းထဲကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ပါဝင္ထိုင္လိုက္ကာ ေလာ့ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေမာင္းတဲ့သူေနရာဆီ သြားၿပီး ကားကိုအျမန္ေမာင္းထြက္လိုက္ရသည္။ ေ႐ွ႕ကေနပိတ္ရပ္မလို႔လုပ္ေနေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကအ႐ွိန္မေလွ်ာ့တာမို႔ အဲ့ဒီေတာ့မွပဲဖယ္လိုက္ၾကေတာ့သည္။
အနီးနားကၿမိဳ႕မွာေဆးရံု႐ွိတာမို႔ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ေဆးရံုကိုေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သစ္ကိုေပြ႔ခ်ီကာေခၚသြားလိုက္သည္။ဆရာဝန္ေတြ၊ သူနာျပဳေတြေရာက္လာၾကကာ လိုအပ္တာေတြလုပ္ေပးေနၾကေလသည္။ ဟိုေကာင္ေတြမ်ားလိုက္လာေလမလားလို႔ အဝင္ေပါက္ကိုပဲလွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနရသည္။
"သစ္ဒီလိုျဖစ္ေနလို႔ငါကေ႐ွာင္ေပးလိုက္တယ္မွတ္ပါ။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ မင္းမလြယ္ဘူး..."
ႀကိမ္းဝါးေနစဥ္ ဆရာဝန္ေရာက္လာတာမို႔ မ်က္ႏွာကိုေျပျပစ္ေအာင္ျပင္လိုက္ကာ
"ဆရာ...လူနာအေျခအေနေလး"
"ပြန္းပဲ့တာေလာက္ပဲျဖစ္တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေဆးထည့္ေပးထားပါတယ္။ ေခါင္းကေတာ့ ၄ခ်က္ေလာက္ခ်ဳပ္လိုက္ရတယ္။ အတြင္းဒဏ္ေတြဘာေတြျဖစ္မျဖစ္ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ ဓာတ္မွန္႐ိုက္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ...လိုအပ္တာေတြအားလံုးလုပ္ပါ့မယ္။ ဒါနဲ႔အခုထိသတိမရေသးဘူးလား ဆရာ"
"ခဏေတာ့ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ပါဦး...မၾကာခင္သတိရလာမွာပါ။"
ဆရာဝန္ထြက္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲ ကိုသစ္ရဲ႕ ကုတင္ေဘးကိုအေျပးအလႊားသြားလိုက္သည္။
"ထပါေတာ့ သစ္ရယ္...ကြၽန္ေတာ့္ကိုလန္႔ေအာင္မလုပ္ပါနဲ႔...ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ သစ္ မ႐ွိရင္မျဖစ္ဘူး။"
ေဆးရံုက တစ္ေယာက္ခန္းထဲမွာမို႔ ကိုသစ္ရဲ႕လက္ကေလးကိုကိုင္ကာ ကြၽန္ေတာ္ အားရပါးရငိုေနမိသည္။
ကိုသစ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုလဲတၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနရသည္။ ေခါင္းမွာပတ္တီးေလးနဲ႔ကိုသစ္ကိုျမင္ေတာ့ ရင္ထဲမွာမေကာင္း။ အတူတူ အေဖာ္မလိုက္ေပးမိေလျခင္းလို႔လဲ ေနာင္တေတြရေနမိသည္။
လူပင္ပန္းတာေရာ စိတ္ပင္ပန္းတာေရာစုေပါင္းကာ ကြၽန္ေတာ္ေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သတိျပန္ဝင္လာလို႔ ေခါင္းေထာင္ထလိုက္ေတာ့...
~~~~~~~~~~~~~~~
