King
............
အပိုင္း(၈)
...................
ေက်ာ္ၾကား
"သခင္ေလး...ႏိုးလာၿပီလား"
ကိုသစ္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုလွမ္းၿပီးျပံဳးျပရင္းကေမးေလသည္။
"သစ္...သစ္...ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးေနာ္။ ဘယ္နားနာေနေသးလဲ...ဆရာဝန္သြားေခၚလိုက္မယ္ေလ"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ေက်ာ္ရဲ႕..."
သူ႔လက္ကိုကိုင္ကာ ကြၽန္ေတာ္ျပာျပာသလဲျဖစ္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ကိုသစ္ကရယ္ေနသည္။
"ဘာေတြသေဘာက်ေနတာလဲ သစ္ရဲ႕"
ကြၽန္ေတာ္ကေမးလိုက္ရင္း သူ႔ရဲ႕ကုတင္စြန္းမွာထိုင္လိုက္သည္။ သူကအနားကပ္လာဖို႔လက္ဟန္နဲ႔ျပတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္အနားတိုးသြားေတာ့
"ေက်ာ္...သစ္ကိုအဲ့ေလာက္ထိခ်စ္မယ္လို႔မထင္ခဲ့ဘူး။ စိတ္ပူေပးလို႔အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
ကြၽန္ေတာ့္ပါးကိုဖြဖြေလးလွမ္းနမ္းၿပီးေတာ့ သူ႔ဘာသာ႐ွက္ေနေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္လဲသူ႔နဖူးေလးကိုျပန္နမ္းလိုက္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ေနမိသည္။
"အဟမ္း....အဟမ္း"
ဆရာဝန္ကေခ်ာင္းဟန္႔သံေပးကာ ဝင္လာတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္လဲမတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
"လူနာကသတိရေနၿပီပဲ။ ေခါင္းေတြ ဘာေတြကိုက္ေသးလား။ တျခားေနရာေရာနာတာ႐ွိေသးလား။"
"မ႐ွိပါဘူးဆရာ"
"ဒါဆို ေဆးရံုဆင္းလို႔ရပါၿပီ။ မနက္မွ ဆင္းခ်င္လဲဆင္းေပါ့ အခုက မိုးမလင္းေသးဘူးဆိုေတာ့"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စစ္ဖို႔လိုတာေတြကေရာဆရာ"
"အဲ့ဒါေတြစစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မနက္ျဖန္တစ္ရက္ထပ္ေနရမယ္။ ဒီကဆရာမေတြကိုေျပာလိုက္ပါ။"
"မစစ္လို႔မရဘူးလားဆရာ၊ ကြၽန္ေတာ္လဲဘာမွမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။"
သစ္ကလွမ္းေျပာလိုက္တာမို႔
"ဒါကေတာ့ လူနာ႐ွင္နဲ႔လူနာရဲ႕သေဘာပါ။"
ကိုသစ္ကိုလိုအပ္တာေတြလုပ္ေပးၿပီး ဆရာဝန္ႏွင့္နာ့စ္မေတြျပန္ထြက္သြားၾကေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္လဲသစ္ရဲ႕ကုတင္ေဘးမွာျပန္ထိုင္လိုက္ကာ
"စစ္ေဆးစရာ႐ွိတာစစ္လိုက္ပါလား သစ္ရဲ႕...ဒါမွ သစ္ရဲ႕က်န္းမာေရးကိုစိတ္ခ်ရမွာ"
"ေက်ာ္ကလဲ...စက္ေတြေပါင္းစံုနဲ႔လုပ္မွာ...ေၾကာက္တယ္။ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ေနာ္..ေနာ္..."
သူ႔ရဲ႕ခ်စ္စရာပံုစံေလးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္မျပံဳးပဲမေနႏိုင္။
"သစ္ သေဘာပဲကြာ...ဒါနဲ႔ သစ္ ျပန္အိပ္ရင္အိပ္ဦးေလ"
"ေက်ာ္ပါလာခဲ့ေလ..."
သူ႔ရဲ႕ေဘးကေနရာကိုပုတ္ျပကာေျပာေနတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္လဲ ကုတင္ေပၚတက္ကာလွဲခ်လိုက္သည္။ သူ႔ေခါင္းေလးကို ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လက္ေမာင္းေပၚမွာ ေခါင္းအံုးခိုင္းလိုက္ေတာ့ သူက ေဘးေစာင္းေလးလွဲလိုက္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္လာေလသည္။
"ဘာလို႔႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ေတြလုပ္ရတာလဲ သစ္ရယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ထိစိတ္ပူသြားလဲသိရဲ႕လား။ သစ္ကိုသာဆံုး႐ွံုးရရင္ကြၽန္ေတာ္႐ူးသြားမွာဗ်"
သူ႔ဆံစပ္ေလးေတြကိုနမ္းရင္းေျပာလိုက္ေတာ့ သူကလဲ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ကိုနမ္းေလသည္။
"သစ္က ေက်ာ္နဲ႔မွ မခြဲႏိုင္တာ...ေတဇာကတစ္သက္လံုးေခၚထားလိုက္ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"အဲ့လိုျဖစ္စရာလားဗ်...အဲ့ဒီေကာင္ကိုလိုက္သတ္မွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ သူတို႔လဲသိသြားၿပီဆိုေတာ့ သစ္ ေယာက်ာ္းေလးလိုပဲ ျပန္ေနခ်င္ေနေလ...ဆံပင္လဲညႇပ္ခ်င္ညႇပ္ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္က သစ္ဘယ္လိုပံုစံပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ၿပီးသား။ ဒါေပမယ့္ ဆံပင္ညႇပ္ၿပီးရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပးေနာ္။ သိမ္းထားမလို႔"
"မေပးပါဘူး....ေတာ္ၾကာ ေက်ာ္က သစ္ကိုမနမ္းေတာ့ပဲ အဲ့ဒီဆံပင္ေတြပဲနမ္းေနရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..."
သူက ရယ္ေနရင္းနဲ႔ေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲလိုက္ရယ္မိသည္။
"အဲ့ဒါေတာ့မပူနဲ႔...လူကိုအျမဲတမ္းနမ္းမွာ...ေနာက္မွ မေအာ္နဲ႔..."
ေျပာရင္းႏွင့္သူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုေမာ့ယူကာ ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုနမ္းလိုက္သည္။
"သစ္က အခုလိုမ်ိဳးပဲေနခ်င္ေသးတယ္ဆိုရင္ေရာ...ေက်ာ့္ရဲ႕ဇနီးအျဖစ္ပဲေနခ်င္ေသးတယ္။ ေက်ာ့္ကိုသူမ်ားေတြကဲ့ရဲ႕မွာမ်ိဳးမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။"
"ဒါဆိုလဲ သစ္သေဘာပါဗ်ာ။ အခုေတာ့ အိပ္ၾကစို႔"
သူ႔ကိုယ္ေလးကိုတင္းခနဲဖက္လိုက္ကာ မ်က္လံုးေတြမွိတ္လိုက္သည္။ ရင္ခြင္ထဲကေႏြးေထြးတဲ့ကိုယ္လံုးေလးေၾကာင့္ ျမန္ျမန္ပဲအိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့သည္။
.......................
သြင္သစ္
ကြ်န္ေတာ္ေဆးရံုကဆင္းၿပီးေတာ့အိမ္မွာပဲအနားယူေနသလို သခင္ေလးတို႔သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႔လဲ ဆိုင္ဖြင့္ဖို႔လံုးပန္းေနၾကေလသည္။ ကားႏွစ္စီးႏွင့္သြားလိုက္ျပန္လိုက္ ပစၥည္းေတြဝယ္ျခမ္းေနၾကေလသည္။ သခင္ေလးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမ်က္စိေအာက္ကအေပ်ာက္မခံေတာ့။ တစ္ခါတစ္ေလလဲအျပင္ကိုေခၚသြားတတ္သလို အိမ္မွာေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုလဲ ခဏခဏအခန္းထဲလာၾကည့္တတ္သည္။
အခုေတာ့ေခါင္းကပတ္တီးလဲျဖည္ၿပီးၿပီမို႔ ပံုမွန္လူလိုပဲျပန္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သခင္ေလးတို႔က ဆိုင္အတြက္ေနရာေရြးက ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းပင္စေနၾကေလၿပီ။ ေမသူႏွင့္ဇင္မာကေတာ့အိမ္ေ႐ွ႕က ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာထိုင္ကာ ဆိုင္ထဲမွာျဖည့္ဖို႔ပစၥည္းစာရင္းေတြလုပ္ေနၾကေလသည္။
ေရေႏြးၾကမ္းအိုးေလးႏွင့္ လက္ဖက္သုပ္၊ငါးေျခာက္ဖုတ္ဆီဆမ္းတို႔ကိုျပင္ဆင္ကာ အျပင္ကိုထြက္လာခဲ့သည္။ ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာထိုင္လိုက္ကာ
"ကြၽန္ေတာ္ ဘာကူညီေပးရမလဲ"
"သစ္...ေနပူကပူနဲ႔ အျပင္ထြက္လာတာလား။ ေနလို႔ေရာေကာင္းရဲ႕လား"
သခင္ေလးက အနားေရာက္လာကာ နဖူးကိုစမ္းရင္းေမးလိုက္တာမို႔
"ပိုကိုပိုတယ္...နင္ကေတာ့ေလ"
ေမသူက ရြဲ႔ေျပာေတာ့
"ပိုေတာ့ဘာျဖစ္လဲ...ငါ့ဘာသာငါ ခ်စ္လို႔ေပါ့"
သခင္ေလးကေျပာလိုက္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုဖက္ထားလိုက္ေလသည္။
"အမေလးေလး....ၾကက္သီးေတာင္ထတယ္။ အဲ့လိုႀကီးထုတ္မေျပာပါနဲ႔ဟယ္။ အူယားလို႔"
"ေသေလ..."
"စရင္းနဲ႔ရန္ျဖစ္ေနဦးမယ္။ ေက်ာ္...ပင္ပန္းေနၿပီလား။"
သူ႔နဖူးကေခြၽးေတြကိုသုတ္ေပးရင္းေျပာေတာ့
"အင္း...ပင္ပန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔သစ္ရဲ႕ေနာင္ေရးအတြက္ပဲ ဒီေလာက္ေတာ့လုပ္ရမွာေပါ့။"
"လိမၼာလာၿပီပဲ။ ေရာ့...လက္ဖက္သုပ္စား"
ကြၽန္ေတာ္ကခြံ႔ေကြၽးလိုက္ေတာ့ သူက ပါးစပ္ဟကာစားလိုက္သည္။
"ေရေႏြးေသာက္မယ္။"
"အင္း...ခဏေလး...အေအးခံလိုက္ဦးမယ္ေနာ္"
ေရေႏြးခြက္ေလးထဲထည့္ကာ ေအးသြားေအာင္မႈတ္ေပးေနမိသည္။ သူကနားနားကပ္လာကာ
"အဲ့လိုႏႈတ္ခမ္းေလးေထာ္ေနရင္နမ္းခ်င္တာ"
"ေက်ာ္ေနာ္..."
သူက နားရြက္ကိုဖြဖြကိုက္ကာစရင္းရယ္ေနေလသည္။
"ေက်ာ္ၾကားေရ....ဒီကိုလာခဲ့ဦး...."
"ေအး...ေအး...လာၿပီ"
ဟိုဖက္ကေနလွမ္းေခၚတာမို႔ သြားမို႔ျပင္လိုက္ရင္းက
"ညမွဆက္မယ္ေနာ္...အခုခဏသြားလိုက္ဦးမယ္"
ကြၽန္ေတာ္မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ေတာ့ သူက တဟားဟားေအာ္ရယ္ကာထြက္သြားေလသည္။
..........
"သစ္...ဒီေန႔ေခါင္းေလွ်ာ္ထားတာလား...ေမႊးေနတာပဲ"
ေဘးေစာင္းလွဲေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာနားကေနကပ္ကာ သခင္ေလးက ဆံပင္ေတြကိုနမ္းေနတာျဖစ္သည္။ သူ႔ပံုစံက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတာမို႔ အလိုလိုသိေနေသာစိတ္ေၾကာင့္ ရင္ခုန္သံတို႔က တဒိန္းဒိန္းျမည္ေနၾကသည္။
ညစာစားၿပီးေတာ့ စကားေျပာၾကၿပီး အိပ္ရာဝင္ခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။ ညေနကတည္းက ေက်ာ္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ျဖစ္ေနတာျဖစ္သည္။
"ေနေရာေကာင္းသြားၿပီလား"
ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမးလိုက္ရင္းက လူကိုပါ ပက္လက္ျဖစ္သြားေအာင္ဆြဲလွည့္လိုက္ေလသည္။
"အင္း...ေကာင္းပါတယ္ေက်ာ္ရဲ႕...ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဒီည သစ္ကိုအပိုင္သိမ္းမလားလို႔...အရင္ကတည္းက သိမ္းပိုက္ခဲ့ခ်င္ေပမဲ့ သစ္ကအရမ္းငိုတာေလ...ခ်စ္သူေတြျဖစ္ၿပီးေတာ့လဲ ဟိုကိစၥ ဒီကိစၥေတြနဲ႔႐ႈပ္ေနေတာ့ ဖက္အိပ္တာေလာက္ပဲ႐ွိေသးတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔ သစ္က အရမ္းစြဲေဆာင္မႈ႐ွိေနတာ..."
ေျပာရင္းႏွင့္ နားသယ္စပ္ေတြေရာ လည္တိုင္ေတြကိုပါ ဖိကပ္နမ္းေနေပၿပီ။
"အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ ေက်ာ္က...အ...သစ္ကိုမခ်စ္ဘူးလို႔ထင္မိတာကိုး...အခုေတာ့..."
သူ႔လက္တို႔က ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အဝတ္အစားေတြကိုခြၽတ္ပစ္လိုက္ေလသည္။ ညဘက္မို႔ ပုဆိုးႏွင့္ ႐ွပ္အက်ႌအပါးေလးသာဝတ္ထားတာမို႔ ခဏအတြင္းပဲ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး ေအးခနဲျဖစ္သြားရသည္။ ဒါေပမဲ့ ခဏေလးပါပဲ။ ေႏြးေထြးႏူးညံ့ေသာ သူ႔အနမ္းတို႔က တစ္ကိုယ္လံုးအႏွံ႔ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ သြားလာေနၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာလဲ ရင္ခုန္လိႈက္ေမာရင္း သူ႔အနမ္းေတြကိုတုန္႔ျပန္ေနမိသည္။
ဒီညကေတာ့ အမွတ္တရညေလးျဖစ္ေတာ့မွာပါပဲ။ သိပ္ခ်စ္ရေသာသူနဲ႔ အရင္းႏွီးဆံုးသူေတြျဖစ္ခြင့္ရခဲ့ေပၿပီ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကာ ဖက္ထားၾကရင္း ေမာၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ပစၥည္းဥစၥာေတြျပည့္စံုေနေပမဲ့ အျမဲတမ္းေမတၱာငတ္ေနခဲ့ရေသာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အခ်စ္ရဆံုးေသာသူ။ ဒီေကာင္ေလးကို စေတြ႔ကတည္းက သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိသည္။ သူလိုအပ္သမွ်ကိုျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ေလာက္ေအာင္ သူ႔အေပၚေစတနာေတြပိုေနခဲ့မိသည္။
ကေလးငယ္ေလးကေန အခုေတာ့ ဒီအရြယ္ထိေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္အားကိုးရေလာက္ေသာ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကြၽန္ေတာ့္အနားမွာ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးေနခဲ့ၿပီ။ အရင္ကထက္လဲပိုၿပီး သူ႔ကိုခ်စ္ေနမိရၿပီျဖစ္သည္။
သူ႔ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္လိုက္ရင္း သူ႔ရဲ႕ကိုယ္သင္းနံ႔ေတြကို႐ွဴ႐ိႈက္ပစ္လိုက္သည္။ တစ္သက္လံုးအတူေနခဲ့ေပမဲ့ အခုထိ ခ်စ္လို႔မဝႏိုင္ေသးပါ။ ေ႐ွ႕ဆက္လဲ...
.............
၅လေလာက္အၾကာမွာေတာ့ ဆိုင္ကဖြင့္ဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေပၿပီ။ ၿမိဳ႕ေပၚကဆိုင္ေတြလို အားလံုးျပည့္ျပည္စ့ံုစံုျပင္ဆင္ထားတာျဖစ္သည္။
"မနက္ျဖန္ဆိုဆိုင္ဖြင့္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ လူႀကီးေတြကို ဆိုင္ဖြင့္ပြဲ သြားဖိတ္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္ သစ္"
" အင္း...သြားေလ ေက်ာ္"
မုန္႔ထုပ္ေတြေနရာခ်ေနရင္းက ကြၽန္ေတာ္လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့ ေက်ာ္ကလဲေခါင္းညိတ္ျပကာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူထြက္သြားေလသည္။
ေမသူတို႔လဲ အခုထိ မျပန္ျဖစ္ေသးပဲ ဆိုင္ကိစၥေတြကူညီေနရတုန္းပဲျဖစ္သည္။ ေမသူတို႔႐ွိေနလို႔လဲ ေက်ာ္က စိတ္ခ်လက္ခ်ထြက္သြားတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လဲစကားတေျပာေျပာႏွင့္ပစၥည္းေတြေနရာခ်ေနၾကေလသည္။
"ကိုသြင္သစ္..ညစာ ျပင္လိုက္ရေတာ့မလား"
"အင္း...ခဏေန ျပန္လာၾကေတာ့မယ္ထင္တယ္။ ျပင္ရင္ျပင္ထားလိုက္ေလ...ဒီမွာလဲ ၿပီးေတာ့မွာပဲ လိုက္လာခဲ့လိုက္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့...အဲ့ဒါဆို ေမသူတို႔သြားႏွင့္မယ္ေနာ္"
ေမသူတို႔ထြက္သြားၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲ လုပ္လက္စအလုပ္ကိုဆက္လုပ္ေနလိုက္သည္။
"အား...ေညာင္းသြားတာပဲ"
တံခါးဖြင့္သံၾကားလုိက္ရတာမို႔
"ေက်ာ္...ျပန္လာၿပီလား"
"ျပန္ေတြ႔ၾကရျပန္ၿပီ သြင္သစ္..."
ေတဇာႏွင့္သူ႔လူသံုးေယာက္ကဆိုင္ထဲဝင္လာၾကေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္လဲေနာက္ကိုအနည္းငယ္ဆုတ္လိုက္ကာ
"ငါတို႔ေတြ႔စရာအေၾကာင္းမ႐ွိေတာ့ဘူး ထင္တယ္ ေတဇာ..."
"သိပ္႐ွိတာေပါ့...သြင္သစ္ရာ"
........................
ေက်ာ္ၾကား
စကားေျပာေနၾကတာလဲ တစ္နာရီေလာက္႐ွိၿပီမို႔ ကြၽန္ေတာ္လဲအိမ္ျပန္ခ်င္ေနေပၿပီ။ ခက္တာကလူႀကီးေတြက စကားစမျပတ္ေသး။ အစည္းအေဝးလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေရာက္လာမိတာမို႔ ကိုယ့္ဆိုင္အတြက္ဖိတ္ရံုနဲ႔မၿပီးပဲ ရပ္ေရးရြာေရးေတြပါ ဝင္ေဆြးေႏြးခိုင္းေနတာမို႔ ဒီေလာက္ထိၾကာေနရတာျဖစ္သည္။
သူႀကီးကေတာ္က ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ဂ်င္းသုပ္ ထန္းလ်က္တို႔လာခ်ေပးတာမို႔ ခဏစကားစျပတ္သြားကာစားေသာက္ေနၾကေလသည္။
"ခြမ္း..."
ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကိုလွမ္းယူလိုက္တုန္း ခြက္ကျပဳတ္က်ကာ ကြဲသြားတာမို႔ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲထင့္ခနဲျဖစ္သြားမိသည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳၾကပါဦး"
လူႀကီးေတြကို ေျပာၿပီး သူတို႔ျပန္ေျဖတာကိုမေစာင့္ေတာ့ပဲ အိမ္ဘက္ကိုအျမန္ သုတ္ေျခတင္ခဲ့ေတာ့သည္။
ဆိုင္ထဲမွာမီးလင္းေနတာမို႔လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္ကအခုထိ အထဲမွာ႐ွိေနေသးသည္။
ကြၽန္ေတာ္လဲအခုမွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ကာ ဆိုင္ထဲကုိဝင္လာလိုက္သည္။
"သစ္..."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
