King
.............
အပိုင္း(၉)
.......................
သြင္သစ္
"အား...ကြၽတ္...ကြၽတ္...ေခါင္းကိုက္လိုက္တာ..."
မ်က္လံုးေတြဖြင့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိမ္းသက္ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုခံစားမိသည္။ လွဲေနရာကေနထထိုင္လိုက္ကာ ေဘးပတ္လည္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလံုပိတ္အခန္းတစ္ခုထဲကိုေရာက္ေနတာျဖစ္သည္။
အိစက္ေနေသာအိပ္ရာထဲကေနထဖို႔ႀကိဳးစားမိေတာ့ ေခါင္းကိုက္သြားတာမို႔ ျပန္ထိုင္လိုက္ရသည္။
"သတိရလာၿပီလား သြင္သစ္"
"မင္းဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ျပန္ၿပီလဲ ေတဇာ"
ေတဇာကအနားေလွ်ာက္လာကာ ကုတင္စြန္းမွာထိုင္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တျခားဘက္ကိုတိုးလိုက္မိသည္။
"မင္းရဲ႕ သခင္ေလးအတြက္လဲ အ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္ ထားေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘာေတြစိတ္ပူေနတာလဲ။ အဲ့ဒီေကာင္သိေတာင္သိမွာမဟုတ္ဘူး။"
"ေတာ္ၿပီ။ ငါျပန္မယ္။ ဘာမွဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့"
"မင္းကိုျပန္ခိုင္းခ်င္မွေတာ့ ငါက ေခၚလာပါ့မလား သြင္သစ္ရာ။ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့။ ငါခဏေနမွ ျပန္လာခဲ့မယ္။ နားလိုက္ဦး"
ေတဇာကေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီးထြက္သြားကာ တံခါးကိုျပန္ပိတ္သြားေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္လဲစိတ္တိုတိုႏွင့္ တံခါးကို ေခါင္းအံုးႏွင့္ပစ္ေပါက္လိုက္မိသည္။
"ေက်ာ့္ကိုစိတ္ပူလိုက္တာ..."
ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာဆိုဘာမွမ႐ွိ။ ကုတင္ရယ္ေဘးနားကခံုပုေလးရယ္ကလြဲရင္ ဘာပစၥည္းမွမ႐ွိ။
"ဒီတစ္ခါေတာ့တကယ္ေဝးရၿပီထင္ပါတယ္ ေက်ာ္ရယ္"
သခင္ေလးနဲ႔ေဝးရမယ္လို႔ေတြးလိုက္မိေတာ့ မ်က္ရည္တို႔ကအလိုလိုက်လာမိသည္။
ဆိုင္ထဲမွာျဖစ္ခဲ့ေသာအျဖစ္အပ်က္တို႔ကိုျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။
...................
"ေက်ာ္...ျပန္လာၿပီလား"
"ျပန္ေတြ႔ၾကရျပန္ၿပီ သြင္သစ္"
"ငါတို႔ေတြ႔စရာအေၾကာင္းမ႐ွိေတာ့ဘူး ထင္တယ္ ေတဇာ..."
"သိပ္႐ွိတာေပါ့...သြင္သစ္ရာ"
ကားေပၚကေနေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ပါဆင္းလာတာကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ အဲ့ဒီတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္မိမွ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ထိတ္လန္႔မႈေတြ အျမင့္ဆံုးအထိေရာက္သြားရသည္။
ကားေပၚကဆင္းလာေသာတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ခြဲမရေအာင္တူေနေသာလူတစ္ေယာက္။ အဝတ္အစားကအစ တစ္ပံုစံတည္း။
"မင္းသခင္ေလးအတြက္ ပံုစံတူအ႐ုပ္ေလးေလ...ဘယ္လိုလဲ...မင္းနဲ႔တူရဲ႕လား"
"ေတဇာ...မင္း..."
ႏွာေခါင္းထဲစူး႐ွေသာ အနံ႔တစ္ခုရလိုက္ကာ ဘာဆိုဘာမွမသိေတာ့။
.....................
ေက်ာ္ၾကား
"မင္းနာမည္က စိုင္းစစ္ေပါ့။ ဒီကိုေရာက္ေနရတဲ့အေၾကာင္းေသခ်ာေျပာ။"
"သစ္..." လို႔ေခၚတာကို "သခင္ေလး" ဆိုၿပီး ျပန္ထူးကတည္းက တစ္ခုခုေတာ့မွားေနၿပီဆိုတာသိလိုက္သည္။ ဘာမွမျဖစ္သလို အိမ္ထဲထိေခၚခဲ့ၿပီးမွ ေမသူတို႔ကိုပါမ်က္ရိပ္ျပကာ ေခ်ာင္ပိတ္ဖမ္းလိုက္ရတာျဖစ္သည္။ ထိုးမလို႔ရြယ္လိုက္ေတာ့မွ သူက သက္ျပင္းခ်လိုက္ကာ
"ဒီအေျခအေနမွေတာ့ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့။ ငါ့နာမည္ စိုင္းစစ္..."
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ဆံပင္တုကိုဆြဲခြၽတ္ပစ္လုိက္သည္။
"ခဏေနဦး...မ်က္ႏွာသြားသစ္ဦးမယ္"
သူ႔ဘာသာေျပာကာ ထထြက္သြားၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ကာျပန္လာေတာ့ တျခားလူတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္ေရာေမသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ပါ အဲ့ဒီလူကိုပဲ ၾကည့္ေနမိၾကသည္။ သူက အခုမွ ျပန္ထိုင္လိုက္ကာ
"ငါကေတဇာရဲ႕သူငယ္ခ်င္း။ ေတာင္ႀကီးမွာသူလာေနကတည္းကသိခဲ့ၾကတာ။ အခုထိလဲ ခင္မင္ေနၾကတုန္းပဲ။ အက်ိဳးတူစီးပြားဖက္ေပါ့ကြာ။ အခု သူက တစ္ပတ္ေလာက္ပဲ မင္းရဲ႕ သြင္သစ္အေနနဲ႔ဟန္ေဆာင္ေပးပါဆိုလို႔ ငါလဲလက္ခံလိုက္တာ။ သူက သြင္သစ္ကိုမရရင္ေသေတာ့မလိုျဖစ္ျပေနလို႔ေလ"
ေျပာေနတဲ့ပံုစံက အျပစ္မျမင္ရက္သလိုမို႔ တစ္ခုခုကိုသေဘာေပါက္မိသလို႐ွိသြားသည္။
"အကိုက ကိုေတဇာကို ခ်စ္ေနတာလား"
ေမသူကထေမးလိုက္တာမို႔ အဲ့ဒီလူရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ႐ွက္သြားတဲ့အရိပ္အေယာင္လႊမ္းသြားသလိုပါ။ ေခါင္းညိတ္တယ္ဆိုရံုေလး ညိတ္ျပကာ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့။
"ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင္းကိုပဲ အကူအညီေတာင္းရမွာပဲ။ ေတဇာရဲ႕အစီအစဥ္ေတြမင္းသိမွာေပါ့။ ငါနဲ႔ သစ္နဲ႔က အခ်င္းခ်င္းသိပ္ခ်စ္ၾကတာကြ။ သူလဲအခုေလာက္ဆိုစိတ္ဆင္းရဲေနေလာက္ၿပီ။"
"ငါလဲကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္ကြာ။ မလုပ္သင့္ဘူးလို႔လဲ ငါသူ႔ကိုတားပါေသးတယ္။ သူကေျပာေတာ့ မင္းက သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို တအရမ္းႏွိပ္စက္တာတဲ့။ အဲ့ဒါကိုကယ္ခ်င္တာလို႔ေျပာတာပဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လဲ ကူညီမယ္လို႔လက္ခံလိုက္တာ။ သူတို႔အခု ရန္ကုန္ကိုသြားေနေလာက္ျပီ။ ေနာက္၃ရက္ေလာက္ဆို ႏိုင္ငံျခားသြားမွာ အ့ဲဒီအခ်ိန္ ေလဆိပ္မွာျပန္လဲႏိုင္ရင္ေတာ့ အဆင္ေျပေလာက္တယ္။"
"အင္း....သူ႔နည္းအတိုင္းေပါ့...ငါ့ကိုကူညီပါဦး....ဒါနဲ႔ ငါ့နာမည္ ေက်ာ္ၾကား"
ကြၽန္ေတာ္ကလက္ကမ္းေပးလိုက္ေတာ့ သူကျပန္ၿပီးလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေလသည္။
"မင္းအဝတ္အစားလဲခ်င္ရင္ င့ါဆီမွာ အသစ္ေတြ႐ွိတယ္။ လာ...ၿပီးမွ ဆက္တိုင္ပင္ၾကတာေပါ့"
ကြၽန္ေတာ္ကေျပာရင္းက အထဲခန္းထဲဝင္ကာ ႐ွပ္အက်ႌတစ္ထည္ႏွင့္ပုဆိုးတစ္ထည္ထုတ္ေပးလိုက္သည္။
သူကထမင္းစားခန္းမွာပဲလဲလိုက္ေလသည္။ ခြၽတ္လိုက္တဲ့အဝတ္အစားေတြထည့္ဖို႔အိတ္တစ္လံုးလွမ္းေပးလိုက္ေတာ့လဲယူကာ ေသခ်ာေခါက္ၿပီးထည့္လိုက္သည္။
"မင္းတို႔ထမင္းစားဖို႔ျပင္ထားတာလား"
"ေအး....မင္းပါဝင္စားေလ...ေမသူတို႔ေရ...ထမင္းစားၾကရေအာင္...ေနာက္ေတာင္က်ေနၿပီ"
အားလံုးဝိုင္းထိုင္လိုက္ၿပီး သူတို႔စားေနၾကေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲေတာ့ ပူေလာင္ေနရတာမို႔ စားလိ့ုမဝင္။ သစ္ ကိုတစ္ခုခုေတာ့မလုပ္ေလာက္ပါဘူး။ သူတို႔မရိပ္မိေအာင္ ျမန္ျမန္လက္စသတ္လိုက္ကာ ေနာက္ေဖးကိုဆင္းလာလိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေရာက္ေတာ့သစ္ရဲ႕ပံုရိပ္ေလးေတြျမင္ေယာင္လာကာ ပိုၿပီးသတိရမိသည္။ ခဏေလးေတာ့သည္းခံပါဦး သစ္ရယ္။ သစ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ကိစၥမို႔လို႔ ကြၽန္ေတာ္တဇြတ္ထိုးမလုပ္တာပါ။ သစ္ကိုတစ္ခုခုထိခိုက္မွာ ကြၽန္ေတာ္မလိုလားဘူး။အဲ့ဒါေၾကာင့္ပါ သစ္ရယ္။
အားလံုးစားၿပီးေတာ့ အိပ္ရာမဝင္ခင္ အစီအစဥ္ေတြတိုင္ပင္ၾကရေလသည္။
"မင္းဖုန္းခဏငွါးပါလား။ ငါ့တပည့္တစ္ေယာက္ဆီ ဖုန္းဆက္ထားလိုက္မယ္။ ဒါမွ မင္းရဲ႕သြင္သစ္နဲ႔အဆက္အသြယ္ရမွာ...သူ႔ကိုႀကိဳမွာထားေတာ့ စိတ္ခ်ရတာေပါ့။"
"ေအး.... ေရာ့"
ကြၽန္ေတာ္ကဖုန္းထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူက ဖုန္းယူကာ ျခံထဲကိုဆင္းသြားေလသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေတာ့မွ ဖုန္းဆက္ေနေလသည္။ တိုင္းရင္းသားဘာသာစကားလိုေျပာေနတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔လဲနားမလည္တာမို႔ နားေထာင္မေနေတာ့။
"အရမ္းလဲစိတ္မပူပါနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားရယ္။ သူက ကူညီမယ့္ပံုပါ။ ငါတို႔လဲအစြမ္းကုန္ကူညီပါ့မယ္။အခုေတာ့ငါတို႔ အိပ္ရာဝင္လိုက္ေတာ့မယ္။ ဆိုင္ကိစၥေတြလဲ ငါတို႔ပဲလုပ္ေပးထားပါ့မယ္။ နင္ဘာမွ စိတ္ထဲထားမေနနဲ႔ေနာ္။ ကိုသြင္သစ္ကိစၥပဲ အာရံုစိုက္ထားလိုက္"
ကြၽန္ေတာ့္ကိုႏွစ္သိမ့္စကားေျပာေနေသာေမသူ႔ကို အားတင္းၿပီးျပံဳးျပကာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ရသည္။အခုလိုအေျခအေနေရာက္မွေတာ့ ဒီလူရဲ႕အကူအညီကိုယူရေတာ့မွာေပါ့။ ကုိယ့္ဘာသာသြား႐ွာခ်င္တဲ့ေနရာ႐ွာလို႔မွမရတာ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဝင္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္းက ဟိုလူဖုန္းေျပာတာၿပီးေအာင္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ အေတြးတို႔ကေတာ့ ေရာက္တတ္ရာရာပါပဲ။
"ရၿပီ။ ငါအားလံုးစီစဥ္ခိုင္းထားတယ္။ သြင္သစ္ မင္းဖုန္းကိုေခၚလိမ့္မယ္။ ေတဇာမ႐ွိတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးေပါ့။ ေစာင့္သာေစာင့္ေနလိုက္။ ဒါနဲ႔ မင္းမအိပ္ေသးဘူးလား။"
"အိပ္မေပ်ာ္ေသးလို႔ဆိုပါေတာ့ကြာ...မင္းအိပ္ခ်င္ရင္သြားအိပ္ေလ"
သူကပါ ကြပ္ပ်စ္ေပၚထိုင္လိုက္ကာ ေရေႏြးၾကမ္းကိုခြက္ထဲငွဲ႔ထည့္ေနေလသည္။
"ငါလဲမအိပ္ေသးပါဘူးကြာ...ေစာေနေသးတယ္။ စကားေျပာၾကတာေပါ့ကြာ"
"ေအး...ေကာင္းသားပဲ"
သူေျပာသမွ်ကလဲ သူနဲ႔ေတဇာနဲ႔အေၾကာင္းပဲျဖစ္သလို ကြၽန္ေတာ္လဲ သစ္နဲ႔အေၾကာင္းေတြပဲေျပာျပျဖစ္သည္။
ႏွစ္ေယာက္သားဘယ္အခ်ိန္အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းမသိေတာ့ပဲ ေနရဲ႕အလင္းေရာင္ေရာက္လာမွပဲ ႏိုးလာေလေတာ့သည္။
"ဒီမွာပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ကြာ။ ေညာင္းေတာင္ေညာင္းတယ္"
ကိုယ့္ဘာသာ ေရရြတ္လိုက္ရင္း ထလိုက္တုန္း
"ဘာေၾကာင့္မ်ားခ်စ္လဲ ဒီလိုေမးရင္ခက္သားကြယ္..."
ဖုန္းျမည္လာတာမို႔ ဝမ္းသာအားရကိုင္လိုက္ေတာ့
"ေက်ာ္...."
"သစ္....သစ္လား....အဆင္ေျပရဲ႕လားသစ္...ကြၽန္ေတာ္စိတ္ပူေနတာ...."
"ေျပပါတယ္။ ေက်ာ္ေရာေနေကာင္းရဲ႕လား။ က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ေနာ္။ အရမ္းလြမ္းတယ္သိလား..."
အသံေလးတိုးသြားၿပီး ႐ိႈက္ေနသံၾကားရေလသည္။ ငိုေနၿပီထင္ပ။.
"မငိုပါနဲ႔ သစ္ရယ္...ကြၽန္ေတာ္တို႔ဒီမွာအားလံုးအစီအစဥ္ဆြဲၿပီးၿပီ သိလား။ သစ္ကိုမရရေအာင္ျပန္ေခၚမယ္။ သစ္လဲေနေကာင္းေအာင္ေနေနာ္။ အစားလဲမွန္မွန္စားဦး။ အစီအစဥ္က....."
.......................
သြင္သစ္
ေလဆိပ္ထဲကိုေရာက္ေတာ့ လူအရမ္းမ်ားမေနတာေတြ႔ရတာမို႔သက္ျပင္းခိုးခ်လိုက္မိသည္။ မဟုတ္ရင္ျပႆနာေတြ႐ႈပ္သြားႏိုင္ေလသည္။
"သြင္သစ္...မင္းဒီေန႔ေတာ့ၿငိမ္ေနပါလား။ ထြက္ေျပးမွာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။"
ေတဇာမ်ားရိပ္မိေနတာလားလို႔ၾကည့္လိုက္မိေပမဲ့ သူ႔ပံုစံကဒီအတိုင္းပဲေျပာလိုက္သလိုမို႔ နည္းနည္းစိတ္ေအးသြားရသည္။
"ဒီေလာက္ထိလူေတြဝိုင္းထားတာငါက ဘယ္ေျပးရမွာလဲ"
အနီးအနားမွာထိုင္ေနၾကေသာသူ႔လူေတြကိုပါ ေဝ့ၾကည့္လိုက္ရင္းက ေျပာလိုက္တာျဖစ္သည္။
"ေအးပါကြာ...မေျပးရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ မင္းက အဝတ္အစားလဲ တစ္ခါတည္းလဲမလာဘူး"
အၾကံအစည္ကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔အခ်ိန္က်ၿပီထင္ပါရဲ႕။
"ငါလဲဒီအတိုင္းသြားလို႔ရမယ္ထင္လို႔ေပါ့။ အဝတ္အသစ္ကိုမေလွ်ာ္ပဲဝတ္ရင္ ငါကယားတတ္လို႔...ဒါေပမဲ့ အခုသြားဝတ္လိုက္မယ္...ခဏပဲ"
"ေအး...သြားေလ..."
သူ႔လူေတြကထမလို႔လုပ္ေတာ့
"ေတဇာ...မင္းငါ့ကိုဒီေလာက္ေလးေတာင္မယံုဘူးလား။"
လန္႔ေတာ့လန္႔ေနေပမဲ့ စိတ္အရမ္းဆိုးေနတဲ့မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးလုပ္လိုက္ေတာ့ ေတဇာက သူ႔လူေတြကိုျပန္ထိုင္ဖို႔အခ်က္ေပးလိုက္ေလသည္။မလန္႔လို႔ကလဲမရ ဒီတစ္ခါသာလြဲသြားရင္ ေက်ာ္နဲ႔ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေဝးရမလဲမသိ။
"ျမန္ျမန္သြားၿပီးျပန္လာခဲ့လိုက္...အထဲဝင္ရေတာ့မွာ"
"ေအး..."
ေခါင္းညိတ္ျပကာ အိမ္သာ႐ွိရာဆီဦးတည္ခဲ့ေလသည္။
လူ႐ွင္း၊မ႐ွင္းၾကည့္ကာ ေက်ာ္နဲ႔ေျပာထားတဲ့အတိုင္းမိန္းကေလးအိမ္သာဘက္ဝင္ဖို႔လုပ္လိုက္သည္။
"အဟမ္း..."
အနားကေန အသံကပ္ၾကားလိုက္ရတာမို႔ လက္ထဲကအထုပ္ကိုမသိမသာေနာက္ပစ္လိုက္သည္။ အထုပ္ကိုဆြဲယူသြားေတာ့မွ ဆက္ဝင္ခဲ့လိုက္ေလသည္။
"ကိုသြင္သစ္..."
"ေမသူ..."
"ေက်ာ္ၾကားနဲ႔ေတြ႔ခဲ့ၿပီလား"
"အင္း...ဘာမွေတာ့မေျပာရေသးဘူး"
"ေရာ့...ဒါေလးလဲလိုက္"
"အထဲကဟာေတြပါခြၽတ္လိုက္ရမွာလား"
"အခုမခြၽတ္နဲ႔ဦး ကိုသြင္သစ္...ကားေပၚေရာက္ေတာ့မွ ခြၽတ္တာပိုစိတ္ခ်ရတယ္။"
"အင္း....ေက်းဇူး"
ေမသူေပးတဲ့အဝတ္ထုပ္ကိုယူကာ အိမ္သာအခန္းထဲဝင္ခဲ့လိုက္ေလသည္။
အဝတ္အစားလဲၿပီးျပန္ထြက္လာေတာ့
"သူတို႔ဝင္သြားၾကၿပီ ကိုသြင္သစ္...အျပင္မွာ ေက်ာ္ၾကားေစာင့္ေနတယ္"
"ဒါဆိုသြားႏွင့္လိုက္မယ္ေနာ္..."
"ဟုတ္...သြားလိုက္ပါ"
ရင္ထဲမွာအခုမွပဲအေပ်ာ္ေတြ ျမဴးလာကာ အျပင္ကိုျမန္ျမန္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။
"ေက်ာ္..."
ခံုတန္းမွာထိုင္ေနေသာ ေက်ာ့္နားမွာကပ္ထိုင္ကာ လက္ကိုခ်ိတ္လိုက္သည္။
"သစ္...ေရာက္လာၿပီလား...သြားၾကမယ္"
"အင္း"
ကားပါကင္ဘက္ကိုလက္ခ်င္းခ်ိတ္ကာ ထြက္ခဲ့ၾကၿပီး ကားေပၚတက္လိုက္ၾကသည္။
"အခုဘယ္သြားမွာလဲ ေက်ာ္"
"ေဖေဖ့ကိုသြားကန္ေတာ့ၾကမယ္ေလ..."
"တကယ္...ဦးေလးနဲ႔ျပန္အဆင္ေျပသြားၿပီေပါ့"
"မၾကာခင္သိရမွာပါ...သြားၾကမယ္ေလ"
"ခဏေလး...ခြၽတ္ရဦးမယ္"
"စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူးလား...အိမ္က်မွေပါ့..."
"ေက်ာ္ေနာ္..."
"စတာပါ ...ကြၽန္ေတာ္ခြၽတ္ေပးမယ္...လာ"
ေနာက္ကိုလွည့္ေပးလိုက္ေတာ့ သူက ခ်ိတ္ကိုျဖဳတ္ေပးကာ အသာေလးခြၽတ္ေပးလိုက္ေလသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ဂုတ္ပိုးကိုတစ္ခ်က္နမ္းလိုက္တာမို႔ တြန္႔ခနဲျဖစ္သြားရေလသည္။
"ခြၽတ္တာေတာ္ေတာ္ကြၽမ္းတယ္ေနာ္..."
မ်က္ႏွာေလးကိုမဲ့ကာေျပာလိုက္ေတာ့ သူကျပံဳးလိုက္ကာ
"ေတာ္၊မေတာ္သိခ်င္လား...."
သူကအနားကိုအတင္းကပ္လာတာမို႔
"ဟုတ္တယ္...သိခ်င္တယ္...ဘာျဖစ္လဲ"
သူ႔မ်က္ႏွာကိုဆြဲကာနမ္းပစ္လိုက္သည္။ ၃ရက္ေလာက္ေဝးေနရလို႔ထင္ပ။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကပိုခ်ိဳလာသလိုပင္။
"တန္သြားၿပီကြာ..."
အခုမွမ်က္ႏွာပူလာတာမို႔ တစ္ဖက္ကိုလွည့္ေနလိုက္သည္။ ေက်ာ္ကေတာ့ တဟားဟားႏွင့္သေဘာက်ေနေလသည္။
အိမ္ထဲဝင္ခဲ့ၾကေတာ့ ဦးေလးက ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ေနေလသည္။
"သားတို႔လာၿပီလား...လာ...လာ...ဆာေနၾကၿပီလား"
"ရပါတယ္ ေဖေဖ...ကြၽန္ေတာ္တို႔ေဖေဖ့ကိုအရင္ကန္ေတာ့ပါရေစ"
ႏွစ္ေယာက္သားထိုင္လိုက္ကာ ဦးေလးကိုကန္ေတာ့ၾကေလသည္။
ဦးေလးကလဲ ဆုေတြေပးကာ ဝမ္းသာေနပံုပင္။ သူတို႔သားအဖ အခုလိုျပန္အဆင္ေျပသြားတာကိုပဲဝမ္းသာမိပါသည္။
"သား ...ေက်ာ္ၾကား...ေဖေဖ့ကိုအခုလို အျမင္ၾကည္လင္သြားတာ ဝမ္းသာပါတယ္။ သားကိုေဖေဖ့ရဲ႕သားမဟုတ္ဘူးလို႔ တစ္ခါမွမေတြးခဲ့မိဖူးပါဘူး။"
"ဟုတ္ကဲ့ပါေဖေဖ....ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
"သားတို႔သြားနားခ်င္နားေလ"
"ဟုတ္ကဲ့ေဖေဖ"
သခင္ေလးနဲ႔ကြၽန္ေတာ္အေပၚထပ္ကိုတက္ခဲ့ၿပီးအခန္းထဲေရာက္တာႏွင့္
"ဒီအခန္းေလးကို လြမ္းေနတာၾကာၿပီကြာ...."
သခင္ေလးက ေျပာလိုက္ရင္းက ကြၽန္ေတာ့္ကိုခ်ီကာ အိပ္ရာေပၚပစ္တင္လိုက္ေလသည္။ ၿပီးတာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ေပၚအုပ္မိုးလိုက္ေလသည္။
"ေက်ာ္...ေန႔လည္ဘက္ႀကီးကို..."
"ဒီကုတင္ေပၚျပန္ေရာက္တဲ့အမွတ္တရေပါ့...ဘာျဖစ္လဲ...၃ရက္ေတာင္လြမ္းေနရတာကိုကြာ"
...................
ေက်ာ္ၾကား
"ထေလ...ေရခ်ိဳးၿပီး ေအာက္ဆင္းၾကမယ္။"
"မထပါဘူး...ေက်ာ့္ဘာသာ ဆင္းႏွင့္"
"လာပါ သစ္ကလဲ...အဲ့ေလာက္ႀကီးမ႐ွက္ပါနဲ႔"
ကြၽန္ေတာ္ေစာင္ကိုဆြဲဖယ္ေတာ့ သူကျပန္ဆြဲထားကာ အတင္းေစာင္ထဲဝင္ပုန္းေနေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္လဲအသည္းယားလာကာ ေစာင္နဲ႔ပတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ကိုမလာလိုက္ေလသည္။
"ေက်ာ္...ေအာက္ျပန္ခ်ေပး....ေခ်ာ္လဲေနဦးမယ္...."
"ေအာက္ခ်ေပးမွာပါဗ်...သစ္ အတင္း႐ုန္းမွ ျပဳတ္က်ေနလိမ့္မယ္"
ေရခ်ိဳးခန္းအေပါက္ဝမွာခ်ေပးလိုက္ၿပီး ေစာင္ကိုဖယ္ကာ သူ႔ကိုအျမန္ျပန္မခ်ီလိုက္သည္။
"အား...ေက်ာ္ေနာ္...ေရေတြကေအးေနတဲ့ဟာကို..."
................
စိုင္းစစ္
Singapore ကုိေရာက္ေတာ့ထံုးစံအတိုင္း ေတဇာရဲ႕အိမ္ကိုပဲေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေတဇာကဘာမွမေျပာတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္လဲဘာကစေျပာရမွန္းမသိ။ အရမ္းစိတ္ဆိုးမယ္ထင္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တကယ္ခ်စ္ၾကတဲ့စံုတြဲတစ္တြဲကိုကူညီလိုက္ရတာကိုပဲေက်နပ္ပါၿပီ။
"ဆံပင္တုႀကီးနဲ႔ မပူဘူးလား စိုင္းစစ္"
ကုတင္ေပၚမွာထုိင္ေနရင္းက ကုတင္ေဘးမွာေတာင့္ေတာင့္ေလးရပ္ေနေသာကြၽန္ေတာ့္ကိုသူ႔ေဘးမွာထိုင္ဖို႔ဆြဲလိုက္ေလသည္။
"ဘာ...မင္းက ႀကိဳသိေနတာလား။ ငါ့ကိုအ႐ူးလုပ္တာေပါ့ေလ"
စိတ္ဆိုးဆိုးႏွင့္ထထြက္သြားမလို႔ျပင္ေတာ့ ေတဇာက ေနာက္ကေန အတင္းခ်ဳပ္ထားကာ
"ပုံစံကိုပဲ တူေအာင္လုပ္လို႔ရမွာေပါ့ စစ္ရာ..ငါက မင္းကိုယ္သင္းနံ႔ကိုမွတ္မိေနတာ"
ေျပာရင္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ နားသယ္စပ္ေတြကိုနမ္းေနေလသည္။
"မင္းက ငါ့ကို သက္မဲ့အ႐ုပ္လိုသေဘာထားတာလား။ ဟိုမွာေန...ဒီလာခဲ့နဲ႔ ...ငါ့မွာေတာ့ မင္းကိုခ်စ္လြန္းလို႔ မင္းဆႏၵမွန္သမွ်ကိုကူညီျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ရတာ။ မင္းကေတာ့...ေတာ္ၿပီ...ငါျပန္မယ္...လႊတ္"
ကြၽန္ေတာ္႐ုန္းေလ သူကပိုဖက္ထားေလႏွင့္အားကုန္လာကာ စိတ္လဲတိုလာသလို ဝမ္းနည္းမႈတို႔ေၾကာင့္ပါမ်က္ရည္က်လာေလသည္။
"ငိုေတာ့မငိုပါနဲ႔ကြာ...ငါက မင္းရဲ႕အခ်စ္ကိုစမ္းသပ္ၾကည့္တာပါ။ ဟိုေကာင္ေတြရဲ႕အခ်စ္ကိုေရာေပါ့။"
သူက ဖက္ထားတာကိုေလွ်ာ့ေပးရင္းက ေျပာလို္က္တာမို႔ ကြၽနေတ္ာ္သူ႔လက္ေတြကိုဖယ္ခ်လိုက္သည္။
"ဘာမွမေျပာနဲ႔...ငါျပန္မယ္။"
"ခုနကပဲ ေျပာတယ္ေလ...ခ်စ္တယ္ဆို...ေနာက္ဆို စစ္မႀကိဳက္တာဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘူး။ ေနာ္...ေနာ္......"
သူကအဲ့လိုေျပာေတာ့လဲ ကြၽန္ေတာ္ၾကာၾကာစိတ္မဆိုးႏိုင္ပါ။
"ဘယ္လိုႀကီးေခၚေနတာလဲ ...အူယားစရာႀကီး..."
သူကရယ္ေနရင္းက ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္ဖက္လိုက္ကာ
"ဒါ စိတ္ဆိုးေျပသြားၿပီဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ ဟုတ္လား။ လာ...ေရသြားခ်ိဳးမယ္"
"ဘာမွလဲမဆိုင္ဘူး"
"စစ္ရဲ႕မိတ္ကပ္ေတြဖ်က္ရမယ္ေလ...ကိုယ္က သူမ်ားခ်စ္သူကို ပစ္မွားေနသလိုျဖစ္သြားမွာေပါ့"
"ဒါနဲ႔ ေနပါဦး...တစ္ခ်ိန္လံုး သြင္သစ္...သြင္သစ္ နဲ႔ျဖစ္ေနၿပီးေတာ့ အခုမွ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တာလဲ"
"ငယ္ငယ္ကစြဲလမ္းမႈေၾကာင့္ပါကြာ...စစ္ကိုဟိုပို႔မိၿပီးေတာ့မွ ကိုယ္ေနာင္တေတြရေနတာ...ေက်ာ္ၾကားျမန္ျမန္သိသြားပါေစလို႔ဆုေတာင္းေနရတာ။ ရင္ေတြလဲပူေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ စစ္ရဲ႕တပည့္တစ္ေယာက္က သြင္သစ္ကိုဖုန္းသြားေပးတယ္ဆိုမွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္တာ။ ဒါေတာင္၃ရက္ျပည့္ေအာင္ မနည္းစိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ေစာင့္ေနရတာကြ...အခုအလြမ္းေျဖပါရေစေနာ္"
"အပိုေတြေနာ္...မင္းေတာ့နာေတာ့မယ္"
"ဘယ္သူနာမလဲ ၾကည့္လိုက္ေလ...."
သူကေျပာလိုက္ရင္းက ကြၽန္ေတာ့္ကိုကုတင္ေပၚတြန္းလွဲလိုက္တာမို႔ ကြၽန္ေတာ္လဲသူ႔ရဲ႕လည္တိုင္ကိုဖက္တြယ္လိုက္ကာ ႏူးညံ့ေသာအနမ္းတို႔ ေဝေဝဆာဆာ။
..........................
သြင္သစ္
"သစ္...ဒီမွာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါဦး"
သခင္ေလးရဲ႕အသံကိုၾကားတာမို႔မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သခင္ေလးက laptop ကိုစားပြဲေပၚတင္ထားရင္းက video call ေျပာေနတာျဖစ္သည္။
Screen ေပၚမွာျမင္ေနရတာက ေတဇာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ရြယ္တူေလာက္႐ွိမည့္ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္။
"ဒါက သစ္ရဲ႕ပံုစံဟန္ေဆာင္တဲ့တစ္ေယာက္ေလ...သူ႔နာမည္က စိုင္းစစ္တဲ့..."
အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ပဲ ျပံဳးျပလိုက္မိသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ကိုယ့္အေျခအေနကိုယ္သတိရကာ ႐ွက္သြားမိသည္။ သခင္ေလးကဲထားတာမို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚမွာ ဘာအဝတ္အစားမွမ႐ွိ။ ကုတင္ေပၚမွာဒီအတိုင္းေစာင္ျခံဳၿပီး အိပ္ေနတာကိုျပန္သတိရသြားတာမို႔ ေစာင္ကိုအေပၚထပ္ဆြဲတင္မိသည္။
သခင္ေလးကလဲ ေအာက္ကေဘာင္းဘီ႐ွည္ေကာက္စြပ္ထားေပမယ့္ အေပၚပိုင္းကေတာ့ ဘာမွဝတ္မထား။ ေတဇာတို႔ႏွစ္ေယာက္လဲဘာမွမထူး။ ႏွစ္ေယာက္သားတူတူေစာင္ျခံဳထားရင္းက ဒီဘက္ကိုလွမ္းၿပီးစကားေျပာေနၾကတာျဖစ္သည္။
"မင္းတို႔လဲဒီလာလည္ေလ...အပန္းေျဖေပါ့ကြ..."
"လာမွာေပါ့ကြာ...ေနာက္တစ္ပတ္ထဲလာခဲ့မယ္...honeymoon ေပါ့။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါ့အိမ္မွာပဲ အတိုးခ်ၿပီးခ်စ္လိုက္ဦးမယ္။ good night"
"အတူတူေပါ့ကြာ...ငါတို႔လဲ..."
"ေတဇာ...ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ"
"စစ္ကလဲ...ကိုယ္တို႔ေနာက္က်က်န္ခဲ့လို႔မျဖစ္ဘူးေလ"
"က်န္ခဲ့မွာပါပဲကြာ...တရားနဲ႔ေျဖ...."
"ေက်ာ္ေနာ္...ေပါက္ကရေတြ....ေတာ္ၿပီ...ပိတ္လိုက္ေတာ့..."
"မင္းသူငယ္ခ်င္းက႐ွက္ေနၿပီကြ...ေတြ႔မွပဲေျပာၾကတာေပါ့ bye..."
"Bye..."
ကြၽန္ေတာ္လဲလွဲေနရင္းကပဲ လက္လွမ္းျပလိုက္ပါသည္။ အခုေတာ့လဲ ေတဇာနဲ႔သခင္ေလးနဲ႔က တကယ့္သူငယ္ခ်င္းအရင္းေတြလိုပင္။ အဲ့ဒီလိုေျပလည္သြားတာလဲေကာင္းပါတယ္ေလ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မုန္းေနစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။
"သစ္..."
သခင္ေလးပံုစံက စပ္ျဖဲျဖဲႏွင့္မို႔ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုတြန္းထုတ္ေနမိသည္။
"အိပ္ေနတဲ့ဟာကို...ေက်ာ္ကလဲ..."
"အခုႏိုးေနၿပီပဲဟာ...ဒီတစ္ခါပဲ..."
..................
"Morning သစ္...shopping ထြက္ရေအာင္ေလ...ထေတာ့...အိပ္ပုတ္ေလး"
မ်က္လံုးဖြင္႔လိုက္တာနွင္႔သူကနွုတ္ဆက္ကာနဖူးကိုနမ္းလိုက္တာမို႔ သူ႔ရဲ႕ရင္ဘတ္ကိုအနမ္းျပန္ေပးလို္က္သည္။
"ဘာသြားဝယ္မလို႔လဲ ေက်ာ္ရဲ႕"
"Couple အက်ႌ ေလး၊ငါးစံုေလာက္ဝယ္မယ္ေလ...ဟိုေကာင္ေတြမနာလိုျဖစ္ေအာင္လို႔...သူတို႔အတြက္လဲ တစ္စံုေလာက္လက္ေဆာင္ဝယ္သြားတာေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ ဟိုေရာက္မွ ဝယ္လဲရပါတယ္။ အဓိကက ဒီဆံပင္ေလးညႇပ္ဖို႔..."
"ဆံပင္ညႇပ္ရမယ္။"
"အင္းေလ...ရြာျပန္ရဦးမွာဆိုေတာ့ သစ္ ဆံပင္ညႇပ္မွျဖစ္မွာေပါ့...ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ပံုစံတူညႇပ္မယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဆံပင္ပံု႐ွာထားၿပီးၿပီ...ဒီမွာ"
ကြၽန္ေတာ့္ကိုသူ႔ရင္ခြင္ထဲထည့္ကာ ဖက္ထားလိုက္ရင္းက ဆံပင္ပံုစံေတြျပေနေလသည္။
"ေက်ာ့္သေဘာပါ။ ဒါနဲ႔...သစ္တို႔ကဟိုမွာသြားေနေတာ့...ဦးေလးကဒီမွာတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနမွာေပါ့"
"ဟိုႏွစ္ေကာင္လက္ထဲလႊဲဖို႔သြားမွာပါ...ေဖေဖလဲလိုက္မွာပါ။ အလွဴလုပ္ခ်င္လို႔တဲ့ေလ...အဲ့ဒီကျပန္လာမွ ဟိုေကာင္ေတြဆီသြားလည္မယ္ေလ"
"အင္း...ၿပီးေရာ"
"ထေတာ့ေလ..."
"ခဏေလးအိပ္ခ်င္ေသးတယ္..."
ကြၽန္ေတာ္ကေလးလိုဂ်ီက်လိုက္ေတာ့ သူက ရယ္ေနကာ
"အဲ့လိုလုပ္ေနတာေလးက အသည္းယားဖို႔ေကာင္းတယ္ေနာ္...အဲ့ဒါဆိုလဲ တစ္ေနကုန္ အိပ္ရာထဲမွာပဲေနၾကမလား"
"ေတာ္ၿပီ...အခုထၿပီ..."
"တူတူခ်ိဳးမယ္ေလ..."
"မရပါဘူး..."
သူကထလာတာမို႔ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို အျမန္ပိတ္လိုက္ရသည္။
"ေသာ့သြားယူၿပီးေတာ့ကိုဖြင့္မွာ...ေစာင့္ေန..."
သူက စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ေျပာၿပီး ထြက္သြားသံၾကားတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္တံခါးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
"ဟိတ္...."
"အား...ေက်ာ္...လန္႔လိုက္တာ..."
"ေနာက္ကိုထြက္ေျပးဦးမလား....ေျပာ...."
ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ရယ္သံေတြဆူညံသြားေလေတာ့သည္။
.................
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ဒီပံုစံညႇပ္မယ္။ ေဘးဘက္ကို ႐ွိတ္ထိုးၿပီးရင္ စာလံုးထိုးခ်င္တယ္။ ဒီႏွစ္ခုပါ"
သခင္ေလး ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္က hair stylist ကို ေျပာျပေနတာျဖစ္သည္။
စာရြက္ေပၚမွာေရးထားတာက
Kyaw's နဲ႔ Thit's
ညာဘက္မွာထိုးမွာမို႔ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ရဲ႕ညာဘက္အျခမ္းမွာေျပာင္းထိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ stylist နားကပ္ကာေျပာလိုက္ကာ ကြၽန္ေတာ္ထိုးခ်င္ေသာစာလံုးကိုေျပာလိုက္သည္။
.................
"သစ္ကလဲကြာ...ျပပါဦးဆို...ဘာလို႔ကြယ္ေနတာလဲ"
တစ္လမ္းလံုးသူမျမင္ေအာင္ကြယ္ထားတာမို႔ ကားေပၚေရာက္ေတာ့သခင္ေလးက အတင္းလိုက္ၾကည့္ေနတာျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္လဲလက္ဖယ္ေပးလိုက္ေရာသူက ၾကည့္ကာ
"King's ဆိုပါလား။ အဲ့ဒါဘာအဓိပၸါယ္လဲ"
ေျပာသာေျပာေပမဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာျပံဳးေနတာကို ၾကည့္တာႏွင့္သူေက်နပ္ေနတယ္ဆိုတာသိသာေလသည္။
"ဒီလိုေလ...ေက်ာ္ရဲ႕...ေက်ာ္ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔လူေတြအမ်ားႀကီး႐ွိတာေလ...ဒါေပမယ့္ ေက်ာ္ကပဲ သစ္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ king..."
"အဲ့လိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေအာင္ေျပာတတ္လုိ႔ပိုခ်စ္ေနရတာ..."
သူက လူကိုဆြဲကာနမ္းလိုက္တာမို႔ ကြၽန္ေတာ္လဲသူ႔အနမ္းတို႔ကိုတုန္႔ျပန္လိုက္ေလသည္။
"နမ္းလို႔ကိုမဝဘူး။"
"ကားပါကင္ႀကီးထဲမွာ ေတာ္ပါၿပီ...အိမ္ျပန္မယ္"
"အင္း...ဒါဆို ...အိမ္က်မွ..."
ႏွစ္ေယာက္သား အတူတူရယ္ေမာလိုက္မိၾကရင္း အိမ္ျပန္လမ္းဆီကားကိုဦးတည္လိုက္ၾကသည္။
....................ၿပီးပါၿပီ..............
