Lentegroen

Hoofdstuk 2.2

We moesten mijn akte gaan vervalsen en om dat voor elkaar te krijgen, moesten we inbreken in het stadshuis. Een plan als dit had ik nooit van Hendrik verwacht, maar ach, ik had ooit nooit verwacht dat ik ergens zou gaan inbreken om een oningevulde geboorteakte te stelen zodat we die doodleuk konden gaan vervalsen. Er was zoveel waar we aan moesten denken: hoe kwamen we ongezien zo'n groot pand binnen, hartje Amsterdam? En als we al binnen kwamen, waar vinden we dan die aktes?

"Ben jij wel eens binnen geweest?" Met trillende handen probeerde ik de knoopjes van mijn donkere, geleende overhemd dicht te krijgen. Het was al weer twee dagen geleden dat ik met mijn kersverse plannen bij Hendrik voor de deur stond en nu maakten we ons gereed voor 'Plan Lentegroen'. Misschien dat ik ooit op een dag opbiecht dat het plan naar de kleur van zijn ogen is vernoemd, maar voorlopig liet ik hem nog geloven dat het domweg mijn lievelingskleur was.

"Ik ben een paar keer met mijn vader mee geweest wanneer hij iets moest regelen voor zijn werk, maar dat is al weer even geleden. Wel heb ik een idee waar we het beste naar binnen kunnen. Hier, laat me helpen." Zonder aarzelen knoopte Hendrik de laatste twee knoopjes van mijn overhemd dicht. Uiteraard kon hij het niet laten er over te grappen.

"Staat je goed. Je zou vaker in mijn kleren moeten rondlopen!"

"Wat ben je ook een klier. Als het niet voor mijn eigen bestwil was, zou ik hopen dat jouw idioterie grote gevolgen zou hebben voor ons plan." Toch moest ik lachen, want het was ook een bizarre situatie.

Daar stond ik dan: midden in de nacht, in de kamer van mijn beste vriend, in mannenkledij. Het kostte me niet veel moeite om moeder over te halen om bij Nienke te mogen blijven slapen. Ik had het geluk dat ze gisteren jarig was en dat ze uitgerekend vandaag haar verjaardag vierde. We hebben thee gedronken en haar moeder had een heuse cake gebakken. Het was een goede afleiding geweest, de cake was heerlijk en we mochten zelfs blijven voor het avondeten. Na een tweede kop soep, wat aardappels en een groot stuk gerookte spek, was het echt tijd om op te stappen. Ik hield er echt niet van om te moeten liegen, maar het was nu even niet anders. Ik zei Nienke gedag en bedankte haar moeder voor het eten.

Zo was ik de koude nacht in gestapt en niet veel later smokkelde mijn beste vriend me via de tuin en de achteringang naar binnen. Zijn ouders waren – zoals ze iedere zondag deden – naar het theater, maar toch wilden we het risico niet lopen dat iemand die ons samen naar binnen zag gaan, vragen zou gaan stellen.