Lentegroen

Hoofdstuk 3.1

Ik kon mijn ogen niet openen, kon mijn lichaam niet bewegen, maar ik hoorde Hendrik in de verte mijn naam roepen. Ik wilde hem vertellen dat de mist weg was, dat hij zich geen zorgen hoefde te maken en dat ik hem kon horen, maar er gebeurde niets. Langzaam begon ik in paniek te raken. Alles werkte in mijn hoofd, maar de signalen naar mijn armen en benen waren uitgeschakeld. Ik probeerde te bedenken hoe ik hier terecht was gekomen. De mist. De mist was weg. Ik kon in ieder geval vrij ademen, dat was al een hele opluchting.

Ik voelde hoe Hendrik opnieuw mijn arm verbond. Mijn wond moest open zijn gesprongen na... de flits. Ik herinnerde het me weer en plots sprongen mijn ogen open. Ik keek recht in het bleke gezicht van, opnieuw, mijn redder in nood. Voorzichtig probeerde ik rechtop te zitten terwijl Hendrik opgelucht ademhaalde.

"Bij de Duivel, Diede, je liet me echt schrikken! Wat is er in hemelsnaam gebeurd? Je hebt vast teveel bloed verloren." Hij legde een laatste knoop in het nieuwe verband om mijn arm en hielp me toen langzaam rechtop te zitten. Het ontroerde me te zien hoe geschrokken hij was, zijn gezicht wit weggetrokken.

"Hé," zei ik zacht – mijn stem leek van ver te komen –, "alles is goed, het gaat wel weer." Ik probeerde te glimlachen, maar het lukte gewoon niet. Als ik me niet zo ontzettend ellendig had gevoeld, had ik hem wel kunnen zoenen. Alhoewel, dit was misschien niet het beste moment, laat staan de juiste locatie. Hendrik leek zich dit ook te realiseren en schoof wat bij me vandaan om me de ruimte te geven op te staan.

"Kun je lopen? Ik denk dat het tijd is om te gaan." Ik knikte en stondzonder duizelen op. Ik wilde zo snel mogelijk weg uit deze kamer. Nog even keekik om naar de kamer waar ik eerder zo gefascineerd door was en ik zou zweren ikdat een laatste golf mist zag verdwijnen in het diep rode mozaïek. Er was ietsveranderd in deze kamer, maar pas veel later zou ik beseffen wat dat wasgeweest: het scheepje was verdwenen.