Ik zag geen steek terwijl ik mezelf met heel veel moeite de trap af kreeg. Van draagbalk tot draagbalk, van hangmat naar hangmat, loodste ik mezelf door de ruimte om bij de achtersta hangmatten te komen. Ik deed echt mijn best om geen geluid te maken. Blijkbaar lukte dat voor geen meter.
"Died? Wauw, moet je echt zoveel herrie maken midden in de nacht? Wat ben je aan het doen?"
Mijn hart sloeg twee keer over. Eén keer omdat het Christian was. Twee keer, omdat ik me helemaal de pleures schrok.
"Laat me niet zo schrikken! Ik dacht dat je sliep joh!" Lekkere Diede-reactie weer. Negeer hemgewoon en ga slapen. Het haar van Christian lichte zilver op toen hij ietsnaar voren boog en in het lichtschijnsel van de maan kwam. Op de een of anderemanier beangstigde het me een beetje. Hij keek me strak aan en even leek het ofhij iets wilde zeggen, maar toen zag ik zijn gezicht weer ontspannen. Hij lietzich terugvallen in zijn hangmat, mompelde nog iets en draaide zich toen abruptom. Verbaasd, maar te moe en te draaierig om er nog langer over na te denken,volgde ik zijn voorbeeld. Ik opende nog een keer mijn ogen richting de donkereschim in de hangmat en voor een seconde dacht ik dat ik een vage mist van onderzijn hangmat weg zag trekken.
YOU ARE READING
Lentegroen
Historical FictionDiede Schipper groeit op in het 17e eeuwse Amsterdam. Ze is gek op de zee en de schepen die aanmeren in de haven, maar ze kan geen kant op. Dan komt de Hollansche Tuijn binnenvaren en ze besluit, uit wanhoop om wat extra geld te verdienen voor haar...
