DESTINED TO HAPPEN

CHAPTER 23: I LOVE YOU

CHAPTER 23: I LOVE YOU

LUKE MONTENEGRO'S POINT OF VIEW

I saw the girl of my dreams. The girl that once become mine. The girl i wanted to with forever. But all of that is now gone. Becuase of one thing i never wanted to happen.

Sa tuwing maalala ko yon sobrang sakit. I started to walk, para malibang libang ako. Nasa park ako ngayon kung saan kami. Madalas magkasama ni Amethyst.

3 tatlong buwan nalang gragraduate na nga pala kami. Dyan pa kaya sya magaaral. Magkakaroon pa ba ako nang laka nang loob para humingi nang pangalawang pagkakataon?

Habang naglalakad ako hindi ko napansin may isang babaeng nabangga pala ako. Kaya nahulog ang hawak niyang libro. Pinulot ko yong libre at inabot sa kanya.

"Sorry"sabay sabi ko at nabigla ako si "Amethyst" tanging sambit ko sa pangalan nya

"Oh Luke you look shock?"pagtatakang tanong ni Amethyst sa akin

"Nandito ka pala"sagot ko

"Napadaan lang ako saglit"nakangiting sagot ni Amethyst. Damn that smile that's why i love her so much. I cant resist her smile to fall inlove to her over and over again.

"Ahh"yon lang ang tanging kong masambit sa harapan nya. Ang hirap magsalita lalo na kapag nadyan na sya sa harapan ko.

"Sige mauna na ako"at tuluyan na syang umalis

Ako naiwan dito magisa namuni muni. Gusto ko syang kausapin pero wala akong lakas nang loob. Gusto ko syang yakapin muli. Ngunit bawal na.

FASTFORWARD

Nandito na ako sa eskwelahan tulad nang dati. Lagi akong tintilian dahil sa angking kagwapuhan. Pero iba pa din pag ang babaeng mahal ko ang humanga sa akin.

Kapag sya pa din ang una kong makikita pag pasok ko sa eskwelahang ito. Kung sya pa din ang sasalubong sa umaga. Ngunit wala na matagal na kaming tapos. Kailan nga ba ulit maibabalik iyon.

*********************

Nasa klase na ako ngayon hanggang nag ring na ang bell. Hudyat na ito na uwian na. Kaya napagdesisyonan kong tawagin muna si Amethyst bago pa sya makalabas nang room

"Amethyst, can we talk?"nagaalinlangan kong sabihin sa kanya

"Okay wait"nakangiting sabi sa akin ni Amethyst at pinagpatuloy ang pagaayos nang gamit. Pinauna na nya sila Jade at Raine. At gusto ko sana magusap kaming dalawa lang nang maayos.

Nandito kami ngayon sa bandang likod nang school. Sa may bench kung saan malapit sa puno na may upuan at lamesang kahoy na dito. Nilapag nya yong bag nya kaya nilapag ko na din yong bag ko. At umupo kami sa magkabilang dulo nitong upuan.

"Thank you"paguumpisa ko nang usapan naming dalawa

"Thank you, para saan?"pagtatanong ni Amethyst

"For everything"sabi ko sa kanya sabay ngiti

"Walang anuman, parang wala naman tayong pinagsamahan"sabi ni Amethyst sabay bawi nang ngiti sa akin

"So how's life kamusta pagiging isang Salvador?"tanong ko kay Amethyst

"Ayos lang naman hanggang ngayon mahirap minsan umiiyak ako kela Jade at Raine about this issue ang hirap kasi mag adjust"mahabang pagpapaliwanag ni Amethyst. Gets ko din naman sya kasi kung ako din sa posisyon nya magiging masaya ako sa una syempre at nakilala ko na tunay kong pamilya. Pero iba pa din yong nakasanayan mo nang buhay. Iba pa din yong sanay ka na sa naninibago ka.

"Ayos lang yan Amethyst, masasanay ka din dyan wag kang magalala may mga kaibigan ka naman na handang umalalay sayo"nakangiting wika ko kay Amethyst. Kailangan nya talaga nang taong magpapalakas nang loob nya kahit papaano. Kailangan nya nang taong nandyan para sa kanya. Nang taong makakadamay nya sa lahat nang magiging problema niya. At magiging sandalan niya sa oras nang pangangailangan nya nang isang tunay na kaibigan

"Kaya nga nagpapasalamat ako dahil may kaibigan akong katulad ni Raine at Jade"Nakangiting wika ni Amethyst

"Buti naman kung sa ganon"nakangiting wika ko sa kanya

"Salamat huh ganon pala yong feeling na mayaman, sikat ang pamilya mo ang hirap kasi mag adjust sa una minsan naiiyak nalang ako sa nangyayari sa akin kasi nga hindi ako sanay" kung kanina nakangiti si Amethyst ngayon feel ko matamlay na sya. Lalo na alam kong hindi sya sanay sa ganitong buhay. Mas sanay sya na simple lang ang pamumuhay.

"Hayaan mo masasanay ka din"pagcocomfort ko sa kanya. Kapag nasasaktan sya i more feel like parang ako din yong nasasaktan eh

"Thank you Luke"sabi nya saka ngumiti nang pilit

"Ahmm Amethyst"sheeeeet! ayos lang bang sabihin ko sa kanya ito. Nagsisimula na akong kabahan. Aamin na ba ako sa kanya na mahal ko pa sya.

"Ano po yon Luke you look like frustrated kinakabahan ka ata, sabihin mo na yon"nakangiting sabi ni Amethyst alam kong natatawa sya pinipigilan nya lang. Kalalaki ko nga namang tao tapos kakabahan akong umamin sa kanya. Natagurian pa akong playboy dati. Kung ngayon matotorpe ako kaya kailangan ko lakasan ang loob ko. Kalalaki kong tao

"Amethyst mahal pa kita"bigla nagbago ang expression nang mukha ni Amethyst. Hindi ko din alam kung saan ako humugot nang lakas nang loob para sabihin sa kanya lahat nang iyong mga katagang yon. Pero bigla syang tumawa nang pilit at hinawakan ang noo at leeg ko.

"Hala, nilalaganat ka ba Luke anong pinagsasabi mo ilang buwan na ang nakaraan oh baka may sakit ka lang"natatawang sabi ni Amethyst pero hinawakan ko yong kamay nya

"Hindi ako maaaring magkamali Amethyst mahal pa kita, bawal ba? Wala din akong sakit"sabi ko sa kanya. Kung kanina pilit syang tumatawa para baguhin yong usapan namin. Ngayon naman nagbago ang expression nang mukha nya

"Luke late na oh 12:30 na din uuwi na muna ako"paalam ni Amethyst sabay tayo at kuha nang bag nya. Tumayo din ako at kinuha ang bag ko. Saka sumunod sa kanya. Bago sya makalayo hinawakan ko ang pulsuhan nya bago sya makalayo.

"Amethyst please talk to me first"pagpipigil ko sa kanya humarap sya sa akin at nagsisimula nang tumulo ang mga luha nya

"I love you, but i think we cannot be together again"maluha luha nyang sabi

"But why?" i ask her i still love you Amethyst why we cant be together again

"Im sorry Luke just give me some more time"at ang luhang kanina ko pa tinitignan ay ngayon pinupunasan ko na. Hindi ko alam kung saan nga ba ako kumukuha nang lakas nang loob ngayon.

"Then i will wait Amethyst" i smiled at her at tinanggal nya na ang kamay ko sa pisngi nya na kanina pinangpupunas ko nang luha niya. Saka nya inalis ang kamay ko sa pulsuhan nya at umalis sya.

Ako naiwang tulala doon hindi ko alam. Napaiyak ko nanaman sya ngumiti nalang ako. Ngayon hinahayaan ko nalang sya maglakad palayo sa akin. Palayo na ang taong mahal ko.

Gusto ko syang pigilan, gusto ko pa syang kausapin. Pero gusto nya nang time at space bakit ganon. Ganon ka unfair ang mundo sa aming dalawa.

Hindi ko din alam kung saan ako kumuha nang lakas nang loob para kausapin sya muli. Para muling sabihin sa kanyang mahal ko pa sya. Naniniwala kaya sya sa sinabi ko sa kanya?

Mahal na mahal ko sya at talagang hindi ko kayang mawala sya sa akin. Kahit alam kung hindi ko alam kung magiging akin pa din sya muli.

I love her damn so much. As much as i love my self. I hate my self why i cant resist for loving her. I never imagine this time would come.

But for now i know that i love her. I know the consequence that i would get hurt in the end. But i dont care, atlest ngayon alam nya na lahat na mahal ko pa sya. At hihintayin ko yong oras na talagang mamahalin nya akong muli. Maybe i may not her first love but it doesnt mean she would not love me again like the love she gave to me before. I may not be her first but i can be her last.