Σιωπη.
Ειλικρινα πρωτη φορα εχουν περασει 15 λεπτα απο τη ζωη μου χωρις να βγαλω αχνα.
Εγω που συνηθως οποτε βρισκομαι με αλλους και κυριως ωραιους αλλους παθαινω λογοδιαρροια και δεν βαζω γλωσσα μεσα μου.
Δεν συνηθιζομαι να καθομαι στο πισω μερος της BMW μου ενω την οδηγει ενας ξενος, ωραιος ξενος, και εκεινος να κοιταει μπροστα ριχνοντας κλεφτες ματιες προς τα πισω οχι γιατι του αρεσω ή κατι τετοιο απλα γιατι θελει να ειναι σιγουρος οτι δεν θα πνιγω καταπινοντας κατα λαθος το κραγιον μου ή δεν θα μου μπει η μασκαρα στο ματι ή δεν θα βγαλω το κεφαλι μου εξω απο το παραθυρο και καποιος με αλυσσοπριονο μου το κοψει.
Λεμε τωρα...
Υποτιθεται οτι αυτος πρεπει να μου μιλαει. Να με ρωταει πραγματα για μενα, για την καθημερινοτητα μου και τετοια.
Μουγκα ομως. Ο βλαμμενος δεν λεει τιποτα.
Ανακαθομαι στη θεση μου. <<Λοιπον;>> ρωταω και με κοιταει μεσα απο τον καθρεφτη.
<<Ειπατε κατι;>> ρωταει και τον ξαναγριοκοιταζω. <<Εννοω... εμ ειπες κατι;>> ρωταει ξανα πιο σιγανα. Βρε ειναι γλυκουλης οταν κανει ετσι.
Αλλα επισης ειναι βλαμμενο.
<<Λέω λοιπόν... Γιατι δεν μιλας είπαμε;>> Ρωτάω στα ίσια και εκείνος με κοιτάει απορρημενος από τον καθρέφτη.
<<Η δουλειά μου δεν μου επιτρέπει να μιλάω. Βασικά δεν μου επιτρέπει να κάνω τίποτα άλλο εκτός από το να μη σε χάνω από τα μάτια μου>> λέει ανασηκώνοντας τους ώμους.
Οκευ. Αυτό θα μπορούσε να είναι γλυκό αν στο έλεγε κάποιος γκόμενος.
Ανακαθομαι στη θέση μου και τον κοιτάζω πονηρά. <<Όταν λες η δουλειά σου εννοείς ο Ρίτσι;>>
<<Ναι>> λέει ντροπαλά και τον βλέπω να κοκκινίζει.
<<Ναι αλλά όσο είσαι εδώ πρέπει να συνεννοούμαστε και όχι ο καθενας να κοιτάζει στην πλευρά του. Είναι θλιβερό να είμαστε τόσο νέοι και να μην μπορούμε να μιλήσουμε για τίποτα>> λέω και καλά θλιβερά και καταλαβαίνω μετα βίας ότι μπαίνουμε στο πάρκινγκ της εταιρίας "Americanino" και τον παρατηρώ που συγκεντρώνεται προσπαθώντας να αποφασίσει που πρέπει να παρκάρει.
Με το που σβήνει το αυτοκίνητο βγάζει τη ζώνη του και με μια κίνηση βγαίνει έξω και μου ανοίγει την πίσω πόρτα.
