Βαριέμαι ακόμη και να ξυθω είναι λογικό;
~~~
Οι μέρες πέρασαν σαν νερό. Από το βράδυ του δείπνου, ο Κρίστιαν πλέον δεν μου μιλούσε.
Δεν με κοιτούσε.
Και δεν ασχολούνταν μαζί μου.
Απλώς εκτελουσε τις υποχρεώσεις του πηγαίνοντας στις υποχρεώσεις μου και φέρνοντας με από αυτές.
Στο αυτοκίνητο ίσα ίσα με ρωτούσε που "επιθυμούσα να πάω" και μετά δεν ξανάνοιγε το στόμα του.
Ήταν βασανιστήριο μέχρι που μια εβδομάδα αργότερα δεν άντεξα και έσπασα.
<<Λοιπόν;>> ρωτάω δυνατά και εκείνος δεν κάνει ούτε μια κίνηση που να φανερώνει ότι άκουσε αυτό που ειπα. <<Δεν πιστεύεις ότι παρατραβηξε το αστείο;>>
<<Για ποιο αστείο μιλάτε δεσποινίς;>> η βαριά και σέξυ του φωνή μου ακούγεται τελείως ξένη. Αυτή την τελευταία εβδομάδα μου είχε λείψει να τον ακούω. Μουρμουριζε μόνο ελάχιστες λέξεις αυτές τις μερες.
<<Μου κάνεις πλάκα τώρα;>> Ξεσηκώνονται και ούτε και τότε δεν κερδίζω κανένα βλέμμα από αυτόν.
<<Δεν σας καταλαβαίνω>> σταματάει στο φανάρι και χαλαρώνει στη θέση του.
<<Κρίστιαν είσαι σοβαρός;>> Τα νεύρα μου πλεον εχουν βγει πάνω από το κεφάλι μου. <<Έχουμε να μιλήσουμε μια ολόκληρη εβδομάδα και μου λες ότι δεν καταλαβαίνεις;>>
Σταματάει λίγο κοιτώντας σοβαρός έξω από το παραθυρο.
<<Δεν έχεις να πεις τίποτα;>> συνεχίζω ακαθεκτη.
<<Λορα εσύ το ξεκαθαρισες. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να πούμε>> το φανάρι ανάβει πράσινο και κατευθείαν πατάει απότομα το γκάζι πετωντας με πίσω.
<<Ωραία... Ναι. Το ξεκαθάρισα. Δεν σου είπα ότι δεν θέλω να μιλάμε προφανώς>>
<<Λορα...>>
<<Όχι ξερεις κάτι; Καλά κάνεις. Όντως δεν έχουμε να πούμε τίποτα>> μουρμουριζω και κάθομαι με σταυρωμένα τα χέρια.
Οδηγάει σιωπηλά μέχρι να με πάει στο κτήριο της Μαρί Τζολί χωρίς πάλι να με κοιτάξει ούτε μια φορα.
Σταματάει στο εσωτερικό γκαράζ και απευθείας βγάζω τη ζώνη μου.
<<Συγγνώμη>> ψιθυρίζει αλλά δεν κάνω καν τον κόπο να του απαντήσω. Ανοίγω την πόρτα και αφού βγω την χτυπάω πίσω μου δυνατά.
