Benim Gecem...

...3. Bölümün Devamı

- Neden yalan söyledin?

- Burada mutluyum. Beni gelip almalarını istemedim. Savaş:

- İsteseler de anlamazlar, diye mırıldandı.

-Sen öyle zannet. Bir güzel alırlar ki. Ardından Barış'ın telefonu çalmaya başladı:

-Alo...Evet...Ne Zaman çıkarız?...Yarına kadar mı?...Çok Geç değil mi?...Erkene olmaz mı?...Peki, teşekkürler...

-Kötü haberlerin var. Yarına kadar buradayız. Sadece iyi haber şu ki içi bir sürü yemek dolu kocaman bir buzdolabı var. Hemen söze atladım:

-Yarına kadar olmamalı. Anneme ne diyeceğim. Ooy oy!

Telefondan annemi tuşlayarak aradım:

-Alo...Anne ben kütüphaneden eski mahallemizden Hande'yi gördüm de, onlarda kalmam için beni çok zorladı...Evet ben de onu soracaktım... Biliyorum sadece ona güvendiğini...Tamam...
Dikkatli olurum... Sizi seviyorum... Görüşürüz...  Burak:

-Vee Kayla 2. Yalanını söylerrr!

-Ne var tek çare buydu.

(3 saat sonra)

-Eee yemek yedik, konuştuk, gülüştük, ve benim uykum geldi. Sanırsam dairede tek yatak odası var. Ve orda ben yatacağım. Siz de bir şekilde uyuyun. Hadi bye bye.

Savaş bana sorgular gözle bakıyordu

-Ne var?! Ben bir kızım. Ve aranızda yatamam. Burak söze atlayarak:

-Tamam Kayla. Biz Savaş aşkımla beraber uyuruz. Değil mi aşkım? Diyerek Savaş'a göz kırptı. Kıkırdayarak odanın kapısını kapattım ve kilitlemeyi unutmadım.

Yatağa geçtim ve uyuyamadım. Karanlık çok korkunçtu. Sanki orada birileri vardı da beni izliyorlardı. Karanlık, korku ağır bastı ve göz yaşlarıma hakim olamadım. Ben sessizce ağlarken kapı tıklatılma sesi geldi ve ağır ağır kapıya doğru ilerledim. Sesim korkudan ve ağlamaktan titrerken:

-K...kim o? Diyebilirim. Ardından Savaş'ın sesi geldi:

-Kayla bir şey mi oldu yarım saattir ağlama sesin geliyor da .dedi ve kapıyı açtım. Bana dümdüz bir ifadeyle bakıyordu ama gözlerin de bir hüzün sezmiştim.

-Sadece korktum ve ne yapacağımı bilemedim, dedim hala ağlarken. Kapıyı girmesi için daha da açtım. O da bana telefonumu uzattı:

-İçerde unutmuşsun. Herkes yattı ben de etrafı topluyordum öyle fark ettim.

-Teşekkürler, lütfen içeri gir. Korkuyorum ve uyuyamıyorum belki sohbet ederiz.

Birkaç saniye bekledikten sonra içeri girdi.

Ben yatağıma oturdum. O da yanıma oturdu. İçeride sessizlik hâkimdi. Kendi kendine gülerek:

-Sohbet derken bunu mu kastetmistin? Dedi. Hafif tebessüm Edip konuşmaya başladım:

-Bana masal anlatır mısın? Her korktuğum da annem gelip bana masal anlatırdı. Lütfen benim için yapar mısın?

...

                                                      (Devamı +10 okunma sonra😉)

                       (Lütfen sadece okunma ile kalmasın, vote atmayı unutmayın 💜)