SESSİZLİK (TAMAMLANDI)

Bölüm 34: Duyuyorum!

NOT: İYİ OKUMALAR HERKESE :)))

"Rana'nın yakınları sizsiniz anlaşılan." Dedi tebessüm ederek. "Ameliyat beklediğim gibi geçti. Yani şu an görünür de bir sıkıntı yok, gayet iyi. Ancak söylediğim gibi riskli bir ameliyat. Ve bu riskler şu an için devam ediyor. Rana'yı şimdi yoğun bakıma alıyorlar ve ben en azından bir gün uyutmaktan yanayım. Ağır bir ameliyat geçirdi. Yoğun bakım bir üst katta."

"Görebilir miyim?" demişti Murat. Doktor o an ciddi ifadesini bozdu.

"Evet ama hepiniz birden girmeyin." Dediğinde teşekkür edip üst kata yönelmişlerdi. Mete o sırada Lale hanım ve Kemal beye de haber vermişti.

Üst kata çıktıklarında Gamze ve Murat Rana'nın yanına içeri girmişti. Diğerleri de camdan bakıyorlardı. Murat Rana'yı gördüğünde onu ne kadar özlediğini bir kez daha anlamıştı. Hatta düşündüğünden daha çok özlediğini fark etmişti. Bembeyaz tenine baktı, aslında hafif esmerleşmişti. Yaz ayından olmalıydı. Pembe dudaklarına baktı. Saçlarını göremiyordu kafasına bandajını tutması için file geçirmişlerdi. Uzanıp elini tuttu. Ameliyathaneden olsa gerek biraz üşümüştü.

"Umarım beni duyuyorsundur Rana. Eğer duyuyorsan sesimi ilk kez duyuyorsun. Ben Murat." Demişti tebessümle. "Eğer duymuyorsan da umarım geldiğimi hissedersin. Özür dilerim. Gidişim tamamen yanlış anlaşılmadan ibaret. Seni çok seviyorum. Ve çok özledim Rana. Seni bırakmadım. Bırakmam ki." Dedi. Gamze de Murat'ın konuşmalarını dinliyordu. Onun devam etmeyeceğini anladığın da kendisi konuştu.

"Eğer duyuyorsan benim sesimi özlediğine eminim. 'Yine ne çok cırladın sen.' Diyeceğin günleri iple çekiyorum Rana. Biz hepimiz burada seni bekliyoruz. İyi olacaksın. Ve-" dedi duraklayıp Murat'a baktı. "Murat'a söylememi istediğin şeyleri uyanıp sen söyleyeceksin. Seni bıraktığı için ona çok kızgınım ama senin onu ne kadar çok sevdiğini biliyorum. Onun da seni sevdiğini gördüm." Dediğin de Murat yumuşamış bir şekilde Gamze'ye baktı.

"Sizi artık dışarı alabilir miyiz? Hastaya ilaçlarını vereceğiz ve yoğun bakım malum." Dediğin de ikisi de başını sallamıştı.

"Seni bekliyoruz Rana." Diyerek Gamze dışarı çıkmıştı ve Efe'ye sarıldı.

"Seni seviyorum Rana. Üç ayımızı telafi edeceğim. Söz veriyorum." Diyerek Murat da dışarı çıktı. Lale hanım Murat'a kollarını uzattığın da sıkıca sarıldılar. Hem birbirlerine destek oluyorlardı hem de özlem gideriyorlardı. Murat daha sonra babasıyla ve Mete'yle de sarılmıştı. Birazdan hemşire dışarı çıktı.

"Sizin burada beklemenize gerek yok. Bu gece Rana hanımı uyutacağız. Yarın öğleden sonra gelebilirsiniz. Bir gelişme olursa size ulaşırız." Diyerek içeri geçmişti.

"Hadi Murat bize gidelim. Bir şeyler ye sende. Sabahtan beri buradasın. Gamze, Efe siz de gelin. Çocuklar sizin isimlerinizi bilmiyorum ama bize gidelim." Demişti Lale hanım. Rana'nın okuldan arkadaşları reddederek yarın geleceklerini söyleyerek ayrılmışlardı hastaneden.

"Ben de buradayım anne bir yere gitmiyorum."

"Ne yapacaksın git dinlen. Yarın uyanınca ihtiyacı var Rana'nın sana. Ve çok kötü gözüküyorsun hadi." Demişti Lale hanım.

"Size gelmem eve geçerim." Dedi Murat.

"Tamam, sen gidip dinlen de." Dedi Lale hanım. Hastaneden çıkıp Lale hanımlara giderek akşam yemeklerini yemişlerdi. Oradan Murat kendi evine geçerek koltuğa uzanmıştı. Rana'nın kokusunu alabiliyordu ve bu içinde bir yerlerin özlemle acımasına sebep olsa da güzel hissettiriyordu. Rana'nın ona aldığı bileklikle oynamaya başladı. Üç ay boyunca çıkarmamıştı. Bileklikle yine oynarken metal kısmının yan tarafı eline takıldı. Tırnağıyla birazcık baskı yapınca metal kısım ortadan açıldı. Murat hızla doğrularak bilekliğin içine baktı ve 'Murat & Rana' yazısını fark etti. Şaşkınca baktı. Üç aydır bileğindeydi ve daha yeni fark etmişti. Rana o gece her şeyi açıklamıştı aslında ama Murat görememişti. Bu fazla acımasız değil miydi? Gözünün önündeydi her şey. Ama Murat hepsini bambaşka bir şekilde görüp çok başka şekillerde yorumlamıştı.