NOT:HERKESE İYİ OKUMALAR :) SEVİLİYORSUNUZ ❤❤❤
VE MEDYADA RANA... EN UYGUN GÖRSEK BU OLUR DİYE DÜŞÜNDÜM 😮
"Kulaklarım. Kulaklarımda ki baskı geçmiyor." Dedi zorla. Sesinde korku da vardı. Gamze'nin de aynı anda gözlerinden yaşlar akmaya başlamıştı. Rana'yı sağır kaldığını öğrendiği zaman bu halde görmüştü. Şimdi tekrar başa dönmüşlerdi.
"Sakinleştirici yapalım sana Rana."
"Hayır." Dedi Rana aynı anda. Serum olmayan kolunu kaldırıp yüzünü kapatmıştı. Gamze hızla odadan çıktı. Çıkmaması gerekiyordu ama kendine gelmesi lazımdı. Rana evde bayıldığında çok korkmuştu ve o andan beri ağlamamak için kendini sıkıyordu. Efe de onun arkasından çıktı.
"Seni uyutmayacağız Rana. Sadece sakinleştireceğiz. Kan basıncını ve hızını normal seviye de tutmalıyız. Hem kulağında ki baskı da azalacak." Deyip odadan çıkmıştı.
"Ben de bir Lale'ye bakayım." Deyip Kemal bey de çıkınca Mete ve Rana yalnız kaldılar. Herkesin çıkması ile Rana içinde tuttuğu hıçkırığı sonunda dışarı çıkardı. Mete geçip yatağın kenarına oturmuştu. Rana da kolunda ki serumu çıkartıp oturma pozisyonuna geçti. Mete durdurmaya çalışmamıştı.
"Nasıl gider?" dedi Rana. "Anlamıyorum aklım almıyor. Ne olmuş olabilir? Ne kadar önemli bir şey olabilir de gider." Hepsini hıçkırıkları arasında söylemişti. Rana'nın elini tutup kendisine bakmasını sağladı Mete.
"Eninde sonunda gelecek. İnan bana. Abim senden gidemez." Dedi ve uzanıp sarıldı Rana'ya.
O gece hastane de kalmışlardı. Ayla hanım ve Ahmet bey saatler sonra gelmişlerdi ama Rana uyuyordu. Bir saat durup Rüya'nın okulunu bahane ederek eve geçmişlerdi.
Saat gece on ikiye gelirken Lale hanım ve Kemal bey evlerine geçmişlerdi. Mete, Gamze ve Efe hastanede kalmışlardı. Diğer sabahta eve geçmişlerdi zaten. Rana kimsenin yanında kalmasına izin vermemişti, Gamze gidip onunla kalması için yalvarsa da onu da kabul etmemişti ve evde yalnız kalmıştı.
Ve bir ay böyle geçmişti. Birkaç gün arayla Gamze'nin gelmesi ve bir süre sonra Rana'nın evden göndermesi ile. Tüm gün koltukta oturuyordu. Koltukta uyuyordu. Hayatı o koltuktan ibaretti artık. Evden dışarı çıkmıyordu. Bahçeye bile çıkmıyordu. Hayatında ki tek hareketlilik arada evi toparlamasıydı. Sürekli Murat'ı düşünüyordu. Ve düşündükçe öfkeleniyordu artık. Murat'a karşı olan duygularını artık kırgınlık ve öfke oluşturmaya başlamıştı. Sevginin dışında...
Yine odada yanan kırmızı ışığı görünce göz devirdi. Gamze gelmişti biliyordu. Kalkıp kapıyı açtı ve sempatik bir şekilde tebessüm eden Gamze ile karşılaştı.
"Hoş buldum." Diyerek içeri girdi.
"Hoş geldin Gamze." Dedi Rana da. Geçip koltuğa oturacakken Gamze tuttu.
"Nereye? Dışarı çıkacağız." Dediğin de Rana kaşlarını çatmıştı ki konuşmaya devam etti. "Kuaföre gideceğim. Sen de gel. Yalnız gitmek istemiyorum. Hem sende kaş, bıyık aldır. Bir aydır kendine bakmıyorsun. Belki saçını da kestirirsin uçlarından falan. Hatta farklılık yapalım, farklı bir model de kestir."
"Gamze çıkmak istemiyorum."
"Lütfen Rana. Ne olur hadi. Kırma beni. Lütfen, lütfen. " dedi. Beklentiyle bakıyordu. "Hadi çık hazırlan."
"Tamam." Dedi Rana da sonunda. Gamze genişçe güldü.
"Bir ay sonra dışarı çıkacaksın. Şükür." Dedi gülerek. Rana bir şey söylemeden odasına çıktı. Gamze de arkasından yukarı çıkmıştı. Ve odaya girer girmez Gamze'nin gözleri kocaman açıldı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SESSİZLİK (TAMAMLANDI)
Romans"Eksiklerimiz kusurlarımız değildir." Ailem beni hep bunu söyleyerek büyütmüştü. Eksikleri olan insanları dışlamamayı, onları sevmeyi öğretmişlerdi. Ama neden bahsettikleri şey kendi başlarına gelince bana sahip çıkmamışlardı, yük olarak görmüşlerd...
