SESSİZLİK (TAMAMLANDI)

Bölüm 35: Kavga

NOT: HERKESE MERHABA.
ÇOK GEÇ GELDİĞİNİN FARKINDAYIM. HERKESTEN ÖZÜR DİLİYORUM. PAZAR GÜNÜ GİRDİĞİM YDS NEDENİYLE BİR SÜRE ONA ZAMAN AYIRIP BÖLÜMLERDEN VE KİTAPTAN UZAK KALDIM. AMA BÖLÜMLERLE GERİ DÖNDÜM.
HERKESE İYİ OKUMAKAR :))) SEVİLİYORSUNUZ...

Son olarak instagram sayfamızı unutmayın. Kitap ve karakterlerle ilgili paylaşımlara oradan ulaşabilirsiniz. Profilime ekliyorum linkini.

Hastaneden çıkmış sonunda eve geçiyorlardı. Bir haftaya yakın hastanede kalmışlardı. Murat da her gece hastanede kalmıştı. Rana'ya hissettirmemeye çalışmıştı ama pek gizleyememişti. Rana anlıyordu odaya girip çıkanların yüz ifadesinden, kapı önünde ki fısıldaşmalardan.

Şimdi de Gamze, Efe, Murat ve Rana eve gelmişlerdi. Gamze Rana'nın duş almasına yardım edecek oradan da eve geçecekti. Ameliyat ve sonra ki dönemde en çok yorulanlardan biri de oydu. Birkaç gece o kalmıştı Rana'nın yanında. Bir gece Lale hanım kalmıştı, bir gece de Fulya. Aralarda da Gamze. Rana'nın ailesi ise gelmemişti. Rüya'yı teyzesine göndermişlerdi ablası ile ilgili herhangi bir şey duymaması için, kendileri ise Gamze'nin ailesinden bilgi almışlardı.

Arabadan inip eve geçerken Murat hızla Rana'nın belinden tutmuştu.

"Yardım edeyim." Dediğin de Rana hızla Murat'ın kolunu itti.

"Teşekkür ederim. İstemiyorum." Deyip yüzüne bakmadan uzaklaşmıştı. Murat'ın sesini duymak çok başkaydı. Bir insanın sesini duymak birini ne kadar mutlu edebilirdi ki? İşte en çok ne kadar mutlu ediyorsa Rana da o kadar mutluydu. Artık duyabildiği için mutluydu, Murat'ın sesini duyduğu zaman ayrı mutlu oluyordu. Çok güzeldi, Gerçekten güzeldi. Çok kibardı, yumuşaktı. Özeldi sesi.

Murat ne kadar istese de üstelemedi. Henüz hastaneden yeni çıkmıştı ve çok ani tepki verip hızlı hareket etmesini istemiyordu. Ne de olsa yanındaydı artık.

İçeri geçtiklerinde Rana ve Gamze yukarı çıkmışlardı direk. Rana odaya girdiğin de aylar sonra odanın toparlanmış halini gördü. Kendi hazırladığı süsler kalkmıştı. Murat onları görmediği için memnundu. İstemiyordu artık ona olan duygularını bilmesini. Kendisine yaşattığı acıları öğrenmesini. Bilse yada öğrense de bir önemi yoktu gerçi, geri de kalmıştı. Tabii bunlar Rana'nın düşünceleriydi. Murat odayı da görmüştü, Rana'nın duygularını da biliyordu.

"Ben suyu ayarlayayım. Sen de üzerini çıkart. Yardım edeyim mi?"

"Halledebilirim." Dedi Rana ve üzerini çıkarttı. Sonra da banyoya seslendi. "Tekrar duyabilmek çok güzel." Dediğin de Gamze içeri koştu.

"Bence de. Ya Rana." Diyerek koşup sarıldı Rana'ya. İkisi de gülüyordu. Gamze uzaklaşıp Rana'ya baktı. "Söylemiştim tekrar duyacaksın diye."

"Ama alışkanlık olmuş. Sen hala yüzüme bakmadan konuşamıyorsun. Ben de dudaklarına bakıyorum." Dedi gülerek.

"A evet. Ben suyu hazırlayayım." Deyip gülerek tekrar banyoya gitti. Rana banyoya gidip aynadan kendine baktı. Ameliyat yerinde ki saçları kazınmıştı. Saçları açıkken çok dikkat çekmiyordu, belli olmuyordu da ama yine de kazınmıştı işte. Saçlarını kaldırıp kazınan kısımlarda elini gezdirdi ve tekrar indirdi saçlarını.

"Çabuk uzarlar merak etme." Dedi Gamze. Rana da ona döndü.

"Evet. Sadece bakmak istedim. Duyuyorum ya önemli olan o." Dedi genişçe gülümseyerek.

Rana duş aldıktan sonra Gamze ve Efe gitmişti. Rana da koltuğa uzanıp internetten şarkı açmıştı. Yeni çıkan tüm müzikleri dinlemek istiyordu. En çok özlediği şeylerden bir tanesi oydu. Koltuğa uzanmış gözlerini kapatmış bir yandan gülümsüyor, bir yandan müzik dinliyordu ki Murat'ın yanına geldiğini duydu. Yine de açmadı gözlerini. Onu görmek nedense canını yakıyordu. Konuşmak, görmek, duymak istemiyordu. Bir yandan da sarılmasını, konuşmasını istiyordu. Murat'ın yaşattıklarını unutsa her şey daha kolay olabilirdi ama unutamıyordu işte. Yine de kırgınlığı ve öfkesi daha ağır basıyordu.