W ogromnej posiadłości pośrodku lasu otoczonej górami i jeziorami. Andy, Ryan, Brooklyn, Jack i Mikey chcieli miło spędzić czas świętując kolejne urodziny Brooklyna.
Odizolowani bez możliwości pomocy.
Ale po co miała by być potrzebna?
Czy są sami...
Wtedy do drzwi zaczął dobijać się ktoś. Głośne uderzanie o drewniane drzwi odbijało się echem w mojej czaszce.
-Zamknij się.-Mruknąłem, zaciskając mocno zęby. Pukanie nie ustawało, a wręcz stało się głośniejsze.-Zamknij się, ZAMKNIJ SIĘ!-Złapałem się za uszy.
-Andy? Andy co się dzieje?-To był Rye. Martwił się, a ja czułem, jak zamieniam się w potwora. Nie mogłem się już hamować. Czułem złość, wraz z obrzydliwie ciemną cieczą w żyłach jak zbliża się do mojego serca i mózgu.
Aż nagle okropny ból jak by ktoś łamał mi kark, dźgnął tysiącem noży, a moja krew zamieniła się w tę błotnistą czarną ciecz.
*Kilka lat wcześniej*
Ocknąłem się na metalowym krześle. Z okropnym bólem głowy. Zobaczyłem starszego mężczyznę przy stole z masą różnych butelek.
Naprzeciw mnie była kamera, a za nią on. Człowiek, którego skrzywdziłem, oszpeciłem na całe życie. Klaus.
Powoli podszedł do stołu, wyrwał z dłoni starszego mężczyzny strzykawkę, wyjął z kieszeni mała buteleczkę i ją napełnił.
-Podaj mu to.-Warknął w jego stronę.
-Ale to nie jest lek, jaki mieliśmy podać.-Klaus złapał go gwałtownie za koszulę.
-Podaj.-Wysyczał przez zaciśnięte zęby. Wrócił za kamerę, a mężczyzna podszedł do mnie i wbił mi strzykawkę w żyłę.
Poczułem pieczenie w całym ciele. Zacząłem wrzeszczeć, jednak po niedługiej chwili zamiast bólu w moim ciele zawrzała wściekłość.
Zerwałem się z pasów i rzuciłem na mężczyznę, łamiąc z łatwością jego kości i rozdzierając ciało. Po chwili mężczyzna leżał martwy.
Klaus wyłączył kamerę i podszedł ode mnie powoli.
-A teraz...przygotuj się na ucztę. A gdy będzie odpowiedni czas, zaczniemy grę. W której w końcu dokonam zemsty na Andym Fowler.-Uśmiechnął się z wyższością, a ja leżałem jak pies na podłodze.
*Teraz*
Ocknąłem się z dziwnej wizji, a ból minął. Wstałem powoli z podłogi i spojrzałem na swoje odbicie. Wyglądałem znów jak ja, stary Andy Fowler.
Wtedy w mojej głowie narzuciła się myśl, której nie chciałem.
-"Muszę pojechać do domu nad jeziorem."-Wyszedłem z łazienki, a tuż za drzwiami czekał Ryan.
Szybko zamknął mnie w swoich ramionach.
-Co ci odbiło? Nie strasz mnie tak nigdy więcej.-Wyszlochał w moją szyję.
-Muszę pojechać do domku nad jeziorem.-Odepchnąłem go delikatnie i wyszedłem prędko z domu. Wsiadłem do samochodu, a po chwili na miejscu obok mnie znalazł się Rye.
-Nie puszczę cię samego.-Wzruszyłem ramionami i odpaliłem silnik.
Jechałem najszybciej, jak tylko się dało i już po niedługim czasie byliśmy przed chatą. Wysiadłem prędko i szedłem w kierunku ogromnego domu.
-Andy cholera jasna przestań to drążyć. Nie możesz się cieszyć, że żyjemy?-Złapał mnie za ramię i obrócił gwałtownie w swoją stronę. Widziałem w jego oczach, że już nie daje rady, walczy z tym, ale już opada z sił. Ma dość ciągłego rozdrapywania skażonych ran.
Nagły wyrzut sumienia jakby klaun, który zrodził się we mnie, kontroluje mnie i moje emocje. Gra mną jak szmacianą lalką na sznurkach.
-Nie. Bo chłopaki zginęli z mojej winy!-Poczułem piekące łzy w oczach.
-To nie prawda! To on ich zabił, a ty dałeś mu omotać twoje myślenie.-Potrząsnął moimi ramionami.
-Nie czuje się dobrze.-Spuściłem wzrok na podłogę i przetarłem twarz dłońmi.
-Dlatego nie możesz roztrząsać tych rany. Wróćmy do domu i tam powoli zaczniemy tworzyć, nowy początek.-Uśmiechnął się do mnie ciepło.
-To chociaż chodźmy do domu na chwilę.-Złapałem go za dłoń i zaprowadziłem do domu. W mojej głowie ohydny pająk zaczął pleść sieć, swoimi cienkimi odnóżami tworzył kolejne części okrutnego planu którego jeszcze nie byłem pewien.
Dom był posprzątany i gotowy na gości. Wszystko było odświeżone, jak by moi rodzice chcieli zmyć całe to nieszczęście. Udawali, że nic tu się nie wydarzyło, i nam kazali robić to samo. Nie potrafiłem, stawałem się coraz to słabszy i trucizna zwalczyła mój organizm.
-Co tu tak czysto?-Ryan rozglądał się po salonie.
-Mój ojciec wpadł na genialny pomysł. Zabronił mi chodzić na noc do chaty, ale za to będzie ją wynajmował innym. Chyba stracił do mnie zaufanie.-Usiadłem na kanapie i spojrzałem z dołu na Ryana.-Przepraszam.-Szepnąłem po chwili ciszy.
Powinienem być dla niego wsparciem, w końcu nie tylko ja straciłem przyjaciół. Pociągnąłem go za dłoń, by usiadł obok mnie, a gdy już to zrobił, zacząłem przeczesywać mu włosy dłonią.
-Za co?-Uśmiechnął się do mnie słodko.
-Za bycie egoistą.-Brunet ujął moją twarz w dłonie i po chwili przyciągnął mnie do siebie, całując czule w usta. Po chwili pogłębiłem pocałunek i zwinnie wszedłem na jego kolana, siadając przodem do niego.
-I nie zamierzaliście nam tego powiedzieć?-Spojrzałem prosto w oczy Ryana. Dobrze wiedziałem, kto to powiedział. Jednak nie chciałem tego po sobie pokazać.
-Ryan kocham cię.-Szepnąłem w jego usta.
-Ja ciebie też.-Uśmiechnął się, gładząc mnie po plecach.
Wtedy kątem oka zobaczył na stoliku mały notes z napisanym jak by w pośpiechu zdaniem.
"Nie ufaj mu" Ryan tego nie zauważył, ale mimo wszystko dyskretnie zrzuciłem notes na ziemię.
Namacałem pod poduszką zimny przedmiot. Spojrzałem w oczy Beaumonta. W te cholernie piękne czekoladowe tęczówki w których się kochałem zatracać.
-Już nie mam wyjścia. To jest w moim organizmie.-Chłopak zmarszczył brwi, a ja mocno go przytuliłem.-Nikt cię już nie skrzywdzi.-Pocałowałem go w głowę jak dziecko do snu.
Usłyszałem jak, zaciąga się powietrzem i z jego ust wydobywa się cichy jęk.-Cii już jest dobrze. Jest dobrze.-Chłopak nagle zaczął szybko oddychać i zaciskać dłonie na mojej koszuli, czułem jak desperacko stara się złapać oddech, a jego paznokcie przez ceki materiał koszuli drapią moje plecy. Oderwałem się od niego i spojrzałem mu w twarz. Szeroko otwarte oczy i przerażony wzrok utkwiony w moją twarz.
-Nie czuje się za dobrze.-Wykasłał, a ja ciągle patrzyłem mu w oczy nie chciałem by w tym momencie był sam.
-Nie będziesz sam.-Spojrzałem na moich martwych przyjaciół. Stali za kanapą patrząc na nas. Z ust Ryana powoli zaczęła spływać krew, aż chłopak nagle zakrztusił się opluwając mnie krwią.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Hej witajcie!
Akcja się zmienia i zmienia. Jakie będzie zakończenie? Co jeszcze może się wydarzyć? Piszcie w komentarzach.
