Chapter 1
October 01, 2018
"Ma! Ang cute nitong color Violet na kurtina" Tapos pinakita ko sa kanya yung kurtinang hawak ko. "Oh! Sige kunin mo na yung tali para maikabit na natin. Yung mga pang design na bulaklak nadikitan mo na ba?" Tanong ni Mama habang nakatingin sakin.
"Yes Ma, itinabi ko muna dun sa isang gilid." Tumango naman si Mama bilang sagot. Kinuha ko yung dulo ng kurtina na hawak ni Mama tapos tinulungan ko syang ikabit ito sa bintana.
By the way I'm Jestine Anne Francisco, 17 years old and turning 18 tomorrow. Nagpeprepare kami ni Mama ng mga pangdesign para sa debut ko bukas. Dito lang kami sa bahay magcecelebrate, hindi naman ako nag-envite ng marami. Mga friends, relatives at friends nila mama't papa tsaka friends ni Kuya lang naman ang invited, ayoko din naman magpahanda ng marami.
Dalawa lang kami magkapatid, Ako tsaka si Kuya Jelo. Hindi naman kami mayaman. Si Mama nagtatrabaho bilang teacher ng kinder garten, hindi naman sya regular teacher kaya maliit lang yung sahod nya, hindi pa sapat samin para sa isang buwan dahil nasa 6k lang yung sweldo nya. Si Papa naman Barangay Captain ng lugar namin kaya nakakaraos din kami sa pang araw-araw na pangangailangan namin dahil sapat naman yung kinikita nya para sa amin. Grade12 na ako tapos 2nd year college naman si Kuya.
"Ma okay na yung sound system." sabi ni Kuya. Sya kasi yung nag-ayos ng mga speaker na gagamitin bukas pati na rin yung videoke. "Bait talaga ni Kuya. hehe" sabi ko na medyo may halong pang-aasar.
"Matagal na akong mabait, ngayon mo lang ba narealize?" sagot nya habang kumakain ng tinapay na kinuha nya sa lamesa.
"Hoy? bakit mo nilalantakan yang tinapay??? Panghanda ko yan bukas eh!" sinigawan ko sya. Panu ba naman kasi, isang supot ng gardenia yung hawak nya at parang balak nya talaga ubusin yun. "Konti lang naman to eh, tsaka napagod ako mag-ayos ng sound system na gagamitin bukas."
"Kahit na. Andami-dami kaya nyan, isang supot talaga? Akin na yan!" Sabi ko pa habang inaagaw sa kanya yung hawak nya. Pero hindi ko makuha kasi mabilis nyang iniiwas tapos ang tangkad pa, di ko tuloy maabot.
"Yoko nga! Akin na'to. Byeeee!" Saka sya tumakbo paakyat sa kwarto nya. Grrr kainis talaga yung unggoy na yun. Pumunta na lang ako sa kusina para tulungan si Mama mag-luto ng pang-hapunan namin.
Maya-maya narinig kong may tumigil na sasakyan sa labas ng bahay namin. Pagtingin ko, si Papa pala. Kakauwi lang galing sa Barangay.
"Pa, mano po." sabi ko sabay mano kay Papa nang makapasok sya dito sa loob ng bahay. Pagkatapos nun, ginulo nya lang yung buhok ko at dumiretso na sa kusina.
"Oh! Andyan kana pala tamang-tama luto na tong ulam at kanin, pwede na tayong mag-hapunan. Anak mag-hain kana at tawagin mo na ang kuya mo." Sabi ni Mama habang nagsasandok ng kanin. Nag-lagay na ako ng mga plato at kutsara sa mesa, nagsandok na din ako ng ulam.
Aakyat na sana ako sa taas para tawagin si Kuya kaya lang nakita kong pababa na din sya kaya umupo na lang ako sa upuan at naglagay ng kanin at ulam sa plato ko.
"Magdasal muna tayo bago kumain. Sa ngalan ng Ama, ng Anak at ng Espirito Santo, Amen" Si Papa ang nag-lead ng prayer at pakatapos namin mag-dasal, nag-simula na kaming kumain.
"Jestine? Nasabihan mo na ba yung mga kaibigan mo kung anong oras sila pupunta dito bukas?"
"Opo Pa, pero mamaya ichachat ko po ulit sila para maalala nila."
"Gumising kayo ng maaga bukas para makapag-simba tayo, pasasalamat na din tsaka nga pala, dadating at mga tita at pinsan mo bukas." bilin samin ni Mama habang patuloy pa din sa pagkain. Tuwing may magbibirthday kasi samin, nakasanayan na namin magsimba bukod pa yung pagsisimba namin every sunday.
BINABASA MO ANG
Mulat
Teen FictionKabataan ang pag-asa ng bayan. Pero bakit sa panahon ngayon, kabataan mismo ang sumisira ng kanilang kinabukasan? Paano mapapatunayan ng mga tauhan sa kwentong ito na totoo ang sinabi ni Dr. Jose Rizal na "Ang Kabataan ang pag-asa ng bayan." [Cover...