Magnum Opus +18

ACİL DURUM SEVİYESİ KOD A

Bir demet tiyatro izlerken uyuya kalmıştı, Kahya koltuğun yanında Cüneyt'in başını koyduğu kısımda hiç kıpırdaman ayakta Cüneyt'in uyanmasını bekledi. Uzunca bir süre geçmişti, Kahya artık uyanması gerektiğini düşünerek arka arkaya seslendi.

"Cüneyt bey, Cüneyt bey"

Cüneyt'in uyanmasi için seslenmesi kafi gelmemişti. Kahya, Cüneyt'in üzerine doğru eğilerek omuzlarından silkerek yeniden seslendi.

"Beyfendi, lütfen uyanın!"

Uyku sersemi olan Cüneyt'in ilk duyduğu ses bu olmuştu. Yavaşça gözlerini aralığında Kahya'nın ifadesiz suratı gözlerine ilişti, gözlerini bir kaç defa açıp kapatarak olanlara anlam vermeye çalışmıştı. Uykunun verdiği, mayhoş hali bedenini terk ederken kafası yavaş yavaş yerine geliyordu. Şaşkın bir ifadeyle Kahya'nın yüzüne bir süre baktıktan sonra dinlenme odasında uyuya kaldığını anlayabilmişti. Yattığı yerden doğrularak koltukta oturma pozisyonuna geçti, gözlerini ovalayarak, çatallı çıkan bir sesle konuştu.

"Amma da uyumuşum be Kahya!"

Kahya, "Benim suçum, beyfendiyi havuzda fazla yormuş olmalıyım."

Cüneyt gülümseyerek ayağa kalktı, kollarını sağa sola açarak derince esnedikten sonra Kahya'ya döndü.

"Hadi gidelim Kahya çok işimiz var."

Konuşmasını tamamlamayı beklemeden asansöre doğru yürümeye başladı. Cüneyt yeterince savsaklamıştı, artık buraya geliş amacına uygun bir şekilde çalışmalıydı. İlk durakları atış poligonu oldu. Asansörün kapısı açılırken, içeriye ışık büzmesi süzülüyordu. Cüneyt elleriyle gözlerini kapatarak, parmak arasından gelen ışığın kaynağına bakmaya çalışıyordu fakat hiç birşey göremiyor, göz kapaklarını ne zaman açsa gözlerini yakan ışık büzmesi onu rahatsız ediyordu. Çok geçmeden Kahya'nın sesini duydu.

"Beni takip edin lütfen beyfendi."

Gözleri kapalı olan Cüneyt görmese dahi sağ tarafında olduğunu bildiği Kahya'ya dönerek sistemli ederek konuştu.

"Nereye takip edeyim, hiç birşey görmüyorum Kahya!"

Kahya çoktan asansörden dışarı çıkmıştı bu nedenle Cüneyt'e cevap vermedi. Cüneyt Kahya'nın konuşmasını bir süre bekledi fakat Kahya herhangi birşey söylemeyince asansörden çıktığını düşünerek elleriyle asansörün kenarlarından tutunarak dışarıya çıktı. Asansörden dışarıya attığı ilk adımda farklı bir yere geldiğini anlamıştı, ayaklarını bastığı yere sürttü çıkan sesler beton yada parke sesine hiç benzemiyordu. İnce sesler duymaya başladı, dikkatini duyduğu seslere verdiğinde seslerin ne sesi ve nereden geldiğini anlamaya çalışırken vücudunda hissettiği soğukluk duyduğu seslerin hafif esen rüzgara ait olduğunu anlamasına vesile oldu. Kâhya'dan herhangi bir ses gelmiyordu, ışık büzmesi gözlerini yaktığı için gözlerini açmaktan korkarak Kahya'nın tepki vermesini bir süre bekledi. Aradan geçen zamanda kapalı gözlerinin önündeki kızıllık yavaş yavaş silinmişti, yavaşça gözlerini açtı. Gözlerinde oluşan kamışma ile hemen geri kapatsa da yavaşça gözlerini araladı. Kısık gözlerle etrafa bakınırken, bulanık gören gözlerinin ona oyun oynadığını düşünmeye başlamıştı. Kendi kendine "Olamaz, olamaz" diye söylendi. Gözlerindeki bulanıklık tamamen geçtiğinde artık emin oldu, bir çölün tam ortasındaydı. Rüya aleminde olduğunu unutmuş olacak ki yüzündeki şaşkınlıkla, "Nasıl" derken eliyle arkasındaki asansörü işaret ediyordu.

Olanlara anlam verememiş, şaşkın bakışlarla asansöre döndü. Şaşkınlığı daha da artmıştı, döndüğünde asansör artık yoktu ve karşısında duran Kahya bir masanın yanında duruyordu. Kısa bir süre boş bakışlarla Kahya'ya baktıktan sonra masada duran silahları farketti. Küçük adımlarla Kahya'ya doğru ilerlerken şuan uyuduğunu hatırlamıştı, yüzünde ilk defa atlı karınca görmüş çocuk şaşkınlığı vardı. Nörogram'ın sahte ama bir o kadar da mükemmel dünyası Cüneyt'i büyülemeye yetmişti. Masaya yaklaşırken silahlar dikkatini çekiyor, gözleriyle tek tek inceliyordu. Masanın yanına geldiğinde silahlara dokunma arzusu sabırsızlanmasına neden oluyordu.