❝Benim şeytanlarım iyiliğe içiyor.
Çünkü dünyam alt üst.
Tanrı'yı gördün mü?
Son zamanlarda aramız bozuk.
Görürsen selamımı söyle ona.
Bence onun da kafası karışık.
Biliyorum, bir günahkarım artık.
Ya da sadece aşık.❞
KARGALAR SERİSİ; AHVEB...
Unutturur sana kalbini, göğsüne saçılan kor. Ahvebine iyi bak şeytan, onu senden ayırmak artık zor.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Müzik sesi her yerdeydi.
Burası o kadar gürültülüydü ki, ellerimi kulaklarıma bastırmak ve bunca sese kucak açmak arasında gidip geliyordum.
Kalabalık iyiydi çünkü kendimi görmezden gelmemi sağlardı.
Gürültü iyiydi çünkü kendi içimde dönen savaşların sesini bastırırdı.
Artan müzik sesiyle beraber dans etmeye devam ettim. Elimdeki bira şişesini dudaklarıma götürdüğüm sırada gözlerim, gerçekliğe sırt dönmemi istiyormuşçasına kapanmıştı. Gözlerimi sımsıkı yumduğumda karanlığın orasında oluşan garip benekler, yarın sabah kalktığımda kafamın çok kötü olacağını söylese de bana, en azından bir gecelik her şeyi unutmaya hakkım vardı.
En çok kendimi unutmak istiyordum. En çok bunca şeye rağmen hiçbir şey olmamış gibi davrandığımı unutmak istiyordum, hayatta kalmamı sağlayan şey bu olmuşken hem de.
Dışarıdaki yağmurun hızlandığını hemen arkamdaki pencereye çarpıp duran yağmur sesinden anlayabiliyordum. Şimdi çıkıp yağmurun kokusunu solumak isterdim fakat bu kalabalığın içinde, hiç bilmediğim bir yerde, tanımadığım bedenlerin arasında, ter ve alkol kokulu bir yerde sıkışıp kalmıştım işte.
Hayatım boyunca sadece kendi kafamın içine hapis hissetmemiştim. Bulunduğum şehir de benim hapisimdi. Zihnime, düşünmek istemediğim ve düşündüğüm takdirde beni içten içe yiyip bitirecek kadar zehirli düşünceler hapsolmuşken; yaşayamadığım, sadece nefes alıp verdiğim o şehire umutlarım ve hayallerim hapsolmuştu, yağmurlu bir gece yarısında.
Ruhum... O zaten çocukluğumun hapisiydi.
Kendimi tek bir kelime ile anlatabilecek olsaydım eğer, bu kesinlikle mahkum olurdu.
Hayatına mahkum, zihnine mahkum, doğduğu şehire mahkum, mutsuzluğa mahkum, sessizliğe mahkum, tüm ışıkların kapanmasına mahkum, geceye mahkum.
Gece Eylem.
Nova Gece Eylem.
Annem henüz ben doğmamışken ismimin Gece olması için ısrar ederken, babam buna kesin bir şekilde karşı çıkmış. Eğer ismim Gece olursa, gerçekten de kasvetli bir insan ve mutsuz bir çocuk olacağımı düşünürmüş ama o da herkes gibi eğer annem bir kere bir şeye karar verirse, onu vazgeçirmenin imkansız olduğunu biliyormuş. Bu yüzden o, bana ikinci bir isim vermek istemiş.
