ASLA YAPMA! (Mafyaların Çatışması)

Plan

Multimediada Damla var.
Arkadaşlar bu arada o kadar söylememe rağmen ne vote ne de yorum var lütfen. Ben burada emek verip yazıyorum ve bunlar benim hakkım diye düşünüyorum.
  Hadi canlarım göriyim sizi :*

Kahvaltıdan sonra Kerem ve Mert evden cikmiştı. Planı başlatmanın tam zamanıydı. Kesin işe yarar diyemem ama şansımızı denemeliydik. Esra yaklaşti ve "şu planı tekrar anlatsana " dedi. Zaten demeseydi şaşardım.

-Bak şimdi şu koruma var ya ilk onu bulucaz ve onun telefonundan Damla ya ulaşıcaz. Damla da bizim yerimize Buğralara ulaşıcak.

- Ee bu kadar mi sonrasında nolucak

-Bilmiyorum simdilik sadece Damla ya ulassak yeter.

  Damla bizim en yakın arkadaşımızdı. Uzun zamandır tanışıyoduk. Baya yakındık. Ama o genellikle olayların dışında kalırdı. Buna rağmen herseyi bilirdi. Simdi eminim ki bizim durumumuzu da biliyodur ve Buğralarla birlik olup bizi arıyordur. Bunun için Damla ya ulaşmak en iyisi.

  Esra kafasını olumlu anlamda salladı ve bahçede tur atmaya başladık. Arkamızda yine korumalar bizi takip ediyorlardı. Nereye gitsek bizimlelerdi. Anladığım kadarıyla Esra biraz gerilmişti. Sırtını sıvazlayarak onu sakinleştirmeye caliştım. Biraz daha ilerlediğimizde o korumayı gördük. Bize doğru geldi. Yaka kartına baktığımda adının Umut olduğunu öğrendim. Sessiz bi şekilde "noldu ne istiyorsunuz" dedi. Bende "bize telefon lazım bi arkadaşımıza mesaj atmalıyız " dedim. İlk başta düşündü sonradan kendi telefonunu çıkartıp sert bi ses tonuyla "numara" dedi. Damlanın numarasını verdim ardından "canısı ben sahra bize ulaştığını buğlarala bildir onlar bi yolunu bulup yerimizi öğrenir çünkü bizde bilmiyoruz " dedim ve yazmasını söyledim. O da yazdı. Ardından damladan cevap geldi. Hemen elinden aldım

Damla: -Nasılsınız iyimisiniz çok merak ettim sizi şuan bugralarin yanindayim zaman alıcağni söyledi ama merak etmeyin sizi bulucaz.

-tamam canım bu numaraya kesinlikle ben mesaj atmadan atma

Dedim ve telefonu uzatıp gülümsedim. Sonuçta ona borçluyduk. Esra tuvaleti geldiği için koşa koşa tuvalete gitti nasil bu kadar sıkışıyo anlamıyorum yaa. Telefonu verirken elimi okşadı ve sırıttı " bu yaptığımın bi ödülü olmalı" dedi. " senin ödülün seni şikayet etmememiz" dedim. Gittikçe yaklaştı ve korkmuştum. Kötü şeyler düşündüğünü anlamak hic zor değildi. Etrafta kimse yoktu. Ah be Esra tam gidicek vakti buldun. İyice yaklaştı ve elini vücudumda gezdirmeye başladı o can havliyle sağlam bi tokat geçirdim. Oldukça kızmıştı. Beni kendine bastırdı. Resmen şeyini hissediyordum. Hemen kendimi geri itip orasına tekme attım. Koşarak uzaklaştım. Kalbim çok kötü çarpiyordu. Her an yerinden cikabilirdi o derece. Arkamdan seslendiğini duydum. " bunu yaniniza birakmicam". Ne dediği umrumda değildi. Cunku ona karsi kozum vardi ve benim bu saatten sonra kaybedecek biseyim yoktu. Hemen eve girdim. Şimdilik Esraya bise dememek en iyisiydi. Odama gectim. Yatagima yatip mal mal tavani izlemeye basladim. Off şimdi evde olsam en azından Kore dizerimi izlerdim. Ahh oppalarım üzgünüm sizden çok uzak kaldım.  En azından odam da posterleri olsaydi ya. Çünkü benim odam da her yer oppalarimla doluydu. En azından yabancılamazdım yani. Ben böyle düşünürken odamın  kapısı aniden acildi. Esra nefes nefese kalmıştı. Kesin kötü bisey oldu ve aklıma kötü şeyler gelmeye başladı. Acaba o Umut denen koruma bi boklar mı ceviriyo.