Now hush! (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 2: A new start

ΤΥ

Άκουσα καλά;
Θα μένουμε όλοι μαζί σε ένα χώρο;
Δεν μπορεί...

- Θα σας οδηγήσουν οι άντρες μου!

Είπε το Αφεντικό και σηκώθηκε. Τότε σηκωθήκαμε όλοι. Τα παιδιά ακούγονταν ενθουσιασμένα! Σκουντιόντουσαν μεταξύ τους και χαμογελούσαν κάνοντας αστεία! Ο Τεμίν αγκάλιασε τον Κάι! Φαντάζομαι πόσο πολύ το ήθελε να είναι με τον κολλητό του! Κι ο Μπεκ επίσης!

Εγώ σαν χαρακτήρας, έπρεπε πρώτα να συνειδητοποιήσω το τί γινόταν, να χωνέψω καλά την κατάσταση και σιγά σιγά να καθίσει μέσα μου η νέα αλλαγή, τα νέα δεδομένα! Χρειαζόμουν αέρα!
Προσπαθούσα να δείχνω άνετος και κουλ, αλλά μέσα μου, το στομάχι μου, δέθηκε κόμπος! Ένιωθα το βάρος της ευθύνης του αρχηγού του γκρουπ. Ήμουν ο μόνος απ' όλους που ήταν αρχηγός σε γκρουπ. Η νέα κατάσταση, αν και δεν ξέραμε ακόμα ποιός θα 'ναι αρχηγός - λογικά ο Τεμίν που έχει πιο πολύ πείρα στο χώρο αυτό αφού κάνει εδώ και καιρό σόλο καριέρα - μ' έκανε ν' αγχώνομαι, καθώς είχα μέσα μου κατάλοιπα από την ευθύνη ενός αρχηγού...

Αναγκαστικά ακολουθούσαμε όλοι. Μας οδηγούσαν στο νέο μας κοιτώνα, υποθέτω!

.................

Μπήκαμε στο κτίριο. Διέθετε ένα σαλόνι, μια τραπεζαρία για να τρώμε, κουζίνα ξεχωριστή μ' όλα τα απαραίτητα απ' όσο πρόλαβα να δω κι έπειτα μας οδήγησαν στα δωμάτιά μας!

- Αυτά είναι τα δωμάτιά σας! Σκέφτηκα πως επειδή ένα μείον για τη συνοχή κι ενότητα του γκρουπ αυτού, είναι ότι είστε όλοι από διαφορετικά γκρουπ, αλλά κι επίσης καταλαβαίνω ότι είναι βασικό να ταιριάζετε και ηλικιακά, θα ήθελα να μείνετε στα δωμάτια ανά ηλικία. Έτσι, ο Μπεκ που είναι μεγαλύτερος θα μείνει με τον Τεμίν, που είναι και οι δυο μεγαλύτεροι, αλλά ταυτόχρονα θα δεθούν περισσότερο και θα γνωριστούν καλύτερα! Το ίδιο ισχύει και για τους επόμενους δυο: Κάι, ΤΥ, θα μένετε μαζί....

Δε χρειάστηκε ν' ακούσω τίποτα άλλο, γιατί απ' τη στιγμή που ανακοίνωσε το Αφεντικό πώς θα μείνω στο δωμάτιο με τον Κάι, ο χρόνος σταμάτησε για μένα. Δεν άκουσα τί είπε στη συνέχεια...Πάλι καλά που θυμήθηκα να μπω σε αυτόματο πιλότο και να νεύσω καταφατικά το κεφάλι για να δείξω ότι άκουσα τί είπε και ότι δεν έπαθα κάποιο σοκ.
Στην πραγματικότητα όμως, απ' το γρήγορο καρδιοχτύπι μου, νόμιζα ότι θα διαλυόμουν!
Μ' ένα θαυμαστό τρόπο, κατάφερα να λειτουργήσω και να δώσω εντολή στα πόδια μου να κουνηθούν και να προχωρήσω ακολουθώντας τους υπόλοιπους καθώς το Αφεντικό μας ξεναγούσε στο νέο μας σπίτι...