Now hush! (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 7: Mine

Κάι

Δεν ήθελα να πάω ακόμα στο δωμάτιο γι' αυτό πήγα στο καθιστικό. Ήταν άδειο φυσικά, αφού όλοι πήγαν στα δωμάτιά τους. Εδώ είναι ακόμα πιο μοναχικά!

Άρχισα ν' αναρωτιέμαι μήπως ο Τεμίν είχε δίκιο.
Μαγκώνομαι απόλυτα σε κάποιον. Όταν κάποιος μ' αρέσει και νιώθω άνετα μαζί του, θέλω να είμαι συνέχεια δίπλα του. Για μένα είναι πολύ φυσιολογικό. Για τον άλλον όμως μάλλον δεν είναι. Όταν βάζω τη λογική μου να δουλέψει, ξέρω ότι ο άλλος έχει το δικό του κύκλο, τους δικούς του φίλους, την παρέα του με την οποία νιώθει άνετα και τους ξέρει περισσότερο καιρό απ' όσο ξέρει εμένα, αλλά παρολαυτά, δεν αλλάζει το πως νιώθω εγώ.
Δεν πέρασε ούτε ένα τέταρτο κι ήδη μου λείπει...

- Όου! Μη μου πεις. Σ' άφησε πάλι μόνο;

Τινάχτηκα απ' την τρομάρα μου!
Ο Τεμίν! Πότε ήρθε αθόρυβα και δεν τον άκουσα; Έτσι όπως ψιθύρισε στο αυτί μου από πίσω από τον καναπέ που καθόμουν με τρόμαξε! Τώρα τελευταία μου το κάνει συνέχεια. Τί προσπαθεί να πετύχει;

- Τί θες εδώ;

Του μίλησα απότομα.

- Αϋπνίες. Απ' ό,τι φαίνεται όμως δεν είμαι ο μόνος.

Είπε και ήρθε να κάτσει δίπλα μου. Πριν μια βδομάδα θα ριχνόμουν στην αγκαλιά του. Θα περνούσα το χέρι μου γύρω απ' το λαιμό του, θα πειραζόμασταν, θα γελούσαμε...
Γιατί τώρα όλα αυτά μου μοιάζουν τόσο ξένα; Τί συνέβη ανάμεσά μας;
Ο Τεμίν ήταν ξεκάθαρος. Εγώ έφταιγα. Δε μ' άντεχε άλλο. Ήθελε ελευθερία. Τον έπνιγα. Κάτι που με υπενθύμιζε πως αν ήθελα να κρατήσω έστω κι ένα φίλο, έπρεπε να καταπνίγω την κτητικότητά μου απέναντί του. Να μην κρεμιέμαι από πάνω του, να μην εξαρτώμαι απ' αυτόν, από την κάθε κίνησή του, να μη ζηλεύω. Γιατί μου ήταν τόσο δύσκολο να έχω έστω έναν φίλο; Γιατί να μην μπορώ να είμαι όσο κτητικός θέλω; Γιατί να είναι λάθος; Είναι λάθος που έχω έντονα συναισθήματα; Που θέλω αποκλειστικότητα για να τα μοιραστώ μ' ένα άτομο;

Κι αφού δε με θέλει ο Τεμίν, γιατί είναι αυτός που με κυνηγάει τώρα και με τσιγκλάει συνέχεια; Τί θέλει επιτέλους από μένα;

- Περίμενες κάποιον;

Είπε και κόλλησε δίπλα μου περνώντας το χέρι του γύρω απ' τους ώμους μου.

Έμεινα παγωμένος στη θέση μου.

- Όχι. Αϋπνίες.

Είπα κι εγώ, ανταπαντώντας μονολεκτικά με τα δικά του λόγια, για να του κόψω τη φόρα και έστρεψα το βλέμμα μπροστά αποφεύγοντάς τον. Γιατί πάντα φορούσε αυτό το χαμόγελο; Δεν το είχα προσέξει ποτέ πριν, αλλά καταντά κρίπυ. Τώρα το συνειδητοποίησα. Ήδη μ' ανατρίχιαζε.