Uzun zamandır atak geçirmediğim için heyecanlı ve mutluyum ama bugün yaşadığım bir olaydan dolayı fazla üzüldüm ve sinirlendim ki bu büyük ihtimalle anksiyetemi tetikleyecek.
Bir önceki bölümde anlattığım arkadaşlarımdan biri bana, hatta eskilerden hiçbirimize yazmamaya başladı. Biz yazınca da görüldü atması cabası. Teneffüste en yakın arkadaşım Beyza ile onun telefonundan aradık. Telefonu açtığında sizi çok özledim gibi şeyler söylemeye başladı. Yeni arkadaşlar edinmiş vs. Neden bize hiç yazmıyorsun dediğimde hiçkimseye yazmıyorum diye cevapladı. Ben herkes miyim dedim. Bu şekilde devam etti. Ben de en sonunda fazla sinirlenip kulaklığı fırlatıp gittim. Ben gidince nereye çağırsak gelmiyor neyin tribini atıyor şimdi tarzında şeyler söylemiş. Bu beni çok üzdü ve anında ağlamaya başladım. Beyza anksiyetem olduğunu biliyordu ama aradığımız arkadaşımız bilmiyordu. O nedenle doğal olarak tepki göstermiş ama ben de çok sinirlendim ki sanırım bu nedenle ataklarım tekrarlayacak. Anksiyetem tetiklendi. Bunu bilse böyle davranmaz ama yapabikeceğim bir şey yok. Ona anksiyetem olduğunu söyleyemem. Sabretmem gerek. Sabretmemiz gerek. Hep birlikte anksiyetenin üstesinden geleceğiz. İnanıyorum. İnanmak başarmanın yarısıdır.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Anksiyete Günlüğüm
Non-FictionÇoğu insana göre korku çocukken gelip geçen bir şeydir. İnsanlar düşünce gücüyle korkularını aşabilir. Evet bu doğru bir tespit. Ama ya korkunun gücü düşünce gücünden daha kuvvetli olursa. Ya insan ortada hiçbir sebep yokken kaygılanırsa.
