Geçenlerde "kalp bir süre sonra acı çekmeye alışır." diye bir cümle duydum. Bana göre bu doğru değil. İnsanlar ruhsal olarak acı çekmek üzerine programlanmamış ki. Bence bir süre acı çektikten sonra acıyla yaşaması gerektiğini öğreniyor ama kesinlikle alışmıyor.
Anksiyete ile yaşamak fazlasıyla zor. Anksiyete bozukluğu olan kişiler hayatlarını tek başına yaşamıyor aslında. İki kişilik yaşıyoruz. Kararlarımızı ne kadar biz veriyoruz gibi görünse de gerçek öyle değil. Karalarımızı etkileyen büyük bir etken var. Bu bütün hayatımızı etkiliyor ama bizim yapabilecek bir şeyimiz yok. Elimizden gelen tek şey düzenli olarak ilacımızı içmek ve geçmesini umarak buna inanmak. Bazen kendimle baş başa kaldığım zamanlarda bunu çok düşünüyorum. Bu benim hayatım. Benim yerime hayatımı yönlendirme yetisine sahip değil. Ama insanlar bile anksiyeteyi istersen yok edebilirsin, düşünce gücüyle gönderebilirsin derken benim hayatımı yönlerdirmeye çalışıyorlar. Onlar böyle davranırken yıllardır benim hayatımı yöneten anksiyeteyi nasıl bir saniyede etkisiz hale getirebilirim ki. O benim hayatımı yönetmeye alıştı ben de onun istediği gibi yaşamaya.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Anksiyete Günlüğüm
No FicciónÇoğu insana göre korku çocukken gelip geçen bir şeydir. İnsanlar düşünce gücüyle korkularını aşabilir. Evet bu doğru bir tespit. Ama ya korkunun gücü düşünce gücünden daha kuvvetli olursa. Ya insan ortada hiçbir sebep yokken kaygılanırsa.
