Kendimi bir boşluktaymış gibi hissediyorum. Sanki yaşadığım sorunların hiçbir çözümü yokmuş gibi ya da var da sadece benim haberim yokmuş gibi. Yeni aldığı balonu patlayan bir çocuk gibiyim adeta.
Bu sene liseye geçtim. Yeni okul, yeni insanlar. Anksiyetesi olan biri için hiç iç açıcı değil. Herkesle aram çok iyi. Bir kızla çok yakın olduk. Anksiyetem olduğunu bir tek o biliyor. Herkes benimle çok iyi anlaşıyor. Ama hiçbiri benim anksiyetem olduğunu bilmiyor. Bilseler nasıl tepki verirler acaba. Sınıftaki herkes ilk gün beni burnu havada bir kız zannetmiş. Çünkü anksiyete sağolsun bir köşede kimseyle konuşmadan oturdum. Sonradan hepsi benim hiç de öyle olmadığımı çok iyi olduğumu söylediler.
Okulun ilk gününden beri psikolojim çok iyiydi ama bugün kötü hissetmeye başladım. Umutsuzluğa kapıldım. Her şey kötü olacakmış gibi geliyor. Korkuyorum. Üzülüyorum. Bu durumu sınıftan birilerine anlatmayı çok isterdim ama yapamıyorum. Artık çok yoruldum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Anksiyete Günlüğüm
Non-FictionÇoğu insana göre korku çocukken gelip geçen bir şeydir. İnsanlar düşünce gücüyle korkularını aşabilir. Evet bu doğru bir tespit. Ama ya korkunun gücü düşünce gücünden daha kuvvetli olursa. Ya insan ortada hiçbir sebep yokken kaygılanırsa.
