Sabah odamda ağlama sesini duyduğumda gözlerimi açdım. Galina artık sabah olmaya az kalmışdı. Bir az daha dikkatle koltuğa bakdığımda ağlayanın Dae olduğunu gördüm.
Chan-Ri: D-Dae?- ona seslendim. Korkuyordum ne olduda böyle ağlıyordu.
Dae: Chan-Ri? Nerde-
Chan-Ri: Neden ağlıyorsun?.Bir şeymi oldu?
Dae: Üzgünüm-dedi ve bana sarılarak yine ağlamaya başladı.
Chan-Ri: Hey! Noldu? Neden üzgünsün?
Dae: Chan her ne olduysa sana söyledim. Ama bunu sana söylemek bana cok zor geliyor. Boğuluyorum Chan. Bunu nasıl söylemem gerek bilmiyorum...
Chan-Ri: O zaman söyle Dae! Ne oldu söyle?!
Dae: Chan bu gün dok-
Evet Dae'nin telefonu çaldığı an koşarak diğer odaya gitdi. Sonra bağırmaya başladı.
Dae: Doktor? Hiç bir gelişme yokmu?-dedi.
Neyin gelişmesi acaba? Aniden Dae'nin bağırmasıyla korkmuşdum Yanıma gelerek bana sıkıca sarıldı ve ağlamaya başladı.O an beni kucağına alarak oturma odasına götürdü, ne olduğu hiç anlamıyordum. Ve bağırarak ağlamaya başlamışdı. O an ise içeri Woong ve Seo Yoon gelmişdi.
Woong: Hey? Dae ve Chan-Ri noldu? Neden bağırıyorsunuz? Dae neden ağlıyor?-dedi endişeyle yanımıza gelerek.
Dae: Üzgünüm, çok üzgünüm. Üzgünüm Chan-Ri'm
Chan-Ri: Dae! Sinirlendirme beni! Söyle ne oldu?! Bana bak! Ne olduğunu söyle!
Seo Yoon: Dae lütfen sakinleş ve ne olduğunu anlat.
Dae benden ayrılarak bana bakdı. Ağlamakdan gözleri çok kötü olmuşdu. Neden her şey sabah-sabah olmalıydı? Yoksa düşündüğüm gerçekmi oluyordu?
Dae: Ü-Üzgünüm. Bunu nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum. Ama Chan-Ri... senin yürüme ihtimalin çok düşük. H-hiç..yürümeyede bilirsin... Çok üzgünüm, hemde çok. Ne kadar uğraşsamda olmuyor. Yinede tedavilere gideceksin.
Dae'nin sözlerinden sonra neye uğradığımı şaşırdım. Ben ve yürüyememek. Yürüyemesem Bae'ni kim koruyacak, nasıl hayatım olucak... Hiç bir şey söylemeden sessizce koltukda oturuyordum.Ne yapacağıma bilmiyorum...
Chan-Ri: Dae ve ya Woong beni odama götürün lütfen.-söylediğim an Woong beni kucağına alarak odama götürerek yatağıma yatırdı. Sonra ise odadan çıkarak gitdi.
Oturma odasından Dae ve Woong'un sesleri geliyordu. Dae'nin ağlayıp kendini suçlaması hiç doğru değil, onun hiç bir suçu yok. Tüm suç bende, ona hiç bir şey söylemeden odama gelmişdim.
Kaç dakikadır bilmiyorum ama öylece boş bir duvara bakıyordum. Dae ve Woong'un sesleri gelmiyordu,galiba her kes sakinleşmişdi. Kapımın sessizce açılmasıyla düşüncelerimden kurtularak o tarafa döndüm. Gelen Dae'ydi, çok kötü görünüyordu.
Dae: Üzgünüm...-dedi ve yine bana sarıldı.
Chan-Ri: Senin hiç bir suçun yok Dae. Kendini bu kadar üzme. Hadi git bir az dinlen, bu kadar yıpratma kendini. Hiç iyi gözükmüyorsun.
Dae: İstemiyorum.-dedi ve halının üzerine oturdu,dozlerimin üzerindeki ağırlıkla hemen dizlerime bakdım. Dae kafasını dizlerimin üzerine koymuşdu.
Dae: Saçlarımı okşarmısın?
Kafamı onaylarcasına salladıkdan sonra Dae'nin yumuşacık saçlarını okşamaya başladım. Dae ne kadar güçlü biri gibi görünsede, bazen bir bebek oluyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
En Büyük Yanlışım Sensin~M.Y.G
Action(Tamamlandı) "Sana önceler çok şey yapdım ve çok üzgünüm her şey için"~dedi Yoongi ve kıza sıkıca sarıldı. Her şeyin iyi olacağına ve sevdiği kızın bu zorlukları yakın bir zamanda yeneceğini biliyordu... 💫
