Bölüm~22

17 3 6
                                    

Bu gün İzmirde olan depremden dolayı gerçekten çok üzüldüm. Umarım iyisinizdir! Kardeş Ülkemiz♥ dualarımız sizinle. Umarım her şey iyi olur. Kendinize dikkat edin lütfen♥
                                                                       
Woong: Chan.. Dae sen eve gelmediğin için çok üzgündü. Ve intihara kalkışdı, kollarını delirmişcesine kesmiş. En önemlisi ise bir az geç kalsaydık kaybede bilirdik. Şimdi hastanede ve yoğun bakımda. Çok kan kaybetmiş.Bu yüzden senin eve gelmeni istiyoruz. Bizi affetmeye bilirsin. Ama Dae için gel lütfen. Eğer Bae istemiyorsa bizi Yoongi'de gele bilir. Ama lütfen gel...

Konuşmak istediğim an Yoongi benim yerime konuşmaya başladı. Gerçekten sesimi kaybetmiş gibiydim.

Yoongi: Hangi hastanede? Hadi birlikde Dae'nin yanına gidelim. Eve gitmeyi sonra konuşuruz

Hepimiz birlikde arabaya binerek Dae'nin olduğu hastaneye gittik. Onu kabul etseydim belki bunlar olmayada bilirdi. Hepsi benim suçum. Onun sevgiye, aileye ihtiyacı varken ben bir arkadaş olarak onun yanında olmadım.

Artık gözlerimden yaşlar kendini bırakmışdı. Ağlamaya başlamışdım ve yine bir kez daha kendime nefret ettim.

Sonunda hastaneye varmışdık. Her kesten önce ben hastaneye giriş yaparak Dae'nin olduğu odayı sordum ve odaya taraf koşmaya başladım.

Odasının önüne vardığımda içeri geçmeme izin vermediler. Ve bende onu dışardan seyr etmeye başladım. Diğerleride yanıma gelerek yatakta ölü gibi yatan Dae'ye bakdılar. Sonra sadece ben ve Yoongi kaldık. Diğerleri dışarı çıkmışlardı.

Yoongi: Meleğim, kendini bu kadar çok üzmesen? Sen hiç bir şey yapmadın. Anlıyorum, kendine zarar vermiş, belki sorunu sadece sen değilsin? Yani söylemek istediğim başka sorunları yüzündende intihara kalkışa bilir. Bu yüzdende hiç bir şeyi öğrenmeden kendini bu kadar üzme. Onun iyi olacağından eminim, gerçekten oda çok güçlü biri.

Yoongi'nin haklı olduğunu düşünsemde yinede ağlamaya başlamışdım. Onun öyle kötü bir halde yatmasına dayanamıyordum. Özür Dilerim Dae

Hava kararmışdı, ben ve Yoongi Woong ve diğerlerini eve gitmelerini bir şekilde ikna ederek göndermişdik. Ama Bae benimle kalmayı seçmişdi ve şimdu kucağımda uyuyordu.

Yoongi: Chan sende eve gitsen? Ben burda kalırım bir haber olsa seni ararım söz veriyorum. Ya da gitmek istemiyorsan bir şey yesen? Seninle uzun uzun konuşduk ama. Bana iyi olacağını söyledin. Hiç bir şey bilmiyoruz hala.

Chan: Yoongi, gerçekten hiç bir şey istemiyorum. Ve senden çok özür dilerim. Uykusuzluk gözlerinden belli ve çok yorgunsun, yeniden özür dilerim...

Yoongi bana sinirli bir bakış atarak yanıma geldi, sıkıca sarılarak "Sen tam bir malsın" diyerek yanağımdan öpdü ve geri çekildi

Söylediklerine şaşırsamda belli etmemeye çalışdım. İkimizde bir-birimizin yüzüne bakarak gülmeye başladık.

Yoongi: Bak işte böyle ol. Gülümse her zaman. Sana böyle yakışıyor.

Gece saat 04:50 ve biz hala uyumamışdık. Dae'de ise hala yrni bir gelişme yokdu. Doktor Dae'nin odasından çıkarken yanına gitdik ve nasıl olduğunu sormaya başlamışdım bile.

Doktor: Hanım efendi, arkadaşınız yarın sabaha kadar gözlerini açmalı. Çünki her şey iyi ilerliyor.

Chan: Bir şey sormak istiyorum. O ne kadar zamandır hastanede?

Doktor: 1 hafta oluyor galiba. Yani iyileşmek üzere artık. Ve geldiğinde hiç iyi değildi. Nasıl söylesem kollarındaki kesikler çok derindi ve bir az daha derin kesseydi kaybede bilirdik. Zaten geldiğinde çok kan kaybetmişdi. Ama üzülmeyin arkadaşınız çok güçlü biri, yarın sabaha kadar bekleyelim.

Ben ve Yoongi teşekkür ederek Bae'nin uyuduğu yere gittik.

Chan: Yoongi duydun değil mi, bir haftadır burada. Ve yarın uyana bilir-diyerek ona sıkıca sarılmışdım. Oda bana karşılık vererel bana sıkıca sarıldı ve kafama minik öpücükler bırakdı. Bu huzur bulduğum bir şeydi, her zaman çok sevdiğim şeyleri yapması bana dahada çok huzur veriyordu. Yanağına bir kaç öpücük bırakarak geri çekildim ve bir kez daha gözlerinde huzur buldum.

Yoongi: Seni Seviyorum Meleğim

Cham: Bende Seni Yaramaz Kedi

Sonunda sabah olmuşdu ve Dae'de sorunlar olmaya başlamışdı. Çok doktor ve hemşireler odadaydı. Çok korkuyordum, ailemden birini yeniden kaybederim diye. Artık buna dayanamazdım. Acı çekmek, ailemi kaybetmek istemiyordum artık. Onlarla mutlu olmak istiyordum. Ama hayat her zaman her şeyin tersini yapardı...

O kadar çok kormuşdum ki ayakta duramıyordum. Yürüyemiyordum yine, önceki gibi olmakdan kordum, Dae'yi kaybetdim diye korkdum. Ama her şey tam farklıydı. Düşündüklerimden daha farklı, böyle şeylere alışmasamda her şey iyi olacaksa istiyordum. Zorlukları ben çeke bilirdim, yapa bilirdim...

                                                                       

Kuzularım size bir şey söylemek istiyorum. Artık kitabın finaline az kaldı. Aklımda yeni bir kurgu var. Sizce hangi üye ile yapsam? Bana yardım ederseniz sevinirim. Sizi Seviyorum~♥

En Büyük Yanlışım Sensin~M.Y.G Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin