თეთრი ლილიები

***

ჰოსოკი ხედავს, გრძნობს, როგორ შეიცვალა ომეგა.

   დილის მერე ტლიკინებს მასთან ერთად იცინის და რამდენჯერმე თავისი ინიციატივითაც შეეხომ ალფას ეს აბნევს, თეჰიონის სუნი გონებას უწამლავს მხოლოდ ერთი იცის, უნდა. ძალიან! 

-ჰოსოკ,-ალფა წამების ჩაძინებული იყო თეჰიონი რომ შიშველ მკლავზე შეეხო გაყინული თითებით. 

-რა მოხდა საყვარელო.

 -მაკოცე. 

-რა?-ალფამ თავი წამოსწია და ხარბად შეისუნთქა ომეგას სურნელი. ის გამძაფრდა, ოთახი ჭერამდე აავსო და ალფა ისე გაახვია მასში, რომ თავის დაღწევა უკვე შეუძლებელია. 

-თეჰიონ შენ..?-ალფა დასველებულ ლეიბს უყურებს ომეგა ისევ ეკვრის და ყურს უკან გამომწვევად კოცნის ჰოსოკმა ფიქრის მომენტში უკვე სამჯერ გააშიშვლა ომეგა.

 -არა, ამას ინანებ და ნაბიჭვარი კიდევ მე აღმოვჩნდები.

 -შემეხე, არ ვინანებ.

 -წავედით, აბაზანაში.-მკაცრად ამბობს ალფა.

 -მინდიხარ, ჰოსოკ, ძალიან,-ომეგა გამომწვევად კვნესის, მხრებზე ეჭიდება, იწვევს. 

-თეჰიონ, ადამიანი ვარ და არა რკინა ისედაც ჭკუაზე მშლის შენი სურნელი ნუ იქცევი ასეა.-ომეგას არაფერი ესმოდა, გაგიჟებით აწყდებოდა ალფას მკერდს, წელზე ფეხებმოხვეული უბეზე ეხახუნება.

 -დამშვიდდი,-ომეგამ ტუჩები გადმოაბრუნა, როცა აბაზანაში ჩასვეს და ცივი წყალი მიუშვეს.-ყველაფერი კარგად იქნება, მშვიდად.-ჰოსოკი გვერდით მიუჯა და მაგრად მოეხვია.

 -ცუდად ვარ, მთელი სხეული მიხურს. 

-მამაშენს დავუძახებ. 

-არა, ჩემთან იყავი, შენთან მინდა.

 -მეც მინდა, შენზე მეტად ახლა არაფერი მინდა, მაგრამ უნდა წავიდე. მოვალ, როცა დამშვიდდები და ნორმალურად აზროვნებას შეძლებ.