თეთრი ლილიები

***

თეჰიონი ჯონების სახლის აივანზე ქარიან ამინდს ერწყმოდა, ქარი უგულოდ უწეწავდა ქერა თმას და მკერდს უშიშვლებდა მისი ტილოს პერანგის წყალობით. ომეგა ღრმა ფიქრებს მოეცვათ, თავზე ნისლივით დაწოლოდა. ომეგა ძალიან დაიღალა, ეს რამდენიმე დღე რაც ჯონგუკი გამოჩნდა ყოველ დღე სტუმრობს სემირამიდას, ჰოსოკი კი არაბუნებრივად მესაკუთრე გახდა, ქერა ვეღარ სუნთქავს.

-გაცივდები,-ალფა თავის თბილ ჟაკეტს აფარებს მხრებზე და თავზე კოცნის.

-ნეტავ ცხოვრება სულ ისეთი მძაფრი და ლამაზი იყოს როგორც მგზავრობის დროს.

-რას გულისხმობ?

-როცა ვმგზავრობ ყველაფერი სხვანაირადაა.-ომეგას სხვანაირად არ შეუძლია ახსნას რას გულიახმობს მაგრამ ჰოსოკმა გაიგო.

-მაპატოე თუ ისეთი ბედნიერი არ ხარ, როგორიც უნდა იყო. -ალფა წითელ კოსტიუმშია გამოხვეული, საშინლად სექსუალური და სიმპატიურია. თეთრი, უსაყელო პერანგი აცვია, ნახევრად ჩახანილი ლინზებისგან გადაღლილ თვალებზე სათვალე დაუკოფსებია და ისეთი გამოხესვით აბოლებს ძვირიან ნიკოტინს ომეგა სადაცაა იქვე ჩადნება და ჩაიღვენთება.

-შენ ყველაფერს კარგად აკეთებ, მე რომ თავში ჭკუა მქონდეს ახლავე უნდა გაბამდე თითზე ბეჭდით და წაუშლელი მელნით ქაღალდზე, მაგრამ სულელი ომეგა ვარ.

-გეყოს, შეწყვიტე. თეჰი, მე მესმის შენი. ამ ბოლის ცოტა მიჭირს, მაგრამ მესმის რასაც გრძნობ, და ვიცი რატომაც გრძნობ.

ომეგა დიდხანს დუმს, ქარი საკმაოდ მოძლიერად და აცივდა, შემოდგომა ძალებს იკრებს და ძლიერად იმაგრებს ფესვებს მიწაში. ომეგას ყველაზე მეტად სიცივის ეშინია, იმ ღამეს პირველად რომ იძალადეს მასზე ძალიან ციოდა, ახსოვს როგორ აკანკალებდა პანსიონის მოვარდისფრო მიყვითალო კედლებში, როგორ ცდილობდა საბნის მიწვდენას, მაგრამ ვერ მოძრაობდა. იმ დღესაც შესცივდა ჯონგინმა მისი სხეული რომ დაამახინჯა და წინდაცვეთა გაუკეთა. ის საძაგელი სიმხურვალე ახსოვს, წამიერად რომ იგრძნო სანამ ალფა ნაჭრილიბევიდან სისხლს ლოკავდა.