Vintage Love (Stand-alone Sequel)

Chapter 20.2

Nang sa wakas ay nakarating ako sa bahay ni Sir Kael, hinintay ko na lamang ang pag-uwi ni Deuce. Nagtanong ako kay Mang Nestor kung may alam ba ito saang ospital dinala ang kapatid ko. Ang sabi nito'y tumawag daw si Sir Kael at sinabing pauwi na sila.

Hindi ako mapakali sa aking kinatatayuan. Nanghahaba na ang aking leeg kakatanaw sa labas ng gate.

Maya-maya'y may narinig akong ingay mula sa ere. Wait, mukhang pamilyar.

May mini helipad sa malawak bakuran ng naturang mansion kaya malayang nakababa ang chopper.

Kumunot ang noo ko sa unang bumaba na nakasuot ng shades.Parang di ko bet yung aura. Ngunit napangiti rin nang makita ang kapatid na inalalayan nitong bumaba.

"Ate!"

"Deuce! Careful!"

They hugged each other tightly.

"Kumusta pakiramdam mo? Okay ka lang ba?"I caressed his face. Mabilis na tumango ito."Sorry at wala si ate ha? I'm really sorry."

Nakapikit na h-in-ug ko ulit ang kapatid. Pagbukas ko ng mga mata'y siya namang pagtanggal ng shades nitong lalakeng naghatid kay Deuce.

"Ikaw? What are you doing here?"Gulat na tanong ko sa lalake.

"Tch. Mike called and said he needed a doctor ASAP. Family emergency. So, here I am. The best doctor in our country standing infront of you with his dashing looks."He winked.

Nakangiting pinagmasdan nito ng husto ang mukha ko. Tinaasan ko ito ng kilay.

"It's rude to stare mister."

"Mmm.I'm just wondering why...And oh! Don't worry about your son. He's fine now."

Napaikot ako ng mga mata. Birds of the same feather flock together ika nga.

"He's not my son. Where is he?"Paghahanap ko kay Sir Kael.

"Oh please, there's no need for denying.He said-"Natigil ito sa pagsasalita dahil sa busina ng sasakyan ni Sir Kael sa labas ng gate."There he is."

Hinintay namin na makalapit ito.

"Thanks pal."Una nitong binati si... si... Sino nga ba ang presko na 'to?

Tinapik nito sa balikat ang lalakeng kausap ko kanina bago bumaling naman sa akin. He's angry.

"Where were you?"

"Ha?"

"The school has to call me in the middle of a very important meeting because your brother needs immediate medical attention. So, where were you?"He asked sternly.

Bumuka ang bibig ko pero walang namutawi doon. Ang haba naman kasi ng gusto kong sabihin pero hindi ko alam saan pwedeng magsimula. Yes, gusto kong magalit sa paraan ng pananalita nito. But yes, I also understand why he's angry.

"Well miss? I'm waiting."

"I'm sorry."Kusa nalang lumabas sa bibig ko."And thank you."

"You done?"

"I... I-"

"Okay."Anito't tinalikuran ako."I hired a couple of nurses to take care Deuce."

"What?"Bulalas ko."I can take good care of Deuce myself. Why did you hire some nurses?"Inis na tanong ko.

He halted on his tracks.

"You can't, okay? I don't want this to happen again. I don't want to put my company in shame because of some trivial matter you can't attend to."

"Why did you give your number to Deuce then? If you don't want to be disturb-"

"I'm not listening to this.Why can't you just shut up and admit your at fault?"Nagpatuloy ito sa paglalakad.

"Yes! It's my fault! It's my fault kung bakit ang tanga-tanga ko't nahulog ang phone ko sa tubig. It's my fault kung bakit ang sasama ng ugali ng mga bata ngayon.But hey you didn't ask for my permission!"

"Permission?"He scoffed."I should have asked you first, you think?"

Pumikit ako ng mariin.

"Bakit ba ang init ng ulo mo?! Parang naantala lang ang meeting mo-"

"That meeting cost billions!"

"Eh bakit mo nga kasi binigay number mo kung ayaw mo maisturbo?!"

"Guys! Guys, chill. Stop fighting. The good point is, you're son is fine."Singit nung lalake.

"He's not our son!"Magkapanabay na sagot namin rito.

Itinaas nito ang dalawang kamay.

"Oh 'kay! Sorry. Chill guys okay?"