Bad Teacher ( დასრულებულია)

This shit always happens to me

- აქ რა ჯანდაბას აკეთებ? - დავივყირე და უკან გავიწიე. გული ისე სწრაფად მიცემდა რომ ლამის გული საგულედან ამომვარდა. ყურები და სახე მთლიანად ცხელი მქონდა ხოლო ტუჩები კვნეტისგან დასისხლიანებული.
- არ მოგენატრე? შენთვის სიუპრიზის გაკეთება მინდოდა, დედაშენმა გამომგზავნა. - თქვა და ოთახში უმისამართოდ შემოიჭრა.
ხელები მიკანკალებდა, უკვე საკმაოდ დიდი ხანია არ მინახავს და მისმა დანახვამ მთლიანად ამაფორიაქა.
- მასთან ერთად სახლში მარტო დარჩენა არ მინდა, არ მინდა მასთან მარტო დავრჩე. - ჩუმად ვუმეორებდო ჩემს თავს და თან ყველა ძალას ვთხოვდი რომ დედა სახლში მალე დაბრუნებულიყო.
ჯიბეში აწკრიალებული ტელეფონის ზუზუნმა საშიში ფიქრებისგან გამომიყვანა და ტელეფონს სწრაფად დავხედე.
"ზეინი"
- გისმენ ზეინ. - თქვი რაც შეიძლება დაბალ ხმაზე რომ მისთვის კიდევ ერთი საშუალება არ მიმეცა რომ ჩემთვის რამე დაეშავებინა.
- ახლა ახალ რესტორანს ჩავუარე და გავიფიქრე რაკარგი იქნებოდა ცოტა ოდენი ყავა დაგველია, სტუდიიდან ახლა მოვდივარ, ჩემი სიმღერა ერთმა ადამიანმა საკმაოდ კარგ ფასად შეისყიდა და დღეს მინდა გავერთოთ. - ბოლო სიტყვაზე გამეცინა და ოდნავ ჩავიფრუტუნე.
- ზეინ შენი გართობა მხოლოდ ლაპარაკით შემოიფარგლება მაგრამ სიამოვნებით წამოვიდოდი უბრალოდ... - განახსენდა რომ ამ ბუნების შეცდომასთან ერთად ვიყავი სახლში გაჭედილი.
- მაგრამ რა? ლექციები დღეს არ გვაქვს, არც სხვა საქმე გაქვს რისი გადადებაც არ შეიძლება, შენი ფეხი გასასერიებლად სრულ მზადყოფნაშია.
- არ ვიცი. - დავიღმანჭე და სამზარეულოსკენ გავიხედე.
- პარკში წავიდეთ და ბამბის ნაყინს გიყიდი. - თქვა და ვიგრძენი როგორ გაიღიმა ბოლომდე.
მის ასეთ ბავშურ საქციელე გამეღიმა და ჩანთის ძებნა დავიწყე.
- კარგი მითხარი სად ხარ და მოვალ.
- ვეთ ჰილის და როვენ სტრიტის გადაკვეთაზე, შენს სახლიდან  ხუთი წუთის სავალია. - თქვა გახარებულმა და ტელეფონი გამითიშა.
ჩანთას სწრაფად დავტაცე ხელი და შემოსასვლელთან ჩამწკრივებულ ფეხსაცმელებს დავწუწყე ყურება. პარკში მდები ნივთმა ჩემი ყურადღება მიიპყრო რომელსაც დიდი ასოებით ეწერს "გუჩი"
ეს სიტყვაც კი ტკივილს მაყენებდა და მანადგურებდა. თითქოს ეს სიტყვა იმ ადამიანთან იყო დაკავშირებული ვის დამარხვასაც ასე ვცდილობდი.
პარკში ხელი ნელა ჩავაცურე და ის საოცნებო "კოვბოის ფეხსაცმელები" ამოვიღე რომელსაც მთელი სამი თვე ვადევნებდი თვალს და ახლა ის ჩემს სახლში იდო.
ორი წუთი ვფიქრობდი ჩამეცვა ისინი თუ არა, თუ ჩავიცმევდი გამოვიდოდა რომ მას ვაპატიე, თუ არ ჩავიცმევდი გული უარესად დამწყდებოდა ამიტომ სწრაფად ამოვიცვი ფეხზე და ჩანთას ხელი დავტაცე.
როდესაც კარის სახელური ჩამოვწიე ნაცნობა აქცენტმა გამაჩერა და უკან თვალების ტრიალით გავიხედე.
- სად მიდიხარ! - ეს კითხვა არ იყო.
- მე... მეგობართან ერთად. - ვთქვი და ნერვიულობისგან ხელი ჩანთას მოვუჭირე.
- მეგობართან არა? - თქვა და ნელ-ნელა ჩვენს შორის მანძილი დააშორა.
თვალები სწრაფად დავაჭირე ერთმანეთს და ვიგრძენი როგორ შეიცვალა ჩემში რაღაც.
არა! ისევ ის მიამიტი ბეილინი აღარ ვიქნები, აღარავის აღარ შეეძლება ისე გამომიყენოს როგორც თოჯინა რომელსაც ხან ერთ ფეხს მოაძრობენ ხან მეორეს.
- ეგ შენი საქმე არ არის! - დავიყვირე და გარეთ გასვლა ვცადე მაგრამ თმაში საშინელი ტკივილი ვიგრძენი.
- რა თქვი შე პატარა ძუკნა? - დაიყვირა და კედელზე ისე მიმაჯახა რომ გულის რევის შევრძნება გამიჩნდა.
ტუჩს სწრაფად ვუკბინე რომ მოზღვავებული ცრემლები დამეხშო.
- ვეღარ მომექცევი ისე როგორც ადრე, ცხოვრება გამიმწარე და ამას აღარ გაპატიებ. - დავიყვირე და მისი მარწუხებიდსნ გაქვევა ვცადე მაგრამ ისევ უკან ამაყუდა.
- ხომ არ გინდა დედაშენს მოვუყვე როგორ კიოდი ჩემს სახელს იმ ღამეს, არ თქვა რომ შენზე ძალა ვიხმარე. არ შემწინააღმდეგებიხარ როცა ამას ვაკეთებდი, სიამოვნებას იღებდი და ჩემს სახელს ბოლო ხმაზე კიოდი ბეილინ, ახლა მოგბეზრდი და ახალი, უფრო მდიდარი შეყვარბული გაიჩინე, ბოზი ხარ, ნამდვილი ძუკნა ხარ, ყველას აძლევ იმის უფლებას რომ გამოგიყენონ, ახლა მაგ შენს ფულის ტომარასაც მობეზრდი და მიგატოვა, ახლა სხვაზე გადახვედი. ძუკნა ხარ ბეილინ, ძუკნა ხარ. - სიცილით წარმოთქვა და ვიგრძენი მოზღვავებული ბრაზი რომელიც თმის ღერიდან თითის ფრჩხილამდე ჩადიოდა და ვიგრძენი როგორ დამიბნელდა თვალთ და როგორ გავიქეცი კარამდე მაგრამ ვიღაცის სხეულს შევეჯახე და მაღლა ავიხედე.
დედაჩემი.
- აქ და ხდება, ორივესგან ველოდები პასუხს! - დაიყვირა და ჩანთა დაბლა დააგდო.
- დედა... - პირი გამიშრა და ამდენი ხნის შეუკავებელი ცრემლები ერთიანად ღაპაღუპით გადმომივარდა.
- პასუხს ველოდები! ახლა რაც მოვისმინე ჩარლზისგან მართალია? - თქვა მშვიდი ხმით და მე შემომხედა.
ხელებ აკანკალებული ვიდექი და უბრალოდ ვიყურებოდი.
ჩარლზი ჩემს უკან იდგა და ისიც აჭრილი სახით უყურებდა დედაჩემს.
- ამოიღე ხმა ბეილინ! - შემაჯანჯღარა და ბოლო ხმაზე დამიყვირა.
დედაჩემს ჩემთვის ასე არასდროს დაუყვირია.
- მართალია რაც ახლა გავიგე? - ახლა ჩარლზს მიუტრიალდა.
სახე მძვინვარებით ჰქონდა გაჟღენთილი. მემეგონა მალე აფეთქდებოდა და ორივეს მოგვკლავდა.
უბრალოდ ვიდექი და ცრემლად ვიღვრებოდი.
- დედა მე... - დავიწყე მაგრამ მისმა მძვინვარე თვალებმა შემაჩერეს  რომლებიც მახსენებდნენ იმ ყველაფერს რაც მაშინ მოხდა.
- როგორ გაბედე, როგორ გაბედე ეს. - დაიყვირა და ხელები მაიკაში წამავლო.
- მაპატიე, მაპატიე ეს ჩემი ბრალი არ ყოფილა ის... - ამოვიკვნესე და თვალები მისკენ გავაპარე.
- პასუხს შენგან ველოდები. - დაიძახა და მისკენ წავიდა. - გამეცი პასუხი ეს რატომ გააკეთე, ეს რა ნამუსით გააკეთე, მითხარი რომ სიმართლეა რაც აქ ორი წუთის წინ მოვისმინე. ჩემს ქალიშვილზე, ჩემს სისხლზე და ხორცზე მართლა ძალა იხმარე? - დაიყვირა და ხელი კრა.
ვგრძნობდი როგორი გატეხილიც იყო, ვგრძნობდი როგორ უჭირდა და მინდოდა აქვე თავი მომეკლა.
- დედა მაპატიე, ეს არ მინდოდა, ეს... - დავიწყე და მისკენ წავედი მაგრამ საშინელი წვა ვიგრძენი ლოყაში და დაბლა დავვარდი.
ტირილს უარესად ვუმატე და ვკგრძენი როგორ ამეწვა ყველაფერი.
ახლა გული ამერეოდა.
- გაეთრიე! - დაიყვირა და ჩანთა მომაგდო. - ორივე გაეთრიეთ, შენ ჩემი შვილი აღარ ხარ ბეილინ. - დაიხახა და შემოსასვლელთან მდომი ჩემი ნივთები სახეში შემომაყარა.
- მაგრამ დედა... ნება მომეცი აგიხსნა. - ამოვიკვნესე და სველი ცხვირი მოვიწმინდე.
- გაეთრიე! - დაიყვირა და ხელი კიდევ ერთხე მკრა.
სწრაფად ავდექი დაბლიდან და ცრემლების წრაფად მოვიწმინდე.
ასეთი განადგურებული არასდროს ვყოფილვარ.
ყველაფერი მეწვოდა და მეგონა მალე შიგნეულობას ამოვიღებდი.
ტელეფონი სწრაფად ამოვიღე და ჩემი ერთადერთი იმედის ნომერი ავკრიფე.
- ზზზ... - დავიწყე მაგრამ პანიკის გამო მის სახელს კიარა ჩემსასაც კი ვერ ვიხსენებდი .
- ბეილინ, სად ხარ ამდენი ხანი დავვობდი. - თქვა და ჩაიფრუტუნა.
- გთხოვ ამ ჯოჯოხეთიდან წამიყვანე, წამიყვანე გთხოვ. - ვთქვი და გაწითლებული ცხვირი მოვიწმინდე.
- რა ხდება პატარავ. - ეს სიტყვა მისი პირიდან ზედმეტად უცნაურსდ ამოდიოდა და ამ სიტყვაზე ჰარი გამახსენდა. ჩემი ბიოლოგიის მასწავლებელი. თითქოს მხოლოდ მას შეეძლო ეს სიტყვა დაეხახა.
და უცბად მისი სიტყვათა ლექსიკონი გამახსენდა.
" გაათავე პატარავ, მთხოვე და ამას ვიზამ."
" საკმარისი არ არის, თავიდან ცადე, შემევედრე"
" ცუდი გოგო ხარ კნუტო"
"პრინცესა"
" პატარა გარყვნილი კნუტი ხარ"
" რა ვიწრო ხარ პატარავ"
ამ საშინელი ფიქრების განსამუხტად თავი გავაქნიე და ცრემლები მოვიწმინდე.
- მეთითინ მოვალ, ორი წუთის სავალია. უბრალოდ საქმე იმაშია რომ დედაჩემმა სახლიდან გამომაგდო და  წასასვლელი არსად მაქვს - ტირილი ისევ თავიდან დავიწყე და ის უნებური "სლოკინი" დამეწყო ბევრი ტირილის შემდეგ რომ იცის ხოლმე.
ეს ბოლოს მაშინ დამემართა როდესაც ოთხი წლის ვიყავი.
კარგად მახსოვს.
დედამ თმა დამიხვია და ცხელი მაშა თნაზე მომხვდა, ბევრი ვიტირე, არ ვჩერდებოდი, დედა ცრემლებს მემწნდდა და ჩემი საყავარელი მაფინების გამოცხობით ცდილობდა ჩემს დაწყბარებას მაგრამ დამწვარი თმა და მომძვრალი კულულის გამო უარესად ავტირდი და მანამდე არ დავმშვიდდი სანამ დედამ გულში მაგრად არ ჩამიკრა.
- რა? ეს როგორ... რა მოხდა? - მის ხმაში გაოცება იკვეთებოდა.
- მოვალ და მოგიყვები.
- გელოდები. - ტელეფონი გავთიშე და უკან მივტრიალდი.
ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ახლა ვიღაცამ ფოტო გადამიღო.
გავგიჟდი, ნამდვილად გადავირიე.
რესტორნამდე ძლივს მივედი, თვალები საშინლად მტკიოდა და ერთი ყლუპი ყავის გამო ვიღაცასაც კი მოვკლავდი.
- ბეი - დაიძახა ზეინმა და ჩემსკენ წამოვიდა. - ღმერთო ჩემო, რა დღეში ჩაგიგდია თვალები. - თქვა და ხელები გაშალა მე კი მის თეთრ მაისურში ჩავრგე თავი და ბოლო ხმაზე ავტირდი.
ახლა ის იყო დედაჩემიც, მამაჩემიც რომელიც მაშინ წავიდა როცა ორი თვის ვიყავი და ჩემი ერთადერთი შეყვარებულიც კი.
შეყვარებული? რეებს ბოდავ ბეილინ მარტინ.
- მოდი აქ. - თქვა და თმა სახიდან გადამიწია.
ლოყიდან ცრემლები მომწმინდა და შუბლზე ნაზად მამოცა.
მისი სიგარეტის და სუნამოს არომატი ოდნავ მამშვიდებდა და მახსენებდა რომ ამ სამყაროში ვიღაც მყავდა.
- წამოდი, ცოტა ყავა დავლიოთ და მომიყევი ყველაფერი.
- ეს რომ მოგიყვე ნამდვილი ძუკნა გეგონები. - ვთქვი და ისევ უკან მივიხედე.
შემიძლია დავიფიცო ახლაც ვიღაც მიღებდა.
- ბეილინ რა ჯანდაბას ამბობ თუ ხვდები. - მითხრა და ხელი ჩამკიდა.
კაფეში სწრაფად შევედით და ორი ყავა და ბელგიური ვაფლები შევუკვეთეთ. ახლა ნამდვილად ვერაფერს შევჭამდი მაგრამ ზეინმა დამაძალა რომ ეს სასწაული ერთხელ მაინც უნდა გამესინჯა.
როდესაც ყველაფერი მოვუყევი პირს ვერ ხურავდა და ზედ ეტყობოდა შოკში რომ იყო.
- ვიცი რომ ძუკნა გგონივარ. - ვთქვი და თავი დაბლა ჩავხარე.
- ეგ აღარასდროს გაიმეორო. მაგ სიტყვას შენს თავს ნუ ეძახი. დედაჩემი სიამოვნებით დაგითმობს ერთ ოთახს და რამდენი ხანიც გინდა დარჩი ბეილინ.
- არა. - წამოვიძახე. - იმ საღამოს შემდეგ
იქ ვეღარ მოვალ. - ვთქვი და ყავის სმა გავაგრძელე.
ისევ ის კაცი.
- ზეინ. - დავიძახე და იმ კაცს კიდევ შევხედე. - არ გეჩვენება რომ ის კაცი გვითვალთვალებს? - ვთქვი და ახლა ზეინისკენ გავიხედე.
- ის სათვალეებში? - თქვა და მანაც შეხედა. - არა, არ მგონია, უბრალოდ დაპანიკებული ხარ და ყველა შენს მტრად მიგაჩნია.
- შენთან რომ მოვდიოდი ფოტოებს მიღებდა.
ზეინმა გაიცინა და ხელზე ხელი მაგრად დამარტყა.
- ეჭვიც არ მეპარება, ალბად ვოგის დირექტორმა  დააბარა რომ შენნაირი ანგელოზისთვის ფოტოები გადაეღოთ. - გავიცინე და ხელი მაგრად ჩავჭიდე.
მუდამ შეუძლია ჩემი გაღიმება.
- მიყვარხარ. - ვუთხარი და ხელი უფრო ჩავჭიდე.
მისი სახე ოდნავ შეიცვალა მაგრამ მანაც გამიღიმა და ხელი გადამხვია.
ისევ ის უცნაური შეგრძნება.
კარგი, თუ მითვალთვალებ, მითვალთვალე.
ქუჩის მეორე ბოლოში გავიხედე მაგრამ ის უცნობი რომ ვეღარ დავინახე დავმშვიდდი და ვეცადე ყურადღება სხვა რამეზე გადამეტანა.
მალე მოსაღამოვდა, აცივდა და ზეინმა გადაწყვიტა რომ სახლში წასვლის დრო იყო.
იქ მისვლა არ მინდოდა, საერთოდ არსად არ მინდოდა ყოფნა მაგრამ ზეინთან ასმაგად დაცულად ვგრძნობდი თავს.
- იცი რომ კიკბოქსინგზე დავდივარ. - თქვა რაზეც უნებურად ავხარხარდი.
- შენ და კიიკბოქსინგი? ეგრევე ჩაგალეწავენ. - ვთქვი და უფრო მაგრად ავხარხარდი.
- ჰეიი. - თქვა და ხელი მკრა.
კიდევ კარგი მე და ზეინი სახლში მარტო ვიყავით, დედამისი და რობი თაფლობის თვეზე იყვნენ წასულები ჰავაიზე და მორცხვი უმწეო ბეილინი არ გავხდებოდი.
ზეინმა მათი დიდი მისაღებისკენ მანიშნა, პლედი მომაწოდა და მითხრა რომ
ნეტფლიქსზე რამე ფილმი ამერჩია.
მეც ისევე გამოვეწყვე როგორც ნამდვილ სახლში და რამე რომანტიკის ძებნა დავიწყე.
ტიპიური ბეილინი.
ზეინი სასუსნავებით დაბრუნდა და გადაწყვიტა რომ ჩვენს "რომანტიკულ" საღამოს ჩინური კერძები არ აწყენდა ამირომ ჩინურ რესტორანში დარეკა და იმდენი რაღაც შეუკვეთა რომ სახელები ვერ დავიმახოცრე.
ტამპურა? გოგრის სუპი? ძიაო?
ასეთი სიტყვები არასდროს გამიგია.
ფილმის ყურებიდან ათ წუთში კარზე ზარის დარეკვა და ზეინის წამოხტომა ერთი იყო.
სწრაფად მოიტანა ყველაფერი მაგიდაზე და ჩხირები წინ დამიდო.
- ამით ვერ შევჭამ. - ვთქვი და ჩხირები წინ ავუფრიალე.
- არადა ეგაა ყველაზე მაგარი. - თქვა და ჩხირებით სპაგეტი ერთიანად ჩაიდო.
მე კი მთელი ათი წუთი იმას ვცდილობდი როგორმე ერთი სპაგეტი მაინც ამეღო წესიერად.
შედეგ დავნებდი და ჩანგლით დავიწყე ჭამა.
- ეს ნახე, იღბლიანი ნამცხვრები ჩემი ფავორიტია. - თქვა და ნამცხვარს ხელი დატაცა.
ხელი მოუჭირა და შიგნით ჩადებული ფურცელი ამოიღო.
- ფურცელს შიგ რომ დებენ ხომ შეიძლება ადამიანმა შეჭამოს? - ვთქვი და ჩემს სისულელეზე გამეცინა.
- სულელო გოგო. - თქვა და ფურცელს შეხედა. - წერია რომ დიდი ბედნიერება მელოდება ახლო მოკავალში. - თქვა და გაიცინა.
- მე ნახვაც არ მინდა. - ვთქვი და
ნამცვარი ავიღე.
შუაზე გავტეხე და ფურცელი ამოვატრიალე.
- ოქროს წესი, ვინც ითმენს ის იგებს. - წავიკითხე და თვალები გადავატრიალე.
სისულელე.
უკვე სამი საათი იწყებოდა
როცა ფილმი დავასრულეთ.
ზეინს თეფშების გარეცხვაში ვეხმარებოდი ის კი ცხელ წყალს მაწუწებდა.
ბოლოს მივხვდით რომ ორივეს ძალიან გვეძინებოდა და ზეინმა საწოლი გამიშალა, პიჟამა მომცა და ლოყაზე მაკოცა.
ფანჯარასთან მივედი რომ ფარდა გადამეწია მაგრამ სიბნელეში მდგომი მაღალი სხეულის დანახვისას გული ამიჩქარდა.
იგივე ტყავის ქურთუკი, იგვივე თმა, ჩაცმის სტილი.
თავი სწრაფად გავაქნიე რომ ეს იდიოტური ფიქრები გამეფანტა.
- უბრალოდ აღიარე რომ მოგენატრა. - ვთქვი და საწოლში ჩავწექი.
დიდხანს ვიწვალე მაგრამ ვერ დავიძინე.
მზის ამოსვლას შევეგებე და საწოლიდან ავდექი.
სამზარეულოში ჩავედი და ვეცადე რამე გამეკეთებინა.
ყველაზე კარგად რძიანი ომლეტი გამომდიოდა ამიტომ ვეცადე რამე ნორმალურად გამეკეთებინა ცხოვრებაში და ვეცადე მთელი გულით მეცადა.
- ბეილინ ამ დილა უთენია რას აკეთებ. - გავიგე ბოხი ხმა და ზეინის აბუნძგლულ თმაზე უარესად გამეცინა.

ისეთი საყვარელი იყო, მაღლიდან არაფერი ეცვა, მემგონი ჰარიზე ბევრი ტატუც კი ჰქონდა.
ხელიდან ფეხამდე.
ისევ ის.
- წვერი გასაპარსი გაქვს. - ვთქვი და ხელი მის წვერს გადავუსვი რაზეც ოდნავ ახლოს მოიწია.
ჯანდაბა ეს არ უნდა ხდებოდეს.
- აა... ა ამოვიგმინე და ხელი მკერდზე დავადე რომ უკან გამეწია. - ამას ვეღარ გავაკეთებ. თავი საშინელი ადამიანი მგონია. შენ ჩემი ერთადერთი საუკეთესო მეგობარი ხარ და არ მინდა ეს გავაფუჭო.
- ხო, რათქმაუნდა. მაპატიე, სულელი ვარ. - თქვა და მომშორდა.
ომლეტი დამეწვა, საშინელი გამოვიდა და უბრალოდ ყავა დავლიეთ.
მანქანაში ჩავჯექით და კოლეჯში წავედით.
მანქანაში უცნაური მუხტი იდგა ამიტომ ზეინმა რადიო ჩართა.
ათ წუთში კოლეჯთან ვიყავით და დაგვიანებული ლექციისკენ მივიჩქაროდოთ.
- წამოდი ჩქარა. - დავიძახე და ზეინს ხელი მაგრად ჩავჭიდე.
ნაცნობი მანქანის დანახვისას გული ამომიხტა და ყურებში შხუილმა მთელი დედამიწა მოიცვა.
ტკვილს ვგრძნობდი.
ისევ ტკივილს და დამცირებას.
ის.
მან შემომხედა.
ჰარი.

სწრაფად შემომხედა და ისევ უკან გაიხედა.
- ბეილინ კარგად ხარ? - გავიგე ზეინის ხმა მაგრამ დავაიგნორე და უბრალოდ წავედი.

---
კომენტსეებიიი მინდაააააა!!! ვიცი ეს ჰარის თავი არარს და მაპატიეთ რომ დაპირება არ შევისრულეთ, სამსგიროდ ბომბა თავი გამოვიდა სს კომენტსეებს ოდმაგსდ ველოდები.