fotoroman // sebaek

tek parçayken de eksiktim

ayyy hiç kontrol edemedim umarım çok fazla hata yoktur kurabiyelerim görürseniz çaktırmadan söyleyiverin, iyi okumalarr!!! 🐥🐶🐥🐶

Günüm daha da korkunç ilerlemeye devam ediyordu. Sabahki kara felaketlerden nasibimi aldığımı düşünmüştüm lakin sanki bu sabahım özellikle lanetlenmiş gibi ardı arkası kesilmeyen sorunlarla yüzleşiveriyordum. Nihayet kurtulduğumu sanarak Sehun'un apartmanından dışarı adımımı attığım an başlamıştı her şey. Başlamak değil de kaldığı yerden devam etmeye başlamıştı demek daha doğru olurdu. Öncelikle, bakın buradan sonrasında hiç şakam yok, apartmandan dışarı attığım ilk adımda yağmur sanki benim görüş alanına girmemi bekliyormuşçasına çiselemeye başladı, sonra ben durağa varana kadar hızlandı, öyle hızlandı ki ben sırılsıklam oldum. Müthiş bir sağanak yağmura yakalandığımızdan ve bir de sabahın en boktan saatlerinde olduğumuzdan okula giden tek otobüs yarım saat geç geldi. Böylece üstümü değiştirmeye dahi vaktimin kalmadığını fark edince yurda uğramadan otobüsten iner inmez doğruca dersime koşturmuştum ve yoluma çıkan herkesi neredeyse devirmiş, birinin de kahvesini yanlışlıkla birazcık, çok azıcık, üzerine dökmüş, sabah sabah milletten bolca lanet almıştım. Ancak, buraya kalın bir ünlem, yetişebilmiştim her şeye! Berbat ilerleyen günümün aksine mucizevi bir şekilde sağ salim hem de. Yol üzerinde yıktığım kişilerin aksine hasarsız bir şekilde sapasağlam varabilmiştim. Gerçi arkamdan bir güzel sövülmüştü lakin bu kadarını da hak ettiğimi düşünüyordum. Başka bir zaman bu durumu düzeltecek, bol bol iyilik yapacaktım, yemin ederim. O an aklımda ödevimi kazasız bir şekilde teslim etmekten başka bir şey yoktu. En nihayetinde güzelce sunumumu yapmış, her şey bitip alkışlandığımda içimden Sehun'a yüzümü kara çıkarmadığı için teşekkürlerimi iletmiştim bir şekilde duymasını yahut hissetmesini umarak. Bir an ona kötü davrandığım her an için benden intikam almak adına her şeyi berbat ettiğini hatta daha da utandırıcı şeyler yapıp beni rezil ettiğini düşünmedim değildi hani ama tam tersine muhteşem bir iş başarmıştık. Dersten yüzümde kocaman, tembel bir gülümsemeyle çıktığımda günümün artık daha kötü ilerlemeyeceğinden oldukça emindim. Yani... elbette Kyungsoo'yu görene ve korkunç gerçek aklıma bir şimşek gibi çakana kadar çok emindim aslında. Kyungsoo meselesi tamamen aklımdan çıkmıştı. Ve bilirsiniz, eğer bir gün kötü başladıysa ne olursa olsun kötü giderdi. Tabii ki güzelleşeceğine dair bir umudum yoktu ama, bakın of ama, bu kadar da korkunç gideceğini tahmin edememiştim.

Bu yüzden canım Kyungsoo'mu, bir önceki günlere nazaran hava daha güzel olduğundan bizimkilerden birkaçıyla bahçede banklardan birine oturmuş elinde kitabıyla gördüğümde birazcık dumura uğradım. Yüzleşmemizin yeni bir felaket doğuracağına şüphem yoktu ve ne yazık ki yüzleşmemizin bu kadar erken, üstelik toplum içinde, olacak olması beni korkudan titretmişti doğrusu. Cinleri olduğundan adım kadar emin olduğum Kyungsoo bir anda kitabını başından kaldırıp benim olduğum tarafa bakınca ise tamam, diye düşündüm, bitmiştim ben. Bitmiştim. Öyle bitmiştim ki Kyungsoo bana üç saniyeden uzun süre bakmadan gözlerini kaçırıp kitabına geri dönmüştü. Bu, bana hesap sormasından daha berbattı. Çünkü ben öyle bitmiştim ki Kyungsoo'nun diğer tüm günler varken şansıma bugünü seçip gözlüklerini takası gelmişti. Şimdi anlıyor muydunuz nasıl bittiğimi? Kyungsoo beni hiçbir yanılma olmadan kesinlikle görmüş ama dehşet bir şekilde görmezden gelmişti ve yemin ederim bu bana bir şey söylemesinden bile daha kötü, çok çok kötüydü.

Ne yapacağımı bilemeyerek onlara doğru pek de emin olmayan adımlarla ilerlerken başını tekrardan kitabından kaldırmasını ve gözlerime uzunca süre bakmasını, az önce beni gördüğü konusunda yanıldığımı kanıtlamasını istiyordum. Bana dik dik bakmasını dahi yeğlerdim, ki herkes Kyungsoo'nun birisine sinirlendiği zaman dik dik baktığında ne kadar korkunç göründüğünü bilir, ama beni görmezden gelmesi her şeyden daha korkunçtu.