Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Evlenmiştim.
Aşık olmadığım bir adamla..
Ben on beş yıllık arkadaşımla evlemiştim.
Cihat beni varlık içinde yaşatma imkanına sahipmişte, onunla evlenirsem yeniden okuyabilirmişim.
Sadece hayallerim için onunla evlendim.
Ailem, hayallerimin içine ettikleri gibi, hayatımın da içine etmiştiler. Üniversite okumama izin vermediler, doktorluk hayallerimi ezip geçtiler.
Sınava girdiğim gün hepsinden habersiz girmiştim. Üniversite kazandığımı görünce sevinçten deliye dönmüştüm. Anneme söylediğimde cevabı beni hayal kırıklığına uğratmıştı.
"Kız halinle İstanbullara mı gideceksin?"
Anneme günlerce, hatta haftalarca yalvardım. O kabul etmeyince babamın yanına gittim. Babaydı sonuçta, yüreği dayanmazdı değil mi?
Ama o bunu duyduğunda yüzüme iki tokat indirmişti, ondan izinsiz sınava girdiğim için.
Ve şimdi yeni cehennemimin kapısındaydım, hayatımın mahvolacağı noktada..
***
Her kes hayal kurardı değil mi? Ben çok kurardım. Evlendiğimde evime sevdiğim adamın kolları arasında girmeyi çok isterdim mesela.
Fakat hayallerimi kağıt parçası gibi yırtıp atmıştılar. Doğrusu hayatımın da hayallerim gibi mahvolacağından hiç şüphem yoktu.
Cihatın bana seslenmesiyle başımı kaldırdım. Bakışlarımı ona çevirince konuştu.
"Süveyda, girecek misin artık eve?"
Başımı onaylarcasına sallayıp eve girdim. Bir an önce üstümdeki beyaz şeyden kurtulmak istiyordum. Gelinlik bile diyemiyordum çünkü kefendi benim için. Yüzümü Cihata çevirip çekinerek konuştum.
"Üzerimi nerede değiştirebilirim?"
"Yukarıda, gel göstereyim."
Eliyle merdivenleri göstererek beni oraya yöneltti. Beyaz bir kapının önüne geldiğimizde durdu. Kapıyı açıp benimle birlikte odaya girdi.
"Odamız burası, eşyaların da burada."
Odamız..
Komik!
"Teşekkür ederim."
Bana bakıp tereddütle sordu.
"Yardım etmemi ister misin?"
Başımı onaylamazca salladım ve konuştum.
"Hayır Cihat, teşekkürler."
"Pekala, dinlen o zaman. Yarın konuşuruz,iyi geceler."
