Elsa
Ik stond langzaam op. Ik kon het allemaal maar moeilijk bevatten. North had net het hele verhaal uitgelegd, met een paar onderbrekingen van Jack en Bunny. Het was een prachtig verhaal, het zou zo uit een boek kunnen komen. Maar het was echt. En nu zat de boeman achter mij aan. En nadat de verhalen over hem had gehoord leek hij me absoluut geen leuke man.
"Is er iets Elsa?" Vroeg Jack aan me. Hij had natuurlijk mijn blik gezien.
"Ik vind het allemaal een beetje eng." Antwoordde ik.
"Begrijpelijk. Maar jij hebt toch ook dingen gedaan?"
"Niet echt. Ik hen twee keer bijna Anna vermoord. Ik ben wel krachtig, maar ik kan niet zo veel met mijn krachten. Ik weet niet waar ze vandaan komen en ik weet nog steeds niet precies hoe ik ze moet beheersen." Zei ik.
"Dan zal ik je leren ze te beheersen." Glimlachte Jack. Maar zijn glimlach verdween al snel. Alles werd opeens donker en de aardbol die in de kamer hing werd zwart. Ik keek Jack bang aan.
"Pitch. Net zoals de vorige keer." Gromde North. Ik keek Jack weer aan.
"Jack? Wat gebeurt er? Ik ben bang." Fluisterde ik tegen hem.
"Je hoeft niet bang te zijn. We verslaan hem wel. Dat doen we altijd." Verzekerde hij me. Ik keek hem dankbaar aan. Hij keek me verzekerd terug. Opeens hoorde ik gelach, het gelach van Pitch. Ik keek om en zag zijn schaduw langs de bol lopen.
"Deze keer kunnen jullie de kinderen niet redden. Arendelle is als een paradijs, zo veel bange mensen. En natuurlijk je kleine hulpje, ze is zo bang. Bang voor zichzelf, ik hou er van. En wanneer ze aan mijn kant staat verslaan we jullie en geloven die stomme kinderen eindelijk weer in me. En dit keer heb ik iets beters in gedachten dan nachtmerries. Paarden zijn nu helemaal uit. Wolven zijn veel beter. Ta ta, for now." Zei Pitch en hij verdween. Opeens werd alles weer licht en was de bol ook weer normaal.
"Dit is niet goed." Zei North.
"Denk je?" Zei Bunny sarcastisch.
"Wat moeten we nu doen? Jij, ga bij het kasteel kijken. Jij.." Ratelde Tooth tegen haar feeën. Jack voegde zich ook in het gesprek. Zandy deed niks, waarschijnlijk omdat hij niks kon zeggen. Ik liep naar Jack toe en trok hem mee.
"Wat is er?" Vroeg hij aan me.
"Ik wil graag weer naar huis toe. Ik heb dingen die ik moet doen. Morgen komt mijn nichtje op bezoek en ik wil me daarop voorbereiden." Zei ik. Jack knikte en liep weer naar de anderen toe. Hij zei vertelden ze wat hij ging doen en liep weer naar mij toe. Hij nam me mee naar een afgelegen plekje in het gebouw en haalde wat uit zijn zak.
"Wat is dat?" Vroeg ik.
"Een kristal." Antwoordde Jack. Ik wilde er nog meer over vragen, maar hij schudde ermee en een portaal kwam tevoorschijn. Jack pakte mijn arm vast en nam me mee. We kwamen terecht in mijn kamer. Ik wilde weer wat zeggen, maar Jack ging alweer door het portaal heen en verdween samen met het portaal. Ik zuchtte. Maar ik had geen tijd om iets te doen, want iemand klopte op mijn deur.
"Binnen." Zei ik. Er kwam een bediende binnen.
"Koningin Elsa, het eten is klaar." Zei ze. Ik knikte en volgde haar naar de eetkamer. Daar zag ik Anna al aam tafel zitten. Ze keek me blij aan toen ze me zag. Vroeger had ik gedacht dat ze blij was om me te zien, maar nu wist ik wel beter. Ze was blij dat ik er was, want nu kon ze gaan eten. Ik ging naast haar zitten. De bedienden zetten het eten op tafel en Anna en ik begonnen te eten. Toen ik eenmaal begon met eten had ik pas door dat ik onwijze honger had. Ik negeerde alle de tafelmanieren die ik eigenlijk moest gebruiken en at alsof ik helemaal alleen was. Anna zag dit natuurlijk en kon het zo maar laten gaan.
"Heb je honger?" Vroeg ze lachend aan mij. Knikte en at door. Ik negeerde haar een beetje en dat vond ze best grappig. Ze moest lachen en ik duwde haar zachtjes.
"Hé! Niet eerlijk." Zei Anna als een klein kind en ze duwde terug. Voor mij was het gevecht begonnen. We begonnen elkaar te duwen en vergaten het eten. Het duurde niet lang voordat er een bediende binnen kwam.
"Majesteit?" Vroeg ze. Ik keek op en keek haar aan. Ze had een hele grappige uitdrukking op haar gezicht en ik begon hard te lachen. Anna snapte het eerst niet en keek ook naar het gezicht van de bediende. Toen moest zei ook lachen. De bediende liep angstig weg, maar ik kon zien dat ze moeite had een glimlach te onderdrukken. Even later waren we uitgelachen en aten we door. Maar dit keer at ik wel netjes. Toen we klaar waren kwam een bediende de borden weg halen.
"Heb je tijd?" Vroeg Anna zodra die bediende weg was.
"Tijd voor wat?" Vroeg ik.
"Je weet wel. De lucht is wakker, dus ik ben wakker en dan moeten we spelen." Zei Anna met een hoge stem.
"Ga toch slapen." Zei ik, ook met een hogere stem.
"Wil je een sneeuwpop maken?" Ik glimlachte naar Anna en knikte. Anna pakte mijn arm en nam me mee naar een lege balzaal. Ik liet het sneeuwen en we speelden in de sneeuw. En voor een tijdje vergaten we alle verantwoordelijkheden en het feit dat ik de koningin was en zij een prinses. Voor een tijdje waren we weer kleine kinderen. Maar aan alles komt een einde en na een tijdje stopten we. Ik ontdooide alles weer en we gingen allebei naar onze slaapkamers toe. Maar niet voordat we even geknuffeld hadden.
.
Langzaam deed ik mijn ogen open. Ik keek even om me heen en zag mijn vertrouwde slaapkamer. Ik stond op en maakte me klaar. Daarna ging ik naar beneden voor ontbijt. Anna zat er al, maar aan haar gezicht te zien was ze ook maar net wakker.
"Hey Anna. Lekker geslapen?" Vroeg ik aan Anna.
"Ja, alleen een beetje te weinig." Antwoordde ze en ze wreef even in jaar ogen.
"Dat kan ik zien."
"Maar toch zie ik er nog steeds geweldig uit." Zei Anna en ze ging in een rare positie zitten.
"Je moet wel even wakker worden. Rapunzel en haar man komen op bezoek."
"Oh ja. Eugene toch?"
"Ja. Volgens mij was dat zijn naam ja."
"Leuk. Dan zien we Rapunzel ook eindelijk een keer."
"Ja en dan wil je geen slechte indruk maken toch?" Zei ik. Ik keek Anna veel betekenend aan. Ze knikte en begon op te staan.
"Ga je maar even klaarmaken en misschien liggen. Het duurt nog een uurtje of twee voordat ze komen hoor." Anna keek me dankbaar aan en liep weg. Ik hoorde haar op de gang tegen over Olaf praten. Ik wachtte even totdat hij binnenkwam.
"Hallo Elsa. Hoe gaat het?" Vroeg hij aan mij.
"Het gaat heel goed Olaf, dank je. Hoe gaat het met jou?" Antwoordde ik.
"Mooi. Met mij gaat het ook goed. Rapunzel komt toch vandaag?"
"Ja. Over een uurtje of twee denk ik. Hoezo?"
"Dan zal ik me maar in mijn kamer verstoppen."
"Hoezo?" Vroeg ik verbaast.
"Nou, worden ze niet bang als ze mij zien?" Vroeg Olaf. Ik keek hem verbaast aan. Ik snapte niet waar dat idee vandaan kwam.
"Nee, natuurlijk niet. Ze weten dat jij er bent en gaan je vast geweldig vinden." Verzekerde ik hem. Olaf keek me blij aan en ik wist dat de oude hij weer terug was. Opeens kwam er een bediende binnen.
"Er staat iemand voor de deur en vraagt naar u." Zei hij.
"Rapunzel? Nu al?" Zei ik verbaast.
"Ja. Zij en haar man Eugene."
"Oh. Laat ze maar binnen en vertel aan Anna dat ze er zijn." De man knikte en liep weg. Na een tijdje kwamen Rapunzel en Eugene binnen.
"Hallo." Zei ik.
"Hoi." Zei Rapunzel en ze liep naar me toe. We knuffelden. Het was een beetje ongemakkelijk, maar wel fijn. Toen Rapunzel en ik elkaar hadden losgelaten keek ik naar Eugene. Hij boog.
"Doe niet zo raar joh. We zijn nu familie en dan geef je een hand of een knuffel." Zei ik. Eugene keek me ongemakkelijk aan. Ik stak mijn hand uit. Eugene pakte hem vast en schudde hem.
"Aangenaam. Ik ben Elsa." Zei ik.
"Ik ben Eugene." Antwoordde hij. We lieten los en keken tegelijk Rapunzel aan. Rap en ik begonnen te lachen.
"Wat heb ik gemist?" Hoorde ik Anna roepen. Ik draaide me om en zag haar aan komen rennen. Ik zag dat ze naar Rapunzel rende, die opende haar armen en ze knuffelden.
"Zij hebben elkaar toch ook nooit gezien en zij knuffelen ook." Zei ik tegen Eugene.
"Wat is er toch? Je doet zo anders. Dit is mijn familie, dus je kunt gewoon jezelf zijn hoor." Zei Rapunzel tegen Eugene. Eugene keek Rapunzel aan met een rare blik die volgens mij een knappe blik moest voorstellen.
"Dat werkt toch niet bij mij." Lachte Rapunzel. Eugene begon ook te lachen en het leek alsof hij zich al meer thuis begon te voelen.
"Zullen we naar de zitkamer?" Vroeg ik. Iedereen knikte en we gingen daarheen. Daar zaten en praatten we. Het bleek dat Rapunzel ook speciale krachten had.
.
"Wauw." Zei Eugene nadat Anna en ik over ons avontuur hadden verteld.
"Mag ik Olaf ontmoeten?" Vroeg Rapunzel. Ik knikte.
"Olaf!" Riep ik en even later kwam Olaf binnen lopen.
"Dit zijn Rapunzel en Eugene." Zei ik tegen hem.
"Hallo. Ik ben Olaf en ik hou van warme knuffels." Zei hij. Rap en Eugene stelden zich voor en Olaf ging bij ons zitten.
We praatten en hadden een hele fijne tijd samen.
Ik heb net het hoofdstuk even aangepast. Het klopte niet meer met mijn verhaallijn. Dus daarom dit saaie gedoe. Ik weet niet wanneer ik weer kan updaten, maar ik doe mijn best.
