Een paar maanden later.
Elsa
Ik werd langzaam wakker en keek om me heen. Ik was zoals gewoonlijk thuis. Anna was soms wel eens een nacht bij een vriendin of Kristof. Ik was alleen. Ik had niet echt vrienden behalve Anna, Kristof en Olaf. Ik maakte ook niet zo snel vrienden. Als je je hele leven in je slaapkamer zat en met niemand contact mocht hebben leerde je niet echt iets over sociaal gedoe. En liefde zat er al helemaal niet in. Ook waren er nog steeds een paar mensen bang voor mijn krachten en ik was de koningin en moest dus veel zaken regelen. Veel vrije tijd had ik dus ook niet. Ik stond langzaam op en liep naar mijn kast, ik pakte mijn gebruikelijke ijsjurk eruit en trok die aan. Ik deed nog even mijn haar en keek in de spiegel. Ik zuchtte. Ik was niet echt tevreden en ik voelde me eenzaam. Toen ik klein was en op mijn kamer opgesloten zat hielt ik het nog wel uit.
Waarom hield ik het vroeger toen ik echt geen contact had, met niemand, het beter uit dan nu, terwijl ik kan doen wat ik wil en met Anna om kam gaan?
Ik dacht even na en kwam even later met een antwoord. Mijn denkbeeldige vriend Jack. Man wat wenste ik dat hij nu echt was. Dan had tenminste nog een vriend. Ik lachte even bij de gedachte van Jack. Hij had me geprobeerd te helpen en had gefaald. Ach ja, het vrolijkte me tenminste op. Het is alleen jammer dat ik nu te oud ben daarvoor.
Ik liep naar beneden voor ontbijt. In de kamer was niemand. Ik ging zitten en pakte een broodje. Ik deed er wat op en begon te eten.
"Hallo Elsa. Goed geslapen?" Ik keek om en zag Olaf. Ik knikte aangezien ik niet kon praten met een volle mond. Hij glimlachte.
"Ik ook. Anna komt er ook zo aan. Ze moet nog even haar haar doen."
"Oké." Ik at langzaam mijn broodje op. Toen ik net klaar was kwam Anna binnenlopen.
"Hey, Elsa. Goedemorgen."
"Hoi An. Goed geslapen?"
"Ja. Ik had alleen een rare droom."
"Vertel." Zei ik misschien te enthousiast.
"Oké. Ik was in het kasteel, maar dan een hele tijd terug. En het was net alsof ik een geest was. Ik zag mezelf die tegen jou deur aan praatte en toen met een fiets de trap af viel. En toen hoorde ik jou terug zingen naar de jongere Anna. Maar ik kon alleen horen dat je een sneeuwpop wilde maken, maar dat dat nog even moest wachten. En toen werd ik wakker." Vertelde Anna terwijl ze een broodje smeerde.
"Dat is inderdaad raar. Ach ja, het was maar een droom." Zei ik, maar ik dacht wat anders. Want ik vond dit heel eigenaardig.
"Ja hé. Maar dromen zijn erg raar. Ik droomde ook een keer dat een meisje dat erg op jou leek Let it go zong, maar dan een andere versie. Zij had ook geen ijskrachten, maar waterkrachten. En ook een keer dat Marshmallow een kroontje opzette en begon te dansen als een ballerina." Ik moest even lachen bij die gedachte. Ik stond op, gaf Anna een kus op haar voorhoofd en ging naar mijn kantoor toe om nog even wat zaken te doen.
Dat deed ik ook, maar het was moeilijk. Door wat Anna zei voelde ik me meer alleen dan ooit. Ik liep mijn kantoor uit om de binnenplaats te gaan bevriezen en te gaan schaatsen. Maar midden op de gang, dichtbij Anna's kamer begon het te sneeuwen. Ik liet het sneeuwen.
Ik hoop dat Anna dit niet ziet.
"Gaat het wel?" Hoorde ik een stem achter me zeggen. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van een jongen met wit haar.
"Wie ben jij?" Zei ik tegen de jongen. Hij kwam me erg bekent voor, maar ik kon hem niet echt plaatsen.
"Kun je me zien?" Vroeg hij verbaast.
"Ja. Natuurlijk kan ik je zien. En ik kan je horen en voelen." Dat laatste zei ik terwijl ik zijn hand aanraakte. Die was verbazend koud.
"Na al die tijd. Eindelijk." Zei hij. Ik snapte helemaal niks van wat hij bedoelde.
"En wie ben jij? Ik herhaal het niet nog eens." Zei ik dreigend.
"Ik ben Jack Frost." Zei de jongen trots. Opeens kwam een vloed van herinneringen terug. Toen ik klein was was hij er voor me en op een dag verdween hij.
"Jack?" Fluisterde ik. Meer kon ik niet uitbrengen. Jack, mijn denkbeeldige vriend, was echt en hij stond hier voor mijn neus. Ik keek hem met grote ogen aan en herinnerde toen de tijden dat hij er niet voor me was. Ik keek hem een beetje boos aan.
"Leuk voor je. Als je me even wilt excuseren, ik heb een baan die ik moet doen. En ik liep langs hem op weg naar mijn kantoor. Ik probeerde niet terug te kijken en dat lukte me best. Opeens landde Jack voor mijn neus op de grond.
"Wat is er?" Vroeg hij. Hij leek oprecht bezorgd. Ik keek hem boos aan.
"Wat denk je? Jij hebt me in de steek gelaten. Maar ik heb je nu niet nodig en ik heb een baan die ik moet doen." Snauwde ik naar hem.
"Maar je hebt me wel nodig. Daarom ben ik hier. Anders kon ik hier niet eens komen." Zei Jack kalm. Het leek niet alsof hij aan het liegen was, maar ik was boos op hem. En ik wilde hem niet nodig hebben.
"Misschien wel, misschien niet. Ik moet gewoon mijn baan doen. Ik loop al achter op schema. Kun je weggaan?" Ik probeerde aardig te klinken zodat hij weg zou gaan, maar hij keek me geniepig aan en deed zijn armen over elkaar.
"Nee. Ik blijf. En al zou ik weg willen zou het niet kunnen. Ik heb een belofte gemaakt." Ik zuchtte. Hij ging echt niet ophouden en ik kon absoluut niet van hem winnen.
"Oké. Blijf maar. Wees wel stil en stoor me niet." Zei ik boos en ik liep verder naar mijn kantoor. Jack volgde me en ik wist dat hij blij was omdat hij van me had gewonnen. Ik liep mijn kantoor binnen en ging achter mijn bureau zitten. Ik probeerde een beetje werk gedaan te krijgen, maar ik kon me niet goed concentreren doordat Jack me aan bleef staren. Op een gegeven moment zuchtte ik. Ik keen Jack boos aan en hij keek onschuldig terug. Dat ergerde me, maar het was ook wel schattig.
Ophouden Elsa. Hij heeft je in de steek gelaten. Hij is niet schattig. Hij is irritant.
