Het was al heel lang sinds ik Elsa kende. Ze was ouder geworden, zo oud dat ik niet meer in haar dromen kon komen. Ze was me waarschijnlijk vergeten. Ik ging nog wel heel vaak naar haar toe. Ik fluisterde dingen in haar oren terwijl ze sliep. Dat deed ik omdat het altijd leek alsof ze nachtmerries had, dat wilde ik stoppen. Ik was veel om haar gaan geven, heel veel. Het duurde nog twee maanden en dan werd ze koningin. Ik ging zeker weten bij haar kroning kijken. Ik was trots op haar, maar ik had ook een vervelend gevoel. Als ze koningin zou worden zou ze echt geen plezier meer kunnen hebben, dat maakte me erg verdrietig. Ik wilde zo graag dat ze me kon zien, ik wilde het net zo erg als die ene dag dat Elsa vreselijk verdrietig was.
Het was de dag dat haar ouders stierven. Ik kwam aanvliegen en zag dat het hele koninkrijk verdrietig was. Ik vloog naar het kasteel om te zien wat er aan de hand was. Ik vloog een hal binnen en zag dat een paar mensen een zwarte doek over het schilderij van Elsa's ouders gooien. Ik wist wat dat betekende, ze waren dood. Ik vloog naar de gang waar Elsa's kamer zat en haar zusje Anna in zwarte kleding tegen de deur aanzitten. Ik vloog weer naar buiten en naar Elsa's raam. Ik ben dan wel onzichtbaar, maar ik kan niet door deuren heen gaan. Ik kwam Elsa's kamer binnen en zag dat alles bevroren was. Elsa zat tegen de deur aan te huilen. Ik ging naast haar zitten en fluisterde in haar oor. "Ik ben er voor je. Je komt er wel overheen. Ze blijven altijd in je hart." Fluisterde ik.
Het leek alsof Elsa me kon horen, maar dacht dat het haar eigen gedachten of geweten was.
Ik knuffelde haar. Ze had het niet door, maar leek wel warmer ervan te worden.
Toen wenste ik hevig dat ze me kon zien, ze was zo alleen en verdrietig. Ik wilde er iets aan doen, maar ik kon niks doen.
Zo voelde ik me nu ook.
Ik besloot om een sneeuwdag te maken en me bezig te houden met kinderen. Ik volgde een kind met de naam Jamie, je kent hem vast wel. Kijk anders even de film. Alleen gebeurde er een ding wat apart was.
Nadat ik Jamie een te gekke sleerit liet maken werd ik genegeerd omdat hij zijn tand was verloren en aan de tandenfee moest denken.
"Leuk hé, als ze je zo negeren?" Zei een meisjesstem achter me.
Ik draaide me om en zag een meisje van een haar of veertien achter me staan.
"Ik ben ook wel zo genegeerd, alleen konden die mensen me wel zien en was het echt gewoon keihard negeren." Ging ze verder.
"K, k, kun jij me, me zien?" Stotterde ik.
"Ja. Maar ik ben ook geen gewoon kind van hier. Waar ik vandaan kom wel, maar hier niet."
"Ik snap het niet."
"Ik kom van een andere dimensie, daar ben ik normaal. Nou ja niet helemaal, maar toch. Ik ben hier gekomen met een portaal wat ik zelf heb gemaakt. En daardoor ben ik hier een beetje zoals jij."
"Oh."
"Ik geloof wel in je, maar dat is niet de reden dat je me kunt zien."
"Maar wie ben jij dan?"
"Ik heet Luka. Ik heb krachten, maar dat is niet belangrijk. Ik ben maar een bijpersoon in jou verhaal. Ik heb wel een verhaal, maar dit is het niet."
Ik begon in de war te raken.
Wat bedoelde ze? En wat was mijn verhaal dan? Ik snapte het niet.
"Nou ja, ik moet ook weer eens weg, ik wil je niet te lang storen." Zei het meisje.
Ze kwam even heel dichtbij en fluisterde in mijn oor:" Jij krijgt je antwoorden nog wel hoor. Mensen zullen in je gaan geloven. Ik doe het al." En toen vloog ze weg. En liet mij verbaast achter.
Toen gebeurde de film, ik ga dat niet meer vertellen. Lang verhaal kort, we versloegen Pitch, ik werd een Guardian, ik kreeg mijn antwoorden en mensen, Jamie en zijn vrienden, begonnen in me te geloven.
