Jack's pov
Er gebeurde niet veel in mijn leven. Ik wilde Elsa graag helpen, maar ze kon me niet zien. Ik keek gewoon naar haar en probeerde soms haar krachten minder erg te laten lijken. Zo ging het voor drie jaar lang, tot die ene nacht.
Ik vloog als gewoonlijk rond en bevroor dingen. Het was best saai, alle kinderen zaten op school en alle volwassenen waren aan het werk. Ik besloot bij Elsa te gaan kijken. Ik opende het portaal en ging naar binnen. Het was laat dus Elsa zou wel slapen, maar toch ging ik bij haar kijken. Ik vloog naar het kasteel en ging via haar raam haar kamer binnen. Ze lag zo rustig en gelukkig te slapen. Ik aaide over haar hoofd. Ze pakte uit het niets opeens mijn pols vast en alles werd zwart.
Ik werd wakker op een open plek in een bos. Ik zag Elsa op een bevroren meer staan. Ze was aan het dansen. Ik liep voorzichtig naar haar toe. Ze draaide zich om en keek recht in mijn ogen.
"Hallo." Zei ze vrolijk.
"Ehm, ehm." Stotterde ik.
"Wat is er?"
"Eh, niks. Kan jij me zien?"
"Ja."
Ik hijgde een paar keer en pakte haar daarna op en draaide een paar rondjes van geluk.
Elsa moest lachen.
"Zullen we spelen?" Vroeg ik.
"Leuk!" Riep Elsa enthousiast.
Maar toen leek ze zich iets te herinneren.
"Nee, dat kan niet. Ik ga je pijn doen." Zei ze verdrietig.
"Hoe dan?" Vroeg ik.
"Nou met dit." Zei Elsa terwijl ze even haar krachten gebruikte.
"Dat kan mij niet pijn doen." Zei ik bemoedigend.
Ik liet haar mijn krachten ook zien.
"Wow!" Riep Elsa bewonderd.
"Zullen we dan even spelen?" Vroeg ik bemoedigend.
"Ja!" Riep Elsa gelukkig.
En we speelden. We maakten sneeuwpoppen, hadden een sneeuwballen gevecht en met Elsa op mijn rug vlogen we rond.
Toen we eenmaal van het plezier uitgeput op de grond zaten vroeg Elsa:" Kun je me leren het te beheersen?"
"Natuurlijk kan ik dat." Antwoordde ik.
"Laat me eens zien wat je kunt." Zei ik terwijl ik opstond.
Elsa draaide met haar handen en maakte een sneeuwbal, ze gooide die in de lucht en liet het sneeuwen. Daarna ging ze naar een boom en raakte die aan. De boom bevroor meteen. Ze ging naar een wak in het meer en liet dat dichtvriezen door er dicht bij te staan.
"Goed zo." Zei ik.
"Maar het gebeurt ook als ik het niet wil. Papa zegt dat ik handschoenen moet dragen en in mijn kamer moet blijven, maar ik ben dan zo alleen." Zei Elsa.
"Je moet gewoon rustig blijven en niet in paniek raken." Zei ik. Ik wist niet goed hoe ik Elsa kon helpen, ik wist vanaf het begin al hoe ik mijn krachten moest gebruiken.
Opeens werd alles donker. Elsa ging naar me toe en hielt mijn arm vast.
"Jack, ik ben bang." Zei ze.
Waar heb ik dat eerder gehoord?
"Het is oké. Er gaat je niks gebeuren, ik bescherm je wel." Zei ik, hopend dat ik niet bang klonk.
Alles werd opeens donker.
Een paar seconden later stonden we in de balzaal waar Elsa Anna had geraakt.
Alles leek veilig dus zei ik:" Zullen we weer verder spelen?"
"Oké." Zei Elsa nog een beetje bang.
"Ga jij het laten sneeuwen of ik?"
"Ikke!" Elsa's angst was helemaal weg.
Ze draaide weer met haar handen waardoor er een sneeuwbal ontstond die ze in de lucht gooide. Ze stampte stevig met haar voet op de grond en bedekte die met een laag ijs.
"Sneeuwballen gevecht of sneeuwpop?" Vroeg ik.
"Gevecht!" Antwoordde Elsa blij.
Ik maakte voor ons allebei een berg sneeuwballen en Elsa maakte twee bergen sneeuw om achter te verschuilen.
We begonnen ons gevecht. Ik liet me vaak raken om Elsa blij te maken. Maar ik raakte haar ook wel een paar keer. Het was heel leuk, maar dan kwam een vervelend eind aan.
Elsa had geen sneeuwballen meer, maar dat had ze niet door. De raakte me met haar krachten. Ze schrok vreselijk. Ze rende naar me toe. Ik stond op en zei:" Het is oké, ik kan hier tegen." Maar het leek alsof Elsa me niet hoorde. Ik draaide me om en zag mezelf dood op de grond liggen. Ik deinsde achteruit.
Hoe kon ik dood zijn? Ik ben onsterfelijk.
Elsa bevroor alles terwijl ze me vasthield. Haar ouders kwamen binnen rennen en namen haar mee, ik volgde ze. Ze sloten Elsa op in de kerkers. Ik probeerde de deur te openen, maar het lukte niet. Ik stapte achteruit en viel in een zwart gat.
Toen werd ik wakker.
Ik lag naast het bed van Elsa, ze had mijn pols losgelaten. Ze werd wakker en begon te huilen.
"Jack. Jack. Ik bedoelde het niet, ik wil je niet kwijt, je bent mijn enige vriend. Ik wil niet dat je een droom bent." Huilde Elsa.
Ik wilde haar troosten, maar ze kon me niet zien. Ik kon haar niet vertellen dat ik echt was en dat ik niet dood was. Dus ik ging maar weg.
De volgende dag kwam ik terug. Ik zag dat Elsa me had getekend en in boekje over me had geschreven.
Hoe kon ze me niet zien? Ze geloofde in mij en bracht mij in haar droom.
Ik zag Elsa op haar bed liggen te slapen en aaide over haar hoofd. Ik hoopte dat weer hetzelfde als de vorige keer zou gebeuren, maar er gebeurde niks. Jammer genoeg. Ik ging maar naast haar zitten. Uit het niets begon ik een liedje te zingen, een slaapliedje. Haar mond vormde een glimlach en ik ging door. Toen ik uitgezongen was werd Elsa wakker. Ik hoopte dat ze me nu kon zien, maar geen geluk. Ze liep naar haar raam en begon hardop tegen zichzelf te praten.
"Hij moet toch echt zijn. Laat hem echt zijn, ik wil niet alleen zijn. Alsjeblieft. Ik wil dat hij nu hier komt. Mag ik tenminste zijn naam weten? In mijn droom wist ik zijn naam nog, maar nu niet meer." Zei Elsa.
Ik liep naar haar toe.
"Jack Frost." Fluisterde ik in haar oor.
Ze draaide zich naar me toe, maar leek me niet te zien.
"Als je hier bent Jack wil je dan weer in mijn dromen komen?" Vroeg ze aan me.
En deed ik heel vaak.
Ik deed het totdat ze ouder werd en ik niet meer in haar dromen kon komen. Want Elsa groeide op en werd, zoals iedereen, te oud voor denkbeeldige vriendjes.
Maar daarvoor hadden we bijna elke nacht een sneeuwballen gevecht. Meer konden we niet doen, want als we eens wat anders wilden gaan doen viel ik uit de droom.
