istasyon insanları | texting

ruhi'dir benim adım

Bir anda ilham geldi, ben de bir anda döküverdim satıra zihnimdekileri.

Yedinci Ev - Sevsene Beni.

*

Genç kız, dershanesine yetişme bahanesiyle evden erken çıkmıştı o gün. Oysa ki başka bir şey yapmak için bu denli hızlıydı adımları.

Saatine kısaca göz gezdirip epey vaktinin olduğuna kanaat getirdi ve sanki daha da hızlanabilirmiş gibi hızlandı adımları.

Hızlı hızlı yürürdü.
Sanki yetişecek bir şeyi varmış gibi.
Hızlı hızlı yürürdü.
Sanki öyle yapmazsa, her şey ondan gidecekmiş gibi.

Çünkü ondan hep gitmişlerdi.
Ondandı bu telaşı.

Düşüncelerinin dışarı sızdığı zihninin kapısını kapatıp kütüphanenin kapısını araladı sakince. Gelişini müjdeler gibi çalan çan, onu mutlu etti sebepsizce. Ses çıkarmamak için parmaklarını dudağına bastırıp yavaşça yürümeye başladı rafların arasına.

Burası onu her gelişinde biraz daha büyülüyordu. İnsanların arasından sıyrılıp hayal dünyasına adım atmak, omuzlarındaki yükü biraz da olsa hafifletiyormuş gibi hissediyordu.

Parmaklarını kitaplara dokundurarak yürümeye devam etti. Bir süre kendini kaybetmiş biçimde yürüdükten sonra, parmakları en sevdiği kitabın üstünde durdu. Süt ve Bal.

Hemen raftan alıp eşyalarını bir masaya koydu ve kendisi de bir sandalyeye oturdu. Henüz vakti olduğunu düşünerek kaygısızca okumaya karar verdi satırları.

Kitabın ortalarına doğru, sayfanın ortasında bir not dikkatini çekti. İnci gibi bir el yazısıyla yazılmış olan bu notun içinde, bir alıntı vardı.

Hiçbir kitap taşıyamaz,
Sırtımızdaki hikayelerin ağırlığını.
-S.

Kulaklıklarını kulağından çıkarıp çantasından bir kalem çıkardı ve kağıdın arkasını çevirip bir alıntı da kendisi yazdı.

Dünya, öyle acılar veriyor ki sana,
Alıp tüm acıları bal eyliyorsun.
-D.

Ardından kitabı rafa geri koyup geldiği gibi, sessizce terketti kütüphaneyi.

&

Başladığınız tarih?

Görüşmek dileğiyle.
N.♡