"Blake, please" I beg at him "Don't"
"Cheska, I'm sorry but I love you no more" Pagdadahilan nito sa akin. His face was blank and eyes cold as it bores with mine.
"Blake, please don't. I love you. Please Blake. Nagmamakaawa ako, please dont" My voice cracking each time I speak "Please"
"I'm sorry Francheska. We can't. Not anymore" Halos hindi na bumubuka ang bibig niya ng sabihin ito sa akin.
"You made me promise..." My tears starting to fall like a waterfall "You made me promise not to leave you. I'm keeping my promise Blake!"
"It's a mistake. Making you promise was a big mistake" He mumbled through gritted teeth.
"No..no" I whispered as I keep shaking my head in disapproval.
"Goodbye Cheska" Tumalikod na ito sa akin at lumabas na, ni hindi man lang siya tumingin sa akin.
Sobs racked through my body and tears streaming down my face. Hinayaan ko ang sarili na mapa-upo mula sa kinatatayuan ko
Bakit? Bakit kailangan na mangyari ito? We were doing so good then one second, everything has changed. Ano bang nangyari sa amin? Ano bang nagawa kong mali? Meron ba? Ako ba ang problema? Sobrang nasasakal na ba siya sa akin? Ano?
It has been a week since that day and all I did was brawl my eyes out in distress. Lumalabas lamang ako ng kwarto ko tuwing kakain lamang ako o di kaya'y mag-aayos ng sarili. It may sound pathetic pero hindi naman ako makakapag-move on in just 24 hours at kung mayroon mang gamot na nakakapagpa-move on ng ganoong kabilis siguradong bibili ako ora mismo.
Sinubukan na din akong kausapin ng mga kaibigan ko na lumabas ng bahay ko, so many times that I lost count but I just ignored them. Sabi nila na nagaalala na daw sila sa akin dahil ni hindi na daw ako lumalabas ng bahay at napapabayaan ko na ang pag-aaral ko.
Nakaupo ako ngayon sa tabi ng bintana sa kwarto ko at nakatingin sa walang partikular na bagay.
"Baby, you'll never gonna leave me no matter what happen, right? You and me, forever. Promise me that you won't ever leave me"
"Ano man manganyari ngayon o sa hinaharap, I'll never gonna leave you. I promise that"
Promises made to be broken, huh?
I closed my eyes when I felt tears well up and a dull ache began behind my eyes as I tried to fight off the tears. Nag-ayos ako ng sarili dahil napagpasyahan kong magliwaliw muna, na kahit sandali mawala man lang sa sistema ko ang lalaking iyon.
I decided to have a walk at a mini park, three blocks away from my house. Bumili na rin ako ng isang bubble tea sa nadaanan ko tea shop. Bubble tea and me, makes a perfect combination.
I sat on the swing, rocking gently back and forth when I reached the park. Mabilis ko rin naman na naubos ang bubble tea na binili ko kanina. Mas nilakasan ko pa ang pag-swing ko. I closed my eyes, enjoying the rushed of air whipping at my face.
Kamusta na kaya siya? Naalala ko pa yung mga panahong kahit sobrang busy niya ay mangugulit ako tungkol sa ganyan, sa ganito at pagbibigyan niya ako.
Hindi ko namalayan na natigil na ako sa pag-ugoy sa swing at umiiyak na naman pala ako. Jusko, Francheska! Tumigil ka na nga sa kakaiyak. Nabuhay ka ng 18 yrs na wala siya kaya mas kakayanin mong mabuhay ng wala siya ngayon!
"Here" Isang panyo ang bumungad sa akin ng mag-angat ako ng tingin dahil nakarinig ako ng nagsalita sa tapat ko.
"Thanks" walang pagaalinlangan na kinuha ko iyon at ginamit. Muli ko naman itong inabot sa kanya ng maiayos ko ang sarili ko. He suddenly chuckled making me frown out of confusion as I look up at him.
