"Bunları neden anlattığıma gelirsek işim bittiğinde yaşamıyo olcaksın. Şu an ne yaşıyosun ne ölüsün tıpkı gri rengi gibi. Ama merak etme bedeni ölü birinin ruhu da yaşayamaz..."
(...)
Gözümü açtığımda yine o çöplükteydim. Ne oluyordu bilemiyorum ancak bir şeyler kafamda oturmaya başlamıştı. Bir şeyler bu olayı tetikliyordu. Üzüntü ve öfkeden beslenirim Üzüntü ve öfke... Yerimden hızlıca kalktım ve hızlıca koşmaya başladım. Eskisi gibi orada beni bekleyen bir taksi yoktu. Nedendir bilinmez bu durum içimi doyasıya rahatlattı... Hızlıca uzaklaştım ordan. Olabildiğince çabuk yurda gitmek ve Şakir ile Mahmuttan hesap sormak istiyordum...
(...)
Hatrı sayılır uzunlukta bir süreden sonra yurda vardım. Ancak bir problem vardı. Yurt boştu ki en son bu olaylar yaşanmadan önce günlerden çarşamba idi yani bugün perşembe, taş çatlasa cuma olmalıydı. Peki okul neden yoktu ? Ne yani geçmişse döndüğüm yetmedi bi' de geleceğe mi ışınl- Yok artık ! Cidden gelecekte olmazdım değil mi ?! Ahh tanrım... Sessizce koridordan geçtim. Yurt genel olarak sessizdi ancak bir yerlerden uğultular geliyordu. O uğultuları takip ettim ve kendimi etüt odasında buldum. Orada ben vardım, Necmi vardı ve bir de bir doğum günü pastası... Ahh doğru ya ortadan kaybolduğumda ayın 9'u idi. Eğer bugün cumartesi ise 12! Bugün Kasım 12 doğum günüm! Orada kendimi ve Necmiyi izliyordum ancak onları izlediğimi muhtemelen farkedemiyorlardı. Orada griydim. Yani varla yok arasıydım ancak gelecekteki benin duygularını hissedebiliyordum. Gözüm doluydu ve mutlu gözüküyordum. Necmi bana mumları üflemeden önce kibarca dilek tutmam için uyardığında bile ne dilediğimi duyuyordum, "Tanrım... Ne olursun onunla yaşlanmama izin ver. Ne olursun..." Daha sonrasında bana bir kolye taktı. Ucu mor bir taş ile işlenmiş, biri bende diğeri ise onda olan kolye... Ve bana yaklaşarak fısıldadı, "Bunlar morfina kolyeleri sevgilim... Bunlar ayrı kalınca sıradan ancak birleşince iki birbirini seven insanda morfin etkisi bırakan çift kolyesi. Ve sen bu kolyeleri takmasak bile bende morfin etkisi yaratan tek varlıksın...İyi ki doğdun sevgilim" Sonra beni belimden çekti ve dudaklarını dudaklarıma bastırdı. Ardından kollarımı boynuna doladım ve bu şekilde etüt odasından çıktık. Gerisini ne olduğunu göremedim ama yüzümdeki aptal sırıtış bana neler olduğunun habercisi idi... Ardından gözden kaybolduk ve kapı kapandı. Aniden bir varlık belirdi kapının ardından... Onu tanıyordum ancak eskisi kadar görkemli gözükmüyordü. O eski kan kırmızı rengi yoktu mesela iyice küçülmüş ve acı çekiyordu. Ona neler olabileceğini düşündüm bir süre için ve zihnimde yine şu ses canlandı, Üzüntü ve öfkeden beslenirim ve biz mutluyduk. Hiç olmadığım kadar mutluydum o gün... Ardından bir kuvvetle arkama döndürüldüm. Burası bir kütüphaneydi ancak bildiklerinizden değil. Tapınaklara benziyodu. Her bir duvarı işlemeydi ve buram buram tarih kokuyordu... Önümde bir kitap açıktı. Koca bir ansiklopediye benziyodu... Aniden bir ses işittim. 3183 Sayfa 4. Paragraf dediğini yaptım ve açtım sayfayı. Işte tanıdığım sima karşıladı beni. O yaratık vardı. Ve onun hakkında her şey...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
