"Seninle; bu şehrin her bir karışında, birbirimize karışana ve ellerim tenine kaynayarak senden bir parça olana kadar dans etmek istiyorum."
Jeon Jungkook ❧ Lalisa Manoban
Kapak Tasarım: @IseraRoss ♡
➻ Argo ve yetişkin içerik bulundurur!
Bu bölümü, IseraRoss'a ithaf etmek istiyorum. Bu güzel kapak için çok teşekkür ederim canım, ellerine sağlık. 🙏🌼
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
➻ Sasha Sloan- Dancing With Your Ghost
❧
❝Dudaklarımdaki kayıp parçasenin nefesin.❞
Soğuğun, sıcağa esir düşmeye hazır olduğu günlere doğru uzanan; kimilerine göre monoton ve kimilerine göre de, farkında olmaksızın hayatının dönüm noktası olan bir öğleden sonrasıydı.
Kelimeler, söylenemeyen cümlelerde tutuklu kaldığında, harfler aralık dudaklardan atlayarak birer birer intîhar ederdi ya... zamanın bekçiliği, gözetilmeyen ağıtları gölgesinde buyur ediyordu işte o ânlarda.
"Bay Jeon, lütfen kabul edin! Kesin olmasa bile, yine de tekrardan yürüyebilme ihtimaliniz var."
Gözlerini kapattı genç adam. Ruhu çürümüş başka birisini vardı sanki vücudunda. Çamura bulanmış gözleri, göz kapaklarındaki ağırlığa bile direnemiyordu artık.
Yorulmuştu belki de... günlerdir soluklarının sindiği şu duvarlar artık umudunu köreltmişti. Filizlenen umutlar, tonlarca ağırlığın altında ezilmişti. Tıpkı; şimdi, o umut denen şeyi kuşanan menajerinin sözlerinin, kendisinin yüzüne bakmayan gözlerinin ağırlığının altında ezilmesi gibi.
İki gündür sürekli olarak tekrarladığı bir cümleydi bu. Ama adamdan ne bir onay, ne de red cevabı alamıyordu. Sadece menajerinin gözlerinin içine bakıyordu... gözlerinden, onun neler düşündüğünü anlayabilir miydi? Anlıyor olsaydı, ısrarlı cümlelerine devam etmezdi.
"Lütfen!" Dedi, Sang Min. Ve sonrasında da yeniden pes ederek odada dolanmaya başladı. Elleri saçlarına gitti ve sıkıntılı bir nefesi dudaklarından dışarıya sertçe bıraktı.
"Neden kabul etmiyorsun, be adam!" Diye içinden yakındı menajer Sang Min. "Neden, neden, neden?! Bir ihtimalin var. Eskisi gibi olabilirsin ama neden sana sunulan bu imkânı kullanmıyorsun?"
Birkaç ay sürecek bir Fizyoterapi seansı ve sonrasında da ufak bir ameliyatla yeniden yürüyebilme ihtimali vardı ama o, sadece sessizce tavana bakmakla yetiniyordu. Eskiden tanıdığı o adamı düşündü. Hırslı, yetenekli, özgüvenli... şimdi ondan eser yoktu sanki.
Bir şeyler onu değiştirmişti. Kazâdan birkaç gün önce onda bir gariplik sezmişti zaten. Bir yerlere dalıp duruyordu, daha sakin ve daha düşünceli birisi oluvermişti.
