The Curse of 11:11

CHAPTER 8

Chapter 8

Ang gusto ko lang naman ay ang makapasok sa paaralan na kung saan ay mayroon akong matututunan pero hindi sa ganitong klase ng paaralan.

A school where pens turn into sharp weapons, where papers became bodies; where grades, scores, and points depend on the outcome of our academic performances not by the number of lives we can kill, and where learning became killing.

This is crap! I never wished to study in a school like this.

Inis kong ibinato ang hawak kong maliit na kutsilyo sa katawan ng malaking puno. Nandito ulit kami sa open field sa may likod ng aming dorm na siyang nagsisilbing training ground namin kung paano gamitin ang ibat-ibang uri ng patalim. Tinuturuan ulit kami nila Caitlyn ngayon at lahat ng inis ko ay naibubunton ko sa punong wala namang kasalanan sa akin.

Sadyang naiinis lang ako. Naiinis ako sa lahat. Kung bakit nangyayari ang mga ito, kung bakit hinahayaan lang nila ang mga estudyanteng magpatayan dito, kung bakit ganitong klaseng patakaran mayroon ang school na ito at kung bakit pa kami napadpad sa lugar na ito.

Don't get killed. Ako lang dapat ang papatay sa'yo.

Inis kong ibinato ulit ang kutsilyong ibinigay ni Kristel sa akin at tumama iyon sa bilog na dapat naming targetin.

Pumasok ako sa paaralang ito para mag-aral! Mag-aral para may matutunan hindi ang mag-aral kung paano ang pumatay at mas lalong hindi para mapatay!

Damn it. Whoever he is or whoever they are, wala silang karapatang pagbantaan ang buhay ko o ang buhay naming magkakaibigan dito.

"Okay ka lang?" Veyda asked when I sat down on the grass. Buntung-hininga lamang ang isinagot ko sa kanya.

Dalawang araw na ang lumipas simula noong mangyari ang Murderous Night and after that, kinabukasan ay naging normal ulit ang lahat, tipong walang patayan na naganap.

Daytime is a normal day in Primoon Academy; on the other hand, nighttime is different. Ang mababait at palangiting mukha na nakikita ko ay nagiging uhaw sa buhay kapag gumagabi na. Daig pa nila ang mga bampirang nag-aabang sa mga buhay na kukunin nila.

Hindi ko pa rin lubos maisip kung bakit ganito ang patakaran ng school na ito. Hindi lingid sa kaalaman kong hawak ito ng underground society. Ang hindi ko lang alam ay kung bakit kailangang ganito pa ang mga dapat mangyari.

"Ganyan din kami noong pumasok kami rito where everything seems like a puzzle we can't fix. But you see, buhay pa rin kami." Caitlyn stated as she pick up her weapon.

"If you guys want to be alive, then huwag kayong duwag. Kung natatakot kayo, sabihin niyo lang para kami na mismo ang papatay sa inyo kaysa ang pahabain pa ninyo ang paghihirap niyo." Tsaka nila kami iniwan.

I took a deep breath. I know they only said those words para hindi kami panghinaan ng loob. Damn.

After resting, naisipan na naming bumalik sa room and our teacher discussed some lessons in our Science subject at nagbigay rin ito ng takdang aralin.

"I have meeting to attend tomorrow, so kindly pass all your papers to Bettina and pakilagay na lang sa ibabaw ng table ko." Ma'am Marie said then went out. Lumabas na rin kami ng silid-aralan at umuwi sa dorm.