The Curse of 11:11

CHAPTER 16

Chapter 16

Walang gana kong ibinaba ang hawak kong kutsara. Ni wala pa nga akong nagagalaw sa totoo lang, pero nakakawalang gana kasi. Dumukdok ako sa may mesa saka ako napabuntong hininga. After awhile, I felt my friend tapped my back.

"Malapit ng magtime. Tara na sa lab." Boses iyon ni Vida. Pero sa halip na tumayo, I just lazily shook my head.

"Go ahead. Ayoko munang pumasok." I answered.

"Why?" They asked but I once shook my head. Wala lang talaga akong gana sa araw na 'to. That's just it.

Hindi naman na sila nagtanong pa then hinayaan na lang nila ako, saka nila ako iniwan doon. Our next subject is Science. Definitely, we have to continue the last experiment we did the last time. Ang oras ng klase namin ay 11:00-12:30 kaya nag-early lunch kami kanina, ang kaso wala naman akong gana.

Left alone, muli akong dumukdok sa mesa. Narito ako sa food court and I can feel the students coming in and out of this place. Of course because malapit na ang lunch time.

Nang marealize kong paparami na nang paparami ang mga estudyante, saka ako umayos ng upo at hindi na naman nakaligtas sa akin ang kakaibang klase ng tinging ipinupukaw ng mga ito sa akin.

Tss. They really thought I was the killer, huh?  Sana nga ako na lang ang killer so I could kill them in an instant. Kaso ang makakita nga lang ng dugo, nanghihina na ako. How much more ang pumatay?

They should have known that I was just a newbie here. What do I know about killing?

"Millizen," agad akong napalingon sa taong iyon.

"What?"

"Let's talk."

"I'm not in the mood." I replied, avoiding his gaze but this guy grabbed my hand saka ako inilabas sa lugar na iyon.

"Damon, ano ba?" I hissed at him.

"Why are you letting those students look at you that way?" Tanong nito.

Ang tinutukoy ba nito'y iyong paraan ng pagtitig sa akin ng mga estudyante? Na para bang kinasusuklaman nila ako? Anong magagawa ko e nakaukit na yata sa isipan nilang ako talaga ang pumatay doon sa babae two days ago.

When I turned back my gaze at Damon, I sneered.

"You accused me, don't you remember? What's the difference anyway?" I mocked.

Kumpara sa mga tinging ibinibigay ng mga estudyante sa akin, I think what he did was worst. Now he's asking me why am I letting those students look at me that way? Kapag ba ipinaliwanag ko ang sarili ko, pakikinggan ba nila ako? Paniniwalaan ba nila ako?

Not interested with his words, nagsimula akong maglakad but my eyes bulged wide because these killers came out and are now attacking again. Having an idea of what is going on, muli kong nilingon si Damon saka ko ito hinila palayo sa cafeteria na iyon.

Doon kami nagtago sa likod ng isang silid-aralan, na kahit malayo na kami sa food court, dinig na dinig dito sa kinatatayuan namin ang sigawan ng mga estudyante. I can also hear some students running for their life.

Wala na ba talaga silang pinipiling lugar?

"11:11, they are attacking again." I stated upon checking the time on my wrist watch. Then I leaned on the wall.

"What are you talking about?" Damon asked me, confused.

"That's the time for them to attack." Sagot ko rito.