The Wander Diaries

Chapter 35: "Favorite Sound"

At nagpa-uto na naman ako dahil sa pagkain, ito na ang update. Haha.

Hindi po masyadong seryoso tong update. Chill lang. Hehe. Pampatanggal ng stress. Ang dami ko pang gagawin pero eto ako, procrastinating. Maaga pag gigising mamaya. Time check: 2:30 AM!

Enjoy! X

Chapter 35:         “Favorite Sound”

I really put a lot of effort in dragging my body to the bathroom. Para bang tamad na tamad akong bumangon. Pwede naman magstay na lang ako sa kama kaya lang ngayon lang ulit nagsink-in sa akin yung nangyari kahapon. I lost my chance on meeting the mysterious A because of Storm. Because of Storm’s jealousy. I smiled at the memory of last night.

Storm was jealous. Is it so bad if I kinda like it? Hindi pa nga namin kilala si A nagseselos na agad siya. Like pa lang ang feelings niya sa akin pero ganyan na siya magreact. I remembered the way he sang. I remembered the way he hugged me so possessively. I remembered his secret smile when my mom asked him how’s our day. I think  I mirrored his smile last night. Kaya napailing na lang ang mommy ko.

Then I remembered A, I regret leaving. Okay. A part of me – probably the greater part – is not really regretting. But I owe it to A. Naghanda siya but all I did was to run away. Kahit na sinabi sa letter na okay lang kung magdecline ako, nagpunta na ako eh. Alam kong alam na niya na dumating ako. But I left.

So now, I decided to go to the coffee shop where we exchanged letters.

But why now? Sumasakit ang puson ko. That every-girl-every-month problems. Kaya pala tamad na tamad akong bumangon. Pero kahit na, itutuloy ko pa din ang plano ko. Gusto ko pa rin namang makilala si A. I now have to make the move.

Mabagal lang ang pagpapatakbo ko sa kotse. Hindi kasi talaga ako komportable na. Medyo sumasakit pa yung puson ko. I hate you, D.

I am so thankful to see a vacant parking space. Mas nakakastress pag wala pang mapagpaparkingan.

I slowly made my way to the coffee shop. Buti na lang din at hindi madaming tao. Bakante pa din yung spot na lagi kong inuupuan. Dumiretso ako sa loob ng shop para umorder ng frappe. Maybe this will help me ease the pain.

Ngumiti sa akin yung lalaking barista. Pero nakita kong nag-iba saglit ang itsura niya. Para bang sinusuri niya ako. Para bang may tanong sa isip niya at tinitingnan niya kung nasa akin ang sagot. Saglit. Maaari kayang siya si A? Pwede. Kaya nasasagot niya yung mga entry ko on time dahil dito siya nagtatrabaho. Kaya hindi napapatapon yung sulat dahil nakukuha niya agad iyon.

I looked at his name plate. Alvin.

“Mam, are you okay?” he asked.

“Ah, yes.” I answered and gave him my order.

Napangiwi ako. Kaya siguro ganun ang tingin niya sa akin eh dahil sa itsura ko. Hindi na siguro maipinta ang mukha ko dahil sa pagtitiis sa sakit ng puson ko.