Zerya

Leyla: " ağlamaya başlar ve anne sen neden bu zamana kadar bunları bana anlatmadın? Madem öyle ise neden çok mutluymuşsun gibi, davranıyordun? Ben seni babama aşık olduğun için evlendiğini zannediyordum. "
Züleyha: " kızım ben ne çocuk oldum, nede genç, ben gözümü açar açmaz kendimi sorunlar için de buldum. Bu nedenle kendime bir söz verdim. İmkanım el verdiği sürece çocuklarımı sorunsuz yaşatacaktım. Fakat başı yanlış çizilmiş bir çizginin, sonunda da yamukluk olur. Ben her ne kadar sonuyla uğraşsam da hayat bana hep başını hatırlattı. Bu nedenle ne geriye dönebildim, ne de ileriye. "
Leyla: " anne bu zamana kadar seni anlamadığım için, çektiklerini hissetmediğim için, senden çok özür dilerim. Kendimi asla affetmeyeceğim. "
Züleyha: " hayır kızım sakın ola ki kendini suçlama, bu yaşadıklarımı sana hissettirmemeye çalışan benim, ayrıca benim tek bir gayem var, o da benim geçmişimin sizin geleceğinize; yansıtmamasıdır. " Leyla anne şimdi ne olacak? Bizi nasıl bir hayat bekliyor? Ben ne pahasına olursa olsun, o Gülizar ile bir araya gelmek istemiyorum. Söylesene anne biz bu başımızdaki beladan nasıl kurtulacağız?" Züleyha: " dilerim ki baban sadece evlendiğiyle kalır ki daha beterini yapmasın. "
Leyla: " anne sen nasıl böyle konuşabiliyorsun? Daha beterini ne yapabilir ki? Sen onun için canını feda ederken, o başka bir can için seni diri diri gömüyor, bundan daha beter ne olabilir ki anne? Ben senin yerinde olsam bir dakika dahi duramam. "
Züleyha: " kızım farzet ki ben gittim, ya siz ne olacaksınız? Seni kardeşlerini kime bırakıp gideceğim? Ayrıca arkam da Allah'tan başka hiç kimsem olmadığı halde; ben nereye gideceğim? Ne gidecek bir yuvam var, ne de uçmak için kanatlarım! Benim bu dünyada sizden gayrım yok! Ben sizi bırakıp bir adım dahi atamam ve biliyorsun ki, babandan gitmek ölüme kaçmaktır. "
Leyla: " tamam seni anlıyorum anne. Fakat bana sorarsan haksız yere ezileceğine; hakkını ararken ölmek daha doğrudur ve benim bir fikrim var eğer sende bana güveniyorsan emin olabilirsin ki, o çizgini düzeltmek senin elinde olacak..."
Zuleyha: " elbetteki sana güveniyorum.
Ayrıca bu zamana kadar senin düşüncen ve bilginliğinle; ben hep gururlanmışımdır ve beyan edeceğin fikrinide merak ediyorum. "
Leyla: " anne fikrim şu ki, burdan başka yerede; yaşama imkanımız olabilir, evet bu bizim açımızdan hiç kolay olmayacak biliyorum. Fakat yaşamak istiyorsak bu zulme karşıysak bizim burdan gitmemiz lazım, ve biz insanlar, Sanıyoruz ki bu dünya dardır.
Oysa hiçbir canlıya; kafes olmayacak Kadar, yer vardır!
Ve her canlı bu dünyada; yaşayacak
Bir yer bulacak kadar küçüktür.
Hal böyleyken, biz insanlar neden
Sadece oduğumuz yeri dünya sanıyoruz?
Neden bir sıkıntının, bir olumsuzluğun karşısında kabuğumuza çekiliyoruz?
Oysa dünyanın büyüklüğüne bakılırsa;
Biz dünyanın bir zerresi kadar dahi yokuz. " Züleyha kızım biz babandan habersiz çarşıya dahi çıkmazken, Mardin'nin dışına nasıl çıkabiliriz?
Hem nereye gidersek gidelim baban bizi yinede bulur. Buradan ancak ölümümüz çıkar, bu evden kurtulmamız imkansız..."
Leyla: " hayır anne biz inanıyorsak başarırız, ben bu evden kurtulacağımıza inanıyorum,
Ve ucunda ölüm dahi olsa ben bu evden gideceğim!!

***