Venatrix

Rozdział 38

Pov. Vivian 

Opierając się o barierkę balkonu, patrzyłam na krajobraz znajdujący się przede mną. Wzdychając nie raz myślałam o samych niebieskich migdałkach. Z zamyślenia wyrwało mnie czyjeś wołanie.

-Tutaj jesteś, wszędzie Cię szukałem-powiedział jakiś głos za mną.

Szybko się odwróciłam, po czym szeroko się uśmiechnęłam. 

-No, ale widzisz w końcu mnie znalazłeś.

Chłopak jedynie na moje słowa zaśmiał się, po czym rozłożył szeroko ręce.

-No chodź tu do mnie, stęskniłem się za moją kruszynką.

Nie długo czekając wbiegłam w ramiona mężczyzny. 

-Ja za tobą też tęskniłam-przytuliłam się mocno do niego. 

Po chwili odsunęłam się nieznacznie od chłopaka, czując dziwny niepokój w całym ciele. 

-Co się dzieje Vivian?-spytał od razu.

-Nie wiem-odszepnęłam. 

Jakby czując przy drzwiach balkonowych jakieś niebezpieczeństwo, szybko odwróciłam głowę w tamtym kierunku. Zauważyłam tam jakąś ciemną postać z wycelowaną w nas bronią. Chciałam odpowiedzieć na atak, lecz jak na złość nie miałam przy sobie żadnej broni. Zaklęłam cicho, po czym zaczęłam patrzeć chłodnym wzrokiem przed siebie.

-Czego od nas chcesz łowco?-zapytał się groźnie Ethan. 

-Tylko i wyłącznie twojej śmierci Królu.

-Pierwsze będziesz musiał zabić mnie-odparłam szybko. 

-No cóż sama tego chcesz Królowo-uśmiechnął się do mnie smutno. 

Mężczyzna nagle wystrzelił ze swojego pistoletu, a ja nawet nie zdążyłam w żaden sposób na to zareagować. Widziałam już śmierć przed oczami, lecz w ostatniej chwili ktoś mnie odepchnął na bok. Szybko przeniosłam swój wzrok w miejsce gdzie przed chwilą stałam. Zobaczyłam tam Ethana. Niekontrolowany pisk wydobył się z mojego gardła, gdy zauważyłam jak na jego brzuchu pojawia się coraz większa plama krwi. Mężczyzna uśmiechnął się do mnie, po czym zaczął lecieć do tyłu. W ostatnim momencie zdążyłam go złapać. 

-Vivian, skarbie przepraszam-powiedział słabym głosem. 

-Nie nie przepraszaj mnie, nie masz za co-łzy samowolnie zaczęły mi spływać po policzkach.

-Kocham Cię.

-Ja Ciebie też Ethan-nie mogłam opanować swojego głośnego szlochu.

-Viv, proszę przestań płakać-przyłożył mi rękę do policzka. 

-Nie mogę tego zrobić, nie chcę Cię stracić-wychrypiałam drżącym ze wzruszenia głosem. 

-Nigdy mnie nie stracisz moja Królowo Wampirów-uśmiechnął się do mnie słabo, po czym zamknął oczy.  

-Nie Królu, nie! Ethan błagam nie zostawiaj mnie!-zaczęłam krzyczeć przerażona. 

Cały świat jakby zawirował mi przed oczami. Nie mogłam wziąć normalnie oddechu, przez co zaczęłam się dusić. Wszystko wokół stawało się coraz bardziej rozmazane i czarne. Czułam, że umieram i nic z tym nie mogłam zrobić.  

Obudziłam się nagle biorąc głębokie wdechy. 

-To był tylko sen, tylko i wyłącznie sen-powtarzałam jak mantrę.  

Próbowałam opanować mocne drżenie rąk. Po kilku następnych minutach uspokoiłam się, a moje serce zaczęło już bić w prawidłowym tempie. Powoli wstałam z łóżko i wolnym krokiem weszłam do łazienki. Szybko się rozebrałam, po czym weszłam pod prysznic. Te sny stawały się dla mnie coraz bardziej przerażające. Z coraz szybciej bijącym sercem, zaczęłam rozmyślać nad tym dzisiejszym snem. Według niego byłam żoną Ethana jak i Królową Wampirów. Nie rozumiałam o co w tym wszystkim chodzi. Miałam mnóstwo pytań, a tak mało odpowiedzi.

-Co jeżeli sama podświadomość chcę mi coś tymi snami przekazać?-wyszeptałam. 

Odpędzając niechciane myśli, które tylko przysparzały mi coraz więcej pytań zaczęłam się myć. Nie wiem ile czasu spędziłam w łazience, ale gdy byłam już w pokoju zegar wskazywał godzinę dziewiątą. Ubrałam na siebie czarne krótkie jeansowe spodnie z dziurami i czarny top z różą na środku, który następnie związałam w supeł. Jeszcze założyłam na nogi czarne botki na obcasie i wyszłam z pokoju. Powoli weszłam do kuchni, gdzie już siedział tato.

-Hejka-przywitałam się niemrawo. 

-Hej Viv, czy coś się stało?-spytał przejęty.

-Nie, tylko śnił mi się zły sen-uśmiechnęłam się lekko.

Zrobiłam sobie kawę, po czym usiadłam na krześle. 

-Co chcesz zrobić z tymi wampirami?-spytałam nagle. 

-Na razie nie mam w planach ich zabić. Rozmawiałem już z Królem i umówiliśmy się, że przybędzie tu po południu po swoją córkę. 

-Za dobrze Cię znam tato, żeby wiedzieć, że za darmo im jej nie oddasz. Jaki jest warunek wykupu?

-Król musi przyrzec na własne życie, że wszystkie wampiry będą podlegać naszej władzy, a jeżeli się na to nie zgodzi zabijemy na jego oczach córkę-uśmiechnął się ponuro. 

-Kto to zrobi?-spytałam nie pewnie.

-Według naszego prawa Vivian schwytane dziecko Króla, może tylko i wyłącznie zabić dziecko Wodza. 

Właśnie bałam się usłyszeć odpowiedzieć na to pytanie, będąc prawie pewna co mogę usłyszeć. Co jeżeli ja tego nie chcę zrobić?

-Dobrze jeżeli jest to mój obowiązek, muszę go wykonać-odpowiedziałam po chwili ciszy z wielkim bólem w sercu. 

-Jestem z Ciebie naprawdę dumny Vivi.

-Dzięki tato-uśmiechnęłam się.

Szkoda tylko, że za kilka godzin tata nie będzie już ze mnie tak dumny jak w tej chwili. 

***********************************************************************************************

Hejka moi drodzy!

Dzisiaj trochę później rozdział, gdyż powtarzałam sobie jeszcze przed jutrzejszym egzaminem z polskiego. Życzę powodzenia sobie i wszystkim ósmoklasistą, którzy będą się przez te trzy dni męczyć. Mam nadzieję, że dobrze mi pójdą. Oprócz tego dziękuję za prawie 8k wyświetleń.

Pozdrawiam cieplutko!

Niebezpieczna329