Untitled Love

PROLOGUE

The time is ticking yet I'm here crying and reminiscing about my life full of hate and sadness.

Yung buhay ko na masaya ay biglang nawala ng parang bula. Yung dati na masaya ay ngayon ay puno ng ng hirap at sakit.

"Maghiwalay na tayo... I'll take Adi with me" rinig kong sabi ni Mama

"No! You're not gonna take my daughter with you!" sigaw ni Papa.

***

"A-Anak... Mama needs to go" umiiyak na sabi ni Mama habang naka-hawak sa pisngi ko, walang tigil sa pagpatak yung luha ko.

Bakit ganito? Hindi ba dapat ay inaayos nila toh kagaya ng mga ginagawa nila sa tuwing nag-aaway sila-- pero bakit dahil lang sa problema sa pera ay nag kaganito na?

"Ma... Don't leave me, don't leave us" pagmamakaawa ko pero kahit anong gawin ko ay wala pa ding nangyari.

Yung tao sana na nandyan para sa akin, yung masasandalan ko sana, yung akala ko ay mananatili sa tabi ko ay iniwanan ako.

***

Nag mahal lang naman ako pero bakit ganito kalala ang sakit na nararamdaman ko.

"This is just an arrange marriage... Hindi kita mahal kaya tigilan mo ako" he said, tinitigan ko lang sya na maglakad papalayo habang pumapatak ang mga luha ko.

Yeah, this is just an arranged marriage, It's my fault that I fell in love with you, that even though you're hurting me and tearing my heart into pieces I still continue caring and loving you.

Kahit kailan ay alam ko na hindi mo ako mamahalin dahil mas mahal mo sya pero hindi ko pa din mapigilan na umasa-- pero yung pag-asa na yun ay unti-unti na ding nawawala.

The title husband and wife doesn't suit what our relationship is because this is just arranged marriage-- no love involved.

***

Gusto kong sumuko, gusto kong makinig sa mga opinion nila pero wala akong pinakinggan, I was blinded by my love for him.

"Hiwalayan mo na sya Adi, he doesn't deserve you and you don't deserve him!" she shouted pero hindi ako nakinig...

Yes, I don't deserve him but I'm so in love with him that I can't even stay away from him, hindi ko sya masukuan-- hindi ko kaya.

Hindi niya ako kayang mahalin pero mahal ko sya, gusto kong sabihin na sapat na yun pero gusto ko ding masuklian ang pagmamahal na ibinibigay ko sa kanya.

Love is really blind and my experiences are the evidence.

Mahal ko sya, hindi nya ako mahal pero nandito pa din ako, nagpapakatanga sa kanya.

Nagloloko na sya sa harapan ko ng madaming beses pero hindi ko pa din inisip na iwanan sya dahil pinang hahawakan ko ang katiting na pag-asa na mamahalin nya din ako.

'Kailan niya ba ako mamahalin?' ang palaging tanong ko sa sarili ko pero oras lang ang makakapagsabi.

This is a love story but too bad I'm the only one that's giving love in our so-called relationship.

cutenixA